Black Panther is niet alleen op het gebied van diversiteit een schot in de roos. Het viel me ook op hoe geweldig de vrouwelijke personages zijn en hoe goed de mannen met hen omgaan. Bravo, Ryan Coogler.
Hier komt het op neer: T’Challa (Chadwick Boseman) is een man die heel goed beseft dat de vrouwen in zijn leven eigenlijk beter zijn dan hem en dat ook gewoon aanvaardt. Hij heeft ergens gewoon geluk dat hij ouder is dan zijn zus Shuri (Letitia Wright) en zo koning wordt. Maar tegelijk is T’Challa de geknipte persoon om die mantel te bekleden: hij is niet foutloos, maar laat zich omringen door mensen met meer kennis dan hij. Dat “omgekeerde” rollenpatroon hebben we al gezien in het MCU, bijvoorbeeld bij Iron Man en Ant-Man, met Pepper Potts en Hope Van Dyne als de competentere wederhelften van Tony Stark en Scott Lang. Maar zij waren in die film nagenoeg de enige vrouwelijke personages, en hun gedrag is grotendeels geleerd.
T’Challa lijkt zo ook wel op Steve Rogers. Hij keek nooit raar op dat Peggy Carter een hoge functie had bij het leger en heeft hetzelfde met Natasha Romanoff. Maar het verschil zit hem in de tijdsgeest. Steve komt uit een tijd waar veel beschermender naar vrouwen werd gekeken. Nu komen vrouwen komen voor zichzelf op en hebben ze overal hoge functies. Sommige mannen (ik herhaal: sommige) vinden vrouwen vandaag de dag een bedreiging. T’Challa leeft in het heden en ziet vrouwen gewoon als zijn gelijken.
Je merkt het aan de manier waarop hij zijn generaal Okoye (Danai Gurira) blindelings vertrouwt en het voortouw laat nemen bij gevechten. Ramona (Angela Bassett) is niet zomaar zijn moeder maar de koningin van Wakanda, die samen met zijn vader regeerde. Nakia (Lupita N’yongo) is zijn ex en hij houdt nog steeds van haar, maar hij beseft dat haar leven niet rond hem draait en vertrouwt erop dat ze zich wel redt. Shuri is niet enkel de jonge prinses maar het technologisch brein van Wakanda, en dat vindt hij normaal. En dat gedachtegoed trekt zich door naar iedereen die in Wakanda opgroeit. Niemand maakt opmerkingen over het belang van de vrouwen in Wakanda. Tot de Jabari opdagen. De bergstam onder leiding van M’Baku (Winston Duke) woont al decennia in afzondering en hij vindt het niet kunnen dat “een kind” de technologie van het land beheert. Maar ook hij leert snel met wie hij te maken heeft.
Zoals de relatie van T’Challa met al deze vrouwen een andere kant van de koning naar boven brengt, hebben ook de vrouwen gevarieerde verhoudingen. Deze film slaagt zonder moeite voor de Bechtel-test (als twee vrouwen in een film andere gesprekken hebben dan over een man). We leren hen allemaal beter kennen, wat best uitzonderlijk is in een film met zo veel (nieuwe) personages. Meer nog, de vrouwen nemen het heft in eigen handen en wachten niet op een man om zich te redden. And they get shit done. Actrice Angela Bassett zegt het zo:
“[T’Challa] can’t do it without them. There can’t be a king without a queen. That queen is [T’Challa’s] mother, his sister, the all-female guard. Behind the scenes, it’s Ryan Coogler with his first [assistant director], his director of photography, his costume designer, his production designer. So, they are kings because of the queens.”
Mocht je je nog afvragen waarom zoveel mensen zeggen dat ze willen verhuizen naar Wakanda: de mensen zijn tolerant en ze houden gelijkheid hoog in het vaandel. Lenen we alvast een vliegtuig van Shuri?
