Final Destination: Bloodlines review – verse paranoia

Heb jij een boomstammentrauma? Of eentje door zonnebanken of liften? Iedereen die op een beïnvloedbare leeftijd keek naar een Final Destination-film heeft wel een moment dat hen (lichtjes) getekend heeft. Veertien jaar na de vijfde film krijgt ook een nieuwe generatie de kans om compleet paranoïde de bioscoop te verlaten dankzij het heel vermakelijke Final Destination: Bloodlines.

Oeh, aah

Geen Sidney Prescott of Laurie Strode die we al tientallen jaren volgen, geen slechterik met een motief of rancune. In de Final Destination-films leren we mensen kennen die op nog geen twee uur tijd zo goed als allemaal op een bizarre en gruwelijke manier aan hun einde komen. Maar beginnen doen we zoals vanouds met een verlengd begin. Daarin keren we terug naar de jaren 60, en de jonge Iris (Brec Bassinger) is op haar hoede tijdens een date in een wolkenkrabberrestaurant. Terecht, want het nieuwe gebouw blijkt niet al te stevig. Scheuren in de glasvloer, koken op een open vuur, een overbevolkte lift, een jongetje dat centen naar beneden gooit – we beginnen opnieuw te raden hoe het allemaal fout zal gaan.

Het gaat wel degelijk fout, en de makers tonen meteen dat ze beseffen: if it ain’t broke, don’t fix it. Expliciete opengespleten hoofden, de oudste stuntvrouw ter wereld in brand gestoken, vallende mensen – als je iemand bent die ‘oeht’ en ‘aaht’, krijg je er meteen de kans toe. Er komen best wat visuele effecten aan te pas, waardoor de ambitieuze opening er bij momenten wel heel jaren 2000 uit ziet wat de grote effecten zoals achtergronden betreft. Maar gezien het niet om het heden gaat, kunnen we dat nog vergeven.

Want de rest van de film toont dat het budget goed besteed werd waar het telt. Het verhaal gaat verder in het heden, waar Stefani Reyes (Kaitlyn Santa Juana) in paniek wakker wordt in de les. Zij zag net Iris sterven en heeft al maanden diezelfde nachtmerrie. Ze zoekt thuis naar antwoorden en ontdekt een familieband die weinig goeds voorspelt voor haar andere familieleden. De Dood heeft het op hen gemunt in een specifieke volgorde. En dus is het alle hens aan dek om hem te slim af te zijn.

Afvalrace

Dan begint de afvalrace. Personage per personage krijgt een moment in het bloederige en onfortuinlijke spotlicht. Daarin onderscheidt Final Destination zich ook van andere horrorfranchises. Deze zwanenzangen zijn soms heel onwaarschijnlijk, maar wel verrassend herkenbaar — veel van de oorzaken kunnen ook jou overkomen. Je moet dan wel héél erg veel pech hebben, maar het kan. Zoals het personage dat net gewaarschuwd wordt voor een vuilniswagen, het weglacht en dan… terechtkomt in een vuilniswagen. Komen onder andere ook aan bod: een MRI-toestel, tattooshop en tuinfeest. Daarbij zijn ook de misleidingen die de makers in elke scène planten cruciaal. Je vormt het scenario in je hoofd, maar dat draait soms toch anders uit.

Dat besef, die soms onwaarschijnlijke gang van zaken en de optelsom van alle malaise zorgt – bij mij alleszins – voor een verscheurd gevoel tussen lachen en mededogen. En vreemd genoeg, daarnaast stak ook paranoia de kop op zodra ik de bioscoop verliet. Want het leven zit wel vol gevaren, dus wil je een einde door een ‘bizar ongeluk’ wel vermijden. Het viel wel op dat de scenaristen (onder wie Jon Watts van de Tom Holland-Spider-Man-films) verrassend weinig technologie gebruiken in hun doodsvonnissen. Het MRI-toestel is natuurlijk hoogtechnologisch, maar een mens had al gauw eens een robot of elektrische auto verwacht. Maar waarom moeite doen als een hark hetzelfde resultaat brengt? In dat opzicht past Bloodlines goed in het rijtje, films die op zich best tijdloos zijn.

Oude bekende

Ook die alomtegenwoordige antagonist, de Dood, is tijdloos. Daarom heeft de franchise al van in het begin jonge en toen onbekende acteurs gecast. Dat is ook hier het geval, maar ze kwijten zich allemaal prima van hun taak. Zeker omdat de film wel heel snel naar de actie wil en de personages in het heden maar weinig inleiding geeft. Dat maakt de overgang van het uitgebreide begin naar het ‘echte verhaal’ iets te gehaast, maar gaandeweg voel je wel mee met de personages. Opnieuw speelt dat universele van het concept daarbij een rol.

Final Destination: Bloodlines laat wel één acteur terugkeren. Acteur Tony Todd was te zien in alle films behalve de vierde, als wetsdokter Bludworth die ontsnapt was aan de vloek. Via hem wordt wel iets onthuld van hoe de wereld hier werkt, maar hij krijgt vooral een passend afscheid. Todd overleed in november 2024 aan maagkanker, maar wou op zijn ziekbed nog per se meedoen in de film. Daarom lieten de makers de zichtbaar zieke acteur improviseren in zijn laatste scène. Dat zorgt voor een pakkende monoloog over genieten van het leven, ook al heb je niet veel tijd meer. Een mooi moment dat de film ook nog net wat meer diepgang geeft. Voor de Dood ons er weer aan herinnert dat je hem inderdaad niet kan ontlopen. Dus ja, leven maar. En we zeggen geen nee op nog een paar Final Destination-films in tussentijd.

Final Destination: Bloodlines is nu te zien in de bioscoop.