Zit je alleen maar naar internationale series te kijken op de streamingdiensten? Dan mis je toch wel wat moois van de Vlaamse zenders. Hieronder lijsten we zoals elk jaar de beste Vlaamse programma’s van 2024 op die we zelf gezien hebben.
De Expeditie: Groenland (Play4, Streamz)
Het is niet de eerste keer dat BV’s zot genoeg zijn om vrijwillig naar de barre kou te trekken. Ik herinner me als kind namelijk 71° Noord nog. De slachtoffers waren dit keer Joris Hessels, Sven Mary, Lynn Van Royen, Average Rob, Tine Embrechts, Pommelien Thijs, Viktor Verhulst en heel kort Jinnih Beels. Onder het goedkeurend oog van Henk-Jan en stille kracht Brecht langlaufen ze 165 km in Groenland. Maar Over De Oceaan-gewijs graven ze ook dieper in het innerlijke van de deelnemers en dat leverde soms eerlijke en onverwachte ontboezemingen op. Alleszins laat deze harde tocht de echte mens achter de BV zien en dat blijft fascinerend. Het zou in elk geval niets voor mij zijn als je op elk moment dood kan vriezen. En ook heel slim om het volgende seizoen al meteen aan te kondigen in de laatste aflevering. De volgende groep zotten avonturiers trekt dan namelijk de woestijn in, wat me nog erger lijkt. Ik zal sowieso weer kijken maar geef mij dan toch maar een boot over de oceaan.
Te herbekijken op GoPlay en Streamz
Maestro Degand (VRT Canvas)
Ik wist helemaal niet dat acteur Stefaan Degand gek is op klassieke muziek, en al helemaal niet dat dirigeren zijn ultieme droom is. Z’n favoriete stuk is de vierde symfonie van Brahms, die blijkbaar aartsmoeilijk is, zelfs als je een opleiding hebt gehad, maar Stefaan begint er toch aan. Onder het goedkeurend, of soms iets minder, oog van dirigente Pascale zien we hem kleine of grotere doelstellingen halen op de weg naar het concert. Ondertussen leren we ook meer over Stefaan zelf, over hoe hij dingen aanpakt en horen we ook van zijn familie.
Als je zelf wat muziek speelt of ook van klassieke muziek houdt, is het erg interessant om te zien wat en hoeveel een dirigent juist doet voor een orkest. (Al zagen we dat ook al eens in die ene aflevering van Tomtesterom, weet je nog?) Geen moment greep echter zo naar de keel als het moment waarop Stefaan uitlegt aan het orkest dat een bepaald stuk moet klinken alsof je achter de kist van je geliefde moet lopen. Met wat de meeste mensen wel weten over zijn leven, was ook het orkest muisstil en de begeleidende dirigent in tranen. Dat moment toonde pas echt de kracht en verbinding van muziek en ook je eigen invulling ervan.
Oorlogsreporters (VRT Canvas)
Gilles De Coster zet opnieuw zijn tafel, stoelen en speciale deurframe op een verlaten plek in België, Fort 2 in Wommelgem deze keer, om mensen met eenzelfde beroep te interviewen. Nu is het de beurt aan (ex-)oorlogsreporters zoals fotograaf Daniel Demoustier, ex-journalist Dirk Draulans, jonger fotograaf Daphne Wesdorp, Robin Ramaekers en icoon Rudi Vranckx. Opnieuw wisselen Gilles en z’n team de meer standaardvragen af met moeilijkere onderwerpen of dilemma’s. De antwoorden zijn niet altijd hetzelfde, en het is dan ook boeiend om de verschillende standpunten te zien of te weten te komen waarom ze zo’n beroep willen doen. Benieuwd welke groep Gilles en co de volgende keer weer het vuur aan de schenen leggen.
Expeditie Gooris in Japan (VTM2)
Nu komt er misschien gemor of gelach, maar ik was vorig jaar eigenlijk ook een lafaard door De Verhulstjes niet op de lijst te zetten. Want het leven is soms al moeilijk of hard genoeg en wat deze programma’s gemeen hebben, is dat ze altijd een glimlach op m’n gezicht konden toveren en dat is mij ook veel waard. Ik heb de reis van de familie Gooris door Amerika gemist, maar wel het iconische “NEN BEIR” opgevangen. En met Japan als nieuwe bestemming was ik toch wel benieuwd. Je moet het natuurlijk al voor het gezin hebben voor je eraan begint, maar wat me opviel is hoe schattig de relatie tussen Kelly en Sam nog altijd is en hoe goed iedereen overeen lijkt te komen. “Allemaal komedie” zullen sommigen zeggen, maar dan zijn het toch goeie acteurs. En ja, VTM zal de reis wel betaald hebben, maar Kelly moet misschien toch reisleider worden, want ik heb veel interessante dingen gezien. Er werd ook heel wat afgelachen, vaak ook om Sam, die daar zelf niet echt mee inzit, en zijn uitspraken zijn toch deel van de charme. Dus never change, Sam.
Ik vraag het aan (VRT 1)
Oké, eerst dacht ik: “VRT heeft naar het jarenlange succes gekeken van Liefde Voor Muziek en probeert nu iets gelijkaardigs.” Maar eerlijk is eerlijk, dit programma kan er best naast staan. Want hier zijn het geen artiesten die elkaars liedjes spelen, maar Belgische artiesten, bekend en minder bekend, die liedjes spelen die een speciale betekenis hebben voor de BV’s die ze aangevraagd hebben. Muziek kan veel bij een mens losmaken en dat komt hier wel mooi tot z’n recht. Ook de keuze van artiesten is niet standaard. Zo komt Clouseau of Gabriel Rios wel hun eigen liedje zingen maar dan heb je ook Dana Winner of Ila die hun opwachting mogen maken. Daarnaast is de band van Jeroen Swinnen ook gewoon geweldig, en brengen ze vaak interessante arrangementen.
Ook de gewone mens krijgt de kans om iets aan te vragen, al wordt dat liedje standaard door presentator Niels Destadbader gebracht, wat toch een licht zelfgenoegzaam kantje heeft in een programma dat eigenlijk over anderen gaat. En als we de verhalen van de BV’s toch niet kennen, waarom dan niet de helft BV’s en de helft gewone mensen? We zeiden al dat dat vaak nog mooiere tv oplevert. Maar m’n grootste minpunt is misschien wel de intro- en outrotune. Alsof we het doel van het programma nog niet kennen, wordt het toch altijd gezongen op een manier die niet echt bij de rest past. Dus laat dat alsjeblieft varen en de muziek voor zich spreken.
Het proces dat niemand wou (VRT Canvas, Streamz)
Veel mensen hadden deze documentaire al gezien op Streamz, maar dit jaar werd ze ook op VRT Canvas uitgezonden, waar ik ze bekeken heb. De slachtoffers van het grensoverschrijdend gedrag van Bart De Pauw krijgen in deze reeks de kans om hun kant van het verhaal te vertellen. Alles wordt daarbij heel sereen gebracht, zelfs al zijn de verhalen hallucinant. De gedachte “what the fuck” ging dan ook vaak door m’n hoofd, bijvoorbeeld bij het verhaal van Liesa Naert, maar eigenlijk bij iedereen wel eens.
De reeks toont vooral hoe kwalijk grensoverschrijdend gedrag is, zeker van iemand die bepaalt of je werkt. Het kruipt onder je huid, maakte je ongemakkelijk en gaat je leven overheersen. Iedereen verdient een tweede kans, toch als je wat schuldinzicht hebt, maar ik vraag me af of de mensen die nu tickets hebben voor z’n voorstelling ook deze reeks hebben gezien, en vooral of ze even nagedacht hebben over wat ze zouden denken als dit hun dochter of zus zou overkomen. Ik betwijfel het toch. (Jana)
Te bekijken op VRT MAX of Streamz.
Dat Eet Dan Gelukkig Zijn (VTM3, VTM GO)
Deze reeks is intussen aan het derde seizoen toe, maar wat mij betreft zit er nog geen sleet op. Vooral met dank aan Bockie zelf. Want als je een opkikker nodigt hebt, raad ik je Dat Eet Dan Gelukkig Zijn aan. De opzet is nog steeds dezelfde: Bockie reist het land door om te weten wat mensen eten op doordeweekse dagen, ingeleid door de spitsvondige teksten van Wim Opbrouck. Veel hangt ook wel af van de gasten, maar zelfs de grootste droogstoppels krijgt Bockie wel los met z’n sympathieke en lollige zelve. Vaak heeft de gewone Vlaming ook wel wat wijsheid in pacht, die Wim dan mooi samenvat op het einde van de aflevering.
Als je van het voorbije seizoen een aflevering bekijkt, laat het dan de tweede zijn. Het hoogtepunt is zonder meer het bezoek van Bockie bij de ambassade van Japan. Dat moet van het grappigste zijn dat ik dit jaar gezien heb. Zeker als je weet dat hij arriveerde in een T-shirt van Alberto en de ambassadeur een heus, chique sterrendiner voorzien had. Genoeg om de grootste synicus op te beuren. Never change, Bockie! (Jana)
Drugs dus (VRT Canvas, VRT MAX, Streamz)
Deze driedelige reeks van Otto-Jan Ham was kort maar krachtig. Omdat hij drie jonge dochters heeft die waarschijnlijk ooit in aanraking zullen komen met drugs, en omdat hij zelf al wat ervaring heeft, gaat hij op zoek naar de waarheid achter drugs, verslaving en het beleid in ons land. Daarvoor schakelt hij ook experten en ervaringsdeskundigen in om zijn beelden van commentaar te voorzien. Onder hen zijn drugscommissaris Ine Van Wymersch, professor Jan Tytgat, psychiater Mathieu Seynaeve en collega-muzikant Ron Reuman.
De reeks is misschien te kort om veel impact te maken, maar brengt zeker enkele interessante punten aan. Zo gaat Otto-Jan op bezoek bij een veilige gebruiksruimte, bij David Nutt, een Engelse expert op het vlak van verslaving en gaat hij dieper in op de medicinale effecten van drugs. Vooral de uitspraak van Nutt dat eigenlijk alcohol de schadelijkste drug is voor de maatschappij opent je even de ogen, terwijl het eigenlijk niet hoeft te verbazen gezien de recente nieuwsberichten. Het wordt op sommige momenten wel serieus, maar Otto-Jan houdt er ook vaak de humor in, vooral over zichzelf. Misschien niet wereldschokkend maar wel heel interessant. (Jana)
Te bekijken op VRT MAX en Streamz.
Menopauzia (VRT1, VRT MAX)
Nog een driedelige reeks die waarschijnlijk nog meer mensen iets heeft bijgebracht. Tine Embrechts komt blijkbaar stilaan op de leeftijd dat de menopauze voor de deur staat en ze besefte dat ze er eigenlijk weinig over weet. En bij uitbreiding heel Vlaanderen die het nog niet heeft meegemaakt, denk ik zo. Ook zij verzamelt experten en ervaringsdeskundigen in de vorm van bekende vrouwen die het nu meemaken of er al doorheen zijn zoals Barbara Sarafian, Els Dottermans en Lieve Blancquaert.
Maar de humor die bij Drugs dus af en toe voorkomt, is hier standaard in elke aflevering. Samen met Barbara Sarafian en Els Dottermans brengt ze grappige liedjes die te maken hebben met het onderwerp dat net werd aangehaald, geschreven door Hugo Matthysen. Ook een paar sketches passeren de revue. Daarnaast is het gewoon ook echt leerrijk: van de symptomen (vooral die!) tot hoe er vroeger over gepraat werd en de impact op het werk. Alle vrouwen moeten erdoor, dus het is mooi dat dit taboe op zo’n leuke manier wordt doorbroken. (Jana)
Hertoginnedal (VRT1, VRT MAX)
Naar het schijnt was Het Conclaaf op VTM ook wel de moeite, maar ik had eerlijk gezegd geen behoefte aan nog meer ruziemakende politici die ik sowieso voor de verkiezingen al lichtjes beu gezien was. (Sorry voor de eerlijkheid!) Een voor mij interessanter maar ook politiek programma was dan Hertoginnedal, waarin eigenlijk de stand van zaken voor vrouwen in de politiek werd gecombineerd met een betere kennismaking met de belangrijkste politica’s. Gilles De Coster en Ella Leyers nodigden daarvoor Annelies Verlinden (cd&v), Barbara Pas (Vlaams Belang), Caroline Gennez (Vooruit), Gwendolyn Rutten (Open Vld), Lise Vandecasteele (PVDA), Petra De Sutter (Groen) en Zuhal Demir (N-VA) een weekend uit in het gelijknamige kasteel.
Tijdens enkele teambuildingsactiviteiten leren wij de vrouwen beter kennen, en zij ook elkaar. Tijdens een gesprek waar meestal ook een andere politicus op uitgenodigd wordt, wordt er gesproken over thema’s zoals de oude quota’s, sociale media, de managementstijl van vrouwen etc. Daarbij kwamen ook filmpjes met verduidelijkende beelden en commentaren van andere politica’s die geïnterviewd werden. Wat me vooral aansprak was dat alle partijen vertegenwoordigd waren, en ook belangrijke figuren uit het verleden niet vergeten werden. Voor mij toch wat beter verteerbaar. (Jana)
Francisco Desir (VRT1, VRT MAX)
In de zomer van 2023 lanceerde Francisco Schuster zich in de Vlaamse muziekwereld, in navolging van #LikeMe-collega’s Camille, Pommelien Thijs en Maksim Stojanac. Enkele maanden later liet hij meteen in zijn ziel kijken met de docureeks Francisco Desir. Daarin gaat Schuster op zoek naar zijn roots in Haïti, waar hij te vondeling gelegd werd en uiteindelijk geadopteerd werd door zijn Vlaamse ouders toen hij acht maanden oud was. Hij bekijkt documenten die hij nooit eerder zag, gaat langs bij het adoptiebureau en gaat op zoek naar de mensen uit zijn verleden.
Tegelijkertijd leert hij — en wij — bij over zijn land van herkomst. De woelige geschiedenis, de verwoestende aardbeving van 2010 en de volatiele situatie vandaag, waardoor Schuster het land nog niet kon bezoeken. De reeks geeft een beeld van een innemende jongeman die ontzettend dankbaar is voor alle kansen die hij al kreeg (en toen moest zijn boost dankzij The Masked Singer nog komen), maar ook een brede kijk op adoptie, zowel de deugden als de valkuilen. Er zijn veel momenten die bijblijven, maar de Schuster die op Miami Beach het voorlopige einde van zijn zoektocht overschouwt met beste vriend Aaron Blommaert, die gun je ook de antwoorden die hij nog niet gevonden heeft. (Elien)
Niks Te Zien (VRT1, VRT MAX)
De reisprogramma’s met BV’s schieten de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond. Hoewel de nieuwe formats van BV’s tot het uiterste drijven op reis ons zeker boeien, kwam het origineelste format toch van Karl Meesters. Hij is zelf slechtziend en heeft dus weinig aan prachtige uitzichten of gevaarlijke situaties. Hij is des te meer geïnteresseerd in geluid en muziek en neemt daarom artiesten mee op z’n reis, namelijk Tijs Vanneste, Pommelien Thijs, Coely, Selah Sue, Raymond van het Groenewoud en Niels Destadsbader. Samen ontdekken ze fascinerende geluiden in de natuur (zoals het geluid van smeltende gletsjers), maken ze muziek (bijvoorbeeld met de echo in een ondergrondse olietanker) en luisteren ze naar de favoriete platen van de bekende gast, die op het einde nog een zelfgemaakt liedje brengt.
Elke aflevering heeft een ander land te verkennen, waaronder Zwitserland, Marokko en Ijsland en dus andere geluiden, waardoor er altijd wel iets verrast. Het leert ons ook vooral een reis op een andere manier te beleven, en we verplaatsen ons meer in de leefwereld van iemand die slechtziend is. De aflevering die mij het meeste bijbleef was die met Coely. Onder meer door het spookkasteel waar ze in Schotland in verbleven, maar vooral door het jongenskoor dat opeens prachtig begint te zingen voor hen. Ik hoop alleszins op meer volgend jaar. (Jana)
Bompa Bockie (Play4, GoPlay)
Voor het tweede jaar op rij gaat onze hoofdprijs naar een programma met Bockie De Repper. Vorig jaar ging hij als reisgezel mee met Jeroom en Jonas Geirnaert in Boris, wat een grappige, oprechte en emotionele reis bleek te zijn. Dit jaar kan je dezelfde adjectieven plakken op zijn soloprogramma. Omdat bij Bockie de angst erin zit dat hij, net als z’n vader, niet zo oud zal worden, wil hij het toch al eens meegemaakt hebben en gaat hij een maand in een rusthuis verblijven. Daar moet hij zich aanpassen aan de regels, waaronder drie maaltijden op een vast uur en activiteiten, maar leert hij ook de bewoners kennen.
Net als hij sluiten wij ook al snel een aantal bewoners in ons hart. Ze hebben dan ook veel te delen over het leven en ouder worden. Ik kan me dan ook meteen een paar mooie momenten voor de geest halen. Zo waren er de Rummiclub, waarvoor Bockie heel hard z’n best moest doen om aanvaard te worden; Simonne, die z’n date was naar het Halloweenfeestje; Maurice, voor wie Bockie z’n kleinkinderen uit Sri Lanka liet overvliegen en Roger, de schaak- en uiteindelijk ook boezemvriend van Bockie in het rusthuis. Al zijn gesprekken waren vaak eerlijk en pakkend, maar ook grappig en dat is nu net de ideale combinatie. Bockie zelf is daarbij ook de juiste persoon, want hij brengt leven in de brouwerij maar weet ook wel wanneer het wat minder mag. Dat alles zorgt voor zes mooie afleveringen. Bockie, never change, part 2. (Jana)
