Met Beautiful Boy heeft onze landgenoot Felix van Groeningen zijn Engelstalig filmdebuut gemaakt. In de Verenigde Staten is de mening over de film verdeeld. Is het dan onze nationale trots die opsteekt wanneer wij daar niet mee akkoord zijn?
Het onderwerp waar Beautiful Boy om draait, ligt een pak gevoeliger dan bij ons. De Verenigde Staten bevinden zich in een ernstige drugscrisis. De laatste jaren zijn een alarmerend aantal mensen verslaafd geraakt aan drugs, waaronder ook veel aan pijnstillers. Vorig jaar stierven bijna 75.000 mensen aan een overdosis. Het is de belangrijkste doodsoorzaak voor mensen onder 50. Beautiful Boy belicht één verhaal zoals er in het land wellicht nog duizenden zijn.
David Sheff (Steve Carell) ziet zijn zoon Nic (Timothée Chalamet) steeds verder wegzakken in zijn drugsverslaving. Veel kan hij niet doen, behalve zijn zoon steunen en hem aanmoedigen tijdens het afkicken. Maar dat is logischerwijze geen pad bezaaid met rozen, maar eerder doornen en af en toe wat respijt. Ook hervallen hoort bij het proces, en het is hartverscheurend om te zien. Na een tijd moet het gezin zich afvragen of Nic überhaupt nog te redden is.
De flashbacks zijn vaak mooi gedaan maar af en toe eerder verwarrend.
Het verloop van de verslaving van Nic wordt afgewisseld met flashbacks, via parallellen tussen locaties en gelegenheden. Dat is mooi gedaan van monteur Nico Leunen om aan te tonen hoe Nic en zijn vader veranderd zijn en hoe Nic is zonder dat de drugs zijn leven overheersen. Maar af en toe is het eerder verwarrend, vooral als het niet gaat om een jongere Nic (gespeeld door onder andere It-acteur Jack Dylan Glazer). Timothée Chalamet ondergaat geen grote fysieke transformatie, dus het verschil in tijd is niet altijd goed te zien.
Een aantal critici waren de mening aangedaan dat het verhaal nergens naartoe gaat, maar verslaving wordt voor velen uiteindelijk een deel van hun bestaan, en dat is niet opgelost op 1-2-3. Een film zoals Lady Bird heeft ook geen duidelijke climax, maar dat maakt een film niet slechter. Soms gaat het leven nergens naartoe, maar is het er gewoon. De film is ook een soort studie van het ouderschap. David, zijn tweede vrouw Karen en Nics moeder Vicki staan grotendeels als één team klaar voor Nic, maar soms wordt het ook voor hen allemaal te veel. Als ouder moet het verschrikkelijk zijn om je kind niet te kunnen helpen, maar op een gegeven moment word je verplicht om dat ook te aanvaarden.
Gelukkig is Beautiful Boy ondanks het zware thema niet volledig deprimerend.
Gelukkig is Beautiful Boy ondanks het zware thema niet volledig deprimerend. Je ziet dat Nic geliefd is en op veel steun kan rekenen, en we zien een paar heel mooie momenten tussen Nic, zijn ouders en kleine broers en zussen. Het valt niet te ontkennen dat het soms bijna frustrerend is als je ziet dat Nic opnieuw een kans weggooit. Maar je wil dat Nic het haalt, al is het alleen omdat zijn gezin hemel en aarde hebben bewogen om hem te helpen.
Van Groeningen schreef het script samen met Luke Davies, die in 2017 genomineerd werd voor een Oscar voor zijn scenario van Lion. Het duo baseerde zich op op de memoires van zowel David als Nic. En dat is een goede keuze, want iedereen die betrokken is, beleeft dit verhaal anders. De beide perspectieven belichten, levert een genuanceerdere film op. De pijn van David door het lijden van zijn zoon, en de gevolgen die de verslaving heeft voor het hele gezin zijn niet te onderschatten, en verdienen ook aandacht.
Maar wat je ook van het verhaal vindt, je kan niet ontkennen dat de acteurs fantastische vertolkingen neerzetten. Steve Carell heeft de laatste jaren bewezen dat hij een volwaardig acteur is die zowel comedy als drama aankan. Zijn Oscarnominatie voor Foxcatcher wordt waarschijnlijk opgevolgd door een voor Beautiful Boy of Vice, de Dick Cheney-biopic van Adam McKay. Keuze genoeg aan Carell-kwaliteit. Hij straalt een breekbaarheid uit die weinig acteurs gegeven is. De empathie die hij je doet voelen, is bijna wraakroepend. Timothée Chalamet is een echte jonge revelatie. Zijn vertolking is zo rauw als maar zijn kan, en de research die hij deed voor de film heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Nic voelt alle emoties in het spectrum, en Chalamet maakt van hem nooit een karikatuur. Samen met Carell vormt hij een duo dat je hart volledig steelt, en mij menig traan liet laten.
Maar wat je ook van het verhaal vindt, je kan niet ontkennen dat de acteurs fantastische vertolkingen neerzetten.
Nog een factor die Beautiful Boy ervan weerhoudt om in een duister gat te vallen, is de zomerachtige cinematografie van Ruben Impens. Warme kleuren, ook ‘s nachts als Nic weer op de dool is, en veel natuurlijk licht die een soort wil om te leven uitstralen, ook al is het in het verhaal wel anders. Er is geen score in de film, maar wel veel bestaande muziek. Dat werkt niet altijd, maar sommige momenten zullen je wel bijblijven. Een aantal scènes gemonteerd op een klassiek stuk is een mooie afwisseling voor de muziek van David Bowie, Nirvana en Massive Attack.
Vier jaar na The Broken Circle Breakdown mag Van Groeningen dus misschien opnieuw naar de Oscars. Beste Film wordt wellicht moeilijk door het sterke aanbod dit jaar, maar Beste Bewerkte Scenario is mogelijk. Mocht dat toch lukken, dan mag hij alleszins zeker zijn twee hoofdacteurs in de gaten houden.
Beautiful Boy is vanaf 21 november te zien in de Belgische zalen.
