Het zou kunnen dat je dit gemist hebt. In 2022 lanceerde tekenaar Nick Pitarra een crowfund voor zijn eigen werk met de titel Ax-Wielder Jon. Hiervoor koos hij niet de kickstarter-route maar ging hij naar Zoop. Een platform dat zich specialiseert in comics en als onderscheidende factor heeft dat het de logistiek van de titels volledig verzorgt.
Een korte voorgeschiedenis
Ax-Wielder Jon ontstond als een schets in de wachtkamer. In 2018 werd de dochter van Nick getroffen door een serieuze aandoening. Terwijl hij en zijn vrouw wachtten op nieuws begon hij te schetsen. De contouren van Jon werden vrijwel meteen zichtbaar en Pitarra noemt het een voorbeeld van de held die zich aandient wanneer je hem nodig hebt. (De dochter van de Pitarra’s verkeert anno nu in blakende gezondheid.)
Het stimuleerde hem om de comic te gaan maken op zijn eigen manier en met zijn eigen fondsen. De woeste barbaar verdiende een leven en hij zou zelf de reisleider zijn op deze expeditie. Samen met input van een editor en boezemvriend Jonathan Hickman gaf Nick vorm aan het verhaal.
De schedels van Ax-Wielder Jon
Lang geleden was er een barbaar luisterend naar de naam Ax-Wielder Jon. Een dappere krijger zoals er niet veel waren. Hij had echter een apart trekje. Jon hield van de schedels die hij scheidde van de nek van zijn vijanden. En als zo’n schedel wordt gestolen, dan keert Jon de wereld op zijn kop om hem te vinden.
De comic wordt gedicteerd door een verteller die de lezer door deze nieuwe wereld leidt. Er zijn aardig wat kleurrijke personages. Los van Jon is er een grote cycloop die een oude vrouw met zich meedraagt. De vrouw was een orakel en is nu zo dement als een deur. Maar stel je voor dat ze toch nog iets nuttigs zegt…
Er is ook een beul die met pensioen gaat en zijn opvolger inwerkt. Totdat enkele onverlaten zich melden en de beul beseft dat er nog wat overwerk in het vat ligt. En, zoals wel vaker, is er een boosaardige naarling. Want wat is een verhaal zonder een kwade genius?
Deze comic bestaat uit drie verhaallijnen. De vele actiescenes met Jon die op zoek is naar zijn schedel, de laatste werkdag van de beul en de cycloop die niet kan scheiden van het orakel.
Meer, meer!
Deze hardcover bestaat uit drie onderdelen. Het hoofdverhaal, een klein verhaal van de hand van Spaanse tekengigant Das Pastoras (die ook de cover maakte) en een leuk dossiertje vol pin-ups van andere tekenaars en wat scenariopagina’s. Het oogt heel verzorgd allemaal.
Een van de slimme dingen die Pitarra heeft gedaan, is dat hij niet alleen een editor inhuurde om hem te helpen maar dat hij het scenario ook heeft laten lezen door Jonathan Hickman. Veel tekenaars (ook in Vlaanderen en Nederland) denken dat ze het schrijven er wel even bij kunnen doen, maar te weinig van hen beseffen dat het een vak is. Daardoor is dit verhaal heel lezenswaardig. Is het perfect? Nee, dat niet, maar dat hoeft ook niet. Het is een goed debuut.
Hoe uit zich dat? Het verhaal wordt voor een belangrijk deel grafisch verteld. Maar waar andere tekenaars zich verliezen in scènes die er tof uitzien hebben deze scènes bij Nick Pitarra een duidelijke functie. Deze comic heeft ook een kenmerkende stijl omdat elk plaatje op een apart vel is getekend. Hierdoor kan hij meer details op de plaat kwijt en dat ziet er oprecht goed uit.
In positieve zin steekt het verhaal van de beul die met pensioen gaat er wel bovenuit. Dat is erg geestig gedaan. De oudere beul die alles al gezien heeft tegenover zijn opvolger die als een jonge puppy rondloopt en nog idealen koestert. In negatieve zin mag je misschien zeggen dat de vertelstem op den duur wat overbodig wordt.
Deze comic kwam tot stand via crowdfunding. Er zal een direct market-editie komen die waarschijnlijk via Image Comics of eventueel Dark Horse zal worden gepubliceerd. Doe jezelf een lol en schrijf de titel van deze comic op. Het is absoluut de moeite waard om op te pikken.
Meer weten over deze comic?
Beluister dan deze editie van de Wordballoon-podcast. Volg Nick Pitarra op Instagram.
Raak
- Amusant verhaal met enkele kleurrijke personages
- Puik tekenwerk
Braak
- De vertelstem mag wel weg