Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

X-Men: Dark Phoenix review – tweede keer, goeie keer?

X-Men: Dark Phoenix is het slotstuk van de filmreeks die negentien jaar geleden de populariteit van de superheldenfilm aankondigde. De X-Men-saga die toen zijn tijd vooruit was, eindigt nu met een film die we al eens hebben gezien.

Je zou denken dat X-Men: Dark Phoenix als twaalfde film in de reeks en als finale het beste uit alle voorlopers combineert. Kleurrijke personages met unieke gaven, een ensemblecast waarvan iedereen schittert, emotionele mokerslagen dankzij je band met de mutanten en waarvoor ze staan, en verhaalstructuren die ver wegblijven van de zoveelste doordeweekse superheldenfilm.

Dark Phoenix doet nochtans zijn best om de brokstukken van het lege spektakel X-Men: Apocalypse te lijmen, maar komt nooit in de buurt van wat het had kunnen zijn. Zelfs Quicksilver krijgt zijn moment van glorie niet meer.

© Fox

X-Men: Dark Phoenix is een herhalingsoefening voor de regisseur

Simon Kinberg (een constante scenarist en producent in alles wat met X-Men te maken heeft) neemt het roer over van Bryan Singer en maakt het zichzelf gemakkelijk. Dark Phoenix is een herhalingsoefening want hij adapteert net zoals met het verguisde The Last Stand de meest iconische verhaallijn in de comics van de X-Men. Het verhaal zal je dus bekend in de oren klinken.

Tijdens een reddingsmissie in de ruimte stoot het team van Professor X op een allesverslindende kosmische entiteit. Om het laatste bemanningslid van ruimteshuttle Endeavor te redden, offert Jean Grey zich op. Jean slorpt de kosmische kracht op en ontdekt dat ze niet alleen krachtiger, maar ook gevaarlijker dan ooit is. Versterkt in haar gedrag door buitenaardse gedaantewisselaars is haar enige redding de hulp van de X-Men, waar ze nu niet bepaald voor staat te springen.

© Fox

Waar is onze connectie met deze nochtans meeslepende personages?

Dark Phoenix is meer dan de zoveelste verzameling gevechten in grijze computergegenereerde werelden. Dit is het verhaal van Jean Grey en hoe ze een einde maakt aan de beperkingen die mannen haar oplegden. Die persoonlijke invalshoek, hoe zij en haar omgeving omgaan met haar kracht, is wat de X-Men typeert. Was de volledige film maar zo karaktervol.

Het is simpel: de jonge gezichten van Sophie Turner (Jean Grey) en Tye Sheridan (Cyclops) hebben nooit synoniem gestaan met de helden die ze vertolken. De breuk tussen Iron Man en Captain America is hartverscheurend omdat je hun vriendschap hebt zien openbloeien en Wolverine vindt na al die jaren eindelijk zijn levensdoel in Logan waardoor je een halfuur na de aftiteling nog steeds zit te wenen als een klein kind (of ja, ik toch).

De jonge garde heeft nooit die vrijheid gekregen om te groeien door nietszeggende dialogen en de terughoudendheid om ze centraal te zetten. James McAvoy en Michael Fassbender (Professor X en Magneto) hebben de voorbije films gedragen, maar staan er deze keer doelloos bij. Natuurlijk toont dat ook hoe sterk Jean Grey is, maar als je een hoofdpersonage niet laat boeten voor zijn verachtelijke daden, klopt er iets niet aan je verhaal.

De prijs voor meest apathische vertolking gaat zonder twijfel naar Jennifer Lawrence. Zij en Nicholas Hoult doen zelfs de moeite niet meer om zich te verkleden in hun blauwe tegenhangers. Jessica Chastain eindigt knap tweede, maar dat ligt eerder aan de teleurstellende keuze om het alienras dat zich in het lot van Jean Grey mengt zo onopvallend mogelijk vorm te geven.

© Fox

De terugkeer van Hans Zimmer

Dark Phoenix blijft natuurlijk ook een verzameling gevechten, maar het ziet er allemaal beter uit dan wat Apocalypse ons voorschotelde. De film opent met bijna Interstellar-achtige taferelen en houdt het ultieme eindgevecht heel compact in een voorbijrazende trein. De kleurrijke rookeffecten mogen dan iets te rijkelijk vloeien, het geheel verveelt nooit. Nog boeiender waren de telepathische gevechten geweest, als Kinberg eens goed keek naar wat tv-serie Legion op beeld tovert. Je vraagt je soms af hoe regisseurs sommige steken kunnen laten vallen.

Over Interstellar gesproken: Hans Zimmer keert terug naar de superheldenfilm nadat hij het genre afzwoor door zijn werk voor Batman v Superman: Dawn of Justice. Nog nooit heeft een X-Men-film zo episch en dreigend geklonken. Tegelijkertijd is de soundtrack naar typische Zimmer-gewoonte ook overaanwezig.

Bitter afscheid van mijn favoriete superhelden

Op zondagmorgen om 7u opstaan voor The Animated Series, naar de bioscoop gaan voor The Last Stand en rode kaken uitslaan bij de seksscène omdat mijn vader ongemakkelijk naast me zit, een academische paper schrijven over Days of Future Past en een boekenkast uit zijn voegen laten barsten met comics: de X-Men veroverden mijn hart van jongs af aan en lieten me niet meer los.

Het is moeilijk om objectief te zijn over iets dat je graag ziet, vooral als je het moet loslaten. Dit is het einde van een franchise met evenveel pieken als dalen. Dark Phoenix hangt er ergens tussenin en dat is teleurstellend voor een slotstuk waaruit niet alles gehaald is.

X-Men: Dark Phoenix speelt vanaf 5 juni in de bioscoop

Geëxpireerd

Geëxpireerd
3 5 0 1
X-Men: Dark Phoenix laat de X-Men nog een keer heropflakkeren, maar je hart in vuur en vlam zetten lukt net niet.
X-Men: Dark Phoenix laat de X-Men nog een keer heropflakkeren, maar je hart in vuur en vlam zetten lukt net niet.
3/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels