De credits van Birds of Prey rollen over het scherm & mijn pupillen staan nog steeds wijd van alle impulsen en kleuren. Het eerste waar ik aan denk: “Dit was niet voor mij.” maar dan volgt onvermijdelijk de vraag: “Voor wie dan wel?”. Ik denk voor een persoon van het andere geslacht… en van een andere leeftijdscategorie.
Zowel Margot Robbie als Ewan McGregor hebben duidelijk plezier en dat voel je als kijker.
De nieuwste film van DCEU is er namelijk eentje die raast van begin tot einde en dat hebben we vooral te danken aan Margot Robbie als de heerlijk gestoorde Harley Quinn. Het personage is verheven tot de Deadpool van DC waarin er met regelmaat van de klok een vierde muur gebroken wordt. Of je dit apprecieert of niet hangt uiteraard af van persoonlijke voorkeur. Hoe het ook moge zijn, je moet de rit doorzitten want de focus ligt wel heel hard op Harley.
Harley Quinn en Joker zijn geen koppel meer en dan doet Harley wat veel mensen doen als een lange relatie voorbij is. Zwaar de drank in duiken, haar kapsel veranderen en een hyena in huis halen. Ze hangt nogal het zwijn uit tot ze op één avond besluit om de breuk openbaar te maken. Het begin van alle problemen. Doorheen de jaren heeft ze namelijk veel vijanden gemaakt en vanaf duidelijk wordt dat ze niet meer samen is met Joker, krijgt ze een spreekwoordelijke schietschijf op haar geplakt. Een van die voorgenoemde vijanden is maffiabaas en nachtclub-eigenaar Roman Sionis (Ewan McGregor) ofte Black Mask. De man ziet zijn kans om naam te maken binnen de maffiawereld, huurt Harley in om een belangrijke diamant terug te halen en komt zo in aanraking met de andere leden van Birds of Prey: Cassandra Cain (Ella Jay Basco), Renée Montaya (Rosie Perez), Huntress (Mary Elizabeth Winstead) & Black Canary (Jurnee Smollett).
Vanwege de zware focus op Harley leven de andere leden behoorlijk in de schaduw van het hoofdpersonage. Niet alle personages zijn even goed uitgewerkt en dat is een enorm gemiste kans. Je zit met een essentieel probleem als de leden van Birds of Prey, de titel van de film, amper uitgewerkt zijn. Zeker met name Huntress krijgt echt heel weinig schermtijd. Die onevenwichtigheid trekt zich volledig door doorheen de film. Cathy Yans Birds of Prey is chaotisch. Het is flitsend gemonteerd met enkele stilistische keuzes die je doen denken aan Scott Pilgrim vs. The World. De strak gechoreografeerde actie (door John Wicks Chad Stahelski) stuwt het tempo met momenten nog hoger. Een scherper contrast met Todd Philips’ Joker kan je eigenlijk niet vinden.
Als de trailer je aansprak, ga je niet in de cinemazaal zitten met de verwachting om een genuanceerd maatschappijkritisch stuk te zien over de rol van vrouwen in het patriarchaat. Je wilt vrouwen zien keet schoppen en dat is exact wat je krijgt.
Wat op zich niet erg is want de chaos, de montage en de levendige kleuren (kudos aan cinematograaf Matthew Libatique) geeft de film een bubblegum punk-sfeer! De film is één grote middelvinger naar mannen aan de macht en visueel is dat heel sterk. De manier waarop ze narratief die boodschap verkondigen is echter heel onsubtiel. Praktisch alle mannen in de film zijn ofwel pervers, een klootzak of beide. Het is een film die tot op de rand gevuld is met girlpower maar daarmee inboet aan nuance, wat op zich niet erg is zolang je weet waaraan je je moet verwachten. Als de trailer je aansprak, ga je niet in de cinemazaal zitten met de verwachting om een genuanceerd maatschappijkritisch stuk te zien over de rol van vrouwen in het patriarchaat. Je wilt vrouwen zien keet schoppen en dat is exact wat je krijgt.
Door alle kritiek door mag ik niet vergeten van de loftrompet op te steken voor de acteurs. Zowel Margot Robbie als Ewan McGregor hebben duidelijk plezier en dat voel je als kijker. Combineer dat met een soundtrack op maat van de doelgroep is het terug een mooi doch erg imperfect tegengif voor de grimmige Snyder-films. In die zin is die mooi in lijn met Shazam! en Aquaman.
Birds of Prey speelt nu in de bioscopen.
