Spider-Man: The Lost Hunt review

En ineens is daar Spider-Man: The Lost Hunt. Een soort verlate epiloog die word geschreven door J.M De Matteis. De inmiddels 70 jarige schrijver schreef vorig jaar ook al Ben Reilly: Spider-Man en werkt met deze nieuwe miniserie verder aan het verhaal wat hem ooit wereldberoemd maakte in comicsland: Kraven’s Last Hunt.

Met dit verhaal schreef hij een van de weinige Spider-Man verhalen die niet alleen tijdloos zijn maar ook wegleest als een Russische roman vol tragische verdoemde personages. Bovendien eigende DeMatteis zich hiermee het personages min of meer toe omdat niemand hier nog echt overheen kon. Voordat we in deze comic duiken is het tijd voor wat context.

Spanningen in het huwelijk

Peter Parker was in 1987 getrouwd met Mary-Jane Watson. Hoewel het idee van Stan Lee kwam moet worden gezegd dat het een beslissing was die voor scheve gezichten zorgde. Oudere lezers en veel ervaren Marvel comic makers hadden stevige kritiek op deze beslissing. Zij zagen het huwelijk als een aanslag op Peter Parker. Het zou de doodsteek zijn van het personage Spider-Man en paste niet bij het karakter van de reeks. Wie zou zich nu nog kunnen vereenzelvigen met de webspinner? Welke puber droomt er nu van een huwelijk? En hoe realistisch is het eigenlijk dat deze alledaagse “everyman” superheld met een topmodel trouwt? De ironie van die laatste zin hoef ik u niet uit te leggen..

In de jaren negentig zouden de critici van het huwelijk terugslaan. Hun wapen? The Clone Saga. Wanneer je als comic lezer de jaren negentig hebt meegemaakt dan is dit een titel waar het zweet van in je kruis gaat staan. Was het zo slecht? Ja, het was zo slecht. De smerige details vind je hier.

Maar wat heeft het te maken met Peter en Mary Jane? Best veel. In het kort kwam het verhaal van de Clone Saga op het volgende neer. Via de continuïteit van de Spider-Man-comics probeerden de toenmalige creatievelingen achter de reeksen te verklaren dat we sinds Amazing Spider-Man 150 de avonturen van een kloon hadden gevolgd. Gelukkig was de echte Spider-Man teruggekeerd in de gedaante van Ben Reilly. Het was de bedoeling dat Reilly meer en meer de plaats van Peter Parker zou innemen en uiteindelijk ook zijn achternaam zou gaan dragen.

Peter Parker zou dan samen met Mary Jane, die overigens zwanger was tijdens deze periode, langzaam uit de serie verdwijnen en een bestaan opbouwen als vader van een gezin, aangezien de aanwezigheid van Ben hem zou ontslaan van het credo dat met ‘great power, great responsibility’ komt. Ben zou de last van een bestaan als Spider-Man gaan dragen, terwijl Peter een andere grote verantwoordelijkheid zou kennen als vader en echtgenoot. Hij beleefde nog één avontuur in de miniserie Spider-Man: the Final Adventure (1996) en daarna was het klaar. Toch?

Terug naar de jaren negentig in Lost Hunt

Peter Parker en Mary Jane wonen in Portland. Ze staan op het punt om te beginnen aan de rest van hun leven. Een leven zonder Spider-Man, aangezien Peter geen krachten meer heeft. Alles staat in het teken van hun gezin in wording.

Peter wordt echter gekweld door nachtmerries. ‘s Nachts klimt hij soms uit het raam om op het dak rond te rennen en halsbrekende toeren uit te halen. Het is alsof zijn lichaam niet kan wennen aan het feit dat hij ‘normaal’ is. Als het daarbij bleef, dan zou je kunnen denken dat het wel goed komt. Maar wanneer MJ naar haar werk gaat, wordt Peter overdag geteisterd door een manifestatie van de spin. Een monsterachtig wezen wat hem toefluistert dat hij nog altijd in de gaten wordt gehouden.

Komen er allerlei oude trauma’s boven nu Peter Spider-Man af is, of is er meer aan de hand? De vraag stellen is hem beantwoorden. Een zekere Gregor is vanuit een oud landhuis bezig om een campagne tegen Parker op te zetten. Gregor ziet hem namelijk als de hoofdreden dat zijn grote voorbeeld en pleegvader Kraven the Hunter stierf.

Zonder zijn spinkrachten is Peter Parker een vogel voor de kat. Gelukkig krijgt hij hulp vanuit onverwachte hoek. Een nieuwe collega van Peter lijkt een band met zijn opponent te hebben en is er alles aan gelegen om dit kersverse gezinnetje door deze crisis heen te slepen.

Een charmante snapshot

Na Kraven’s Last Hunt, Soul of the Hunter en de Pursuit-verhaallijn zou je denken dat DeMatteis klaar was met deze verhaallijn. Diverse andere schrijvers hebben later nog geprobeerd om te spelen in de wereld van Kraven en het lijkt erop dat dit DeMatteis geïnspireerd heeft om ‘zijn’ verhaal onder zijn eigen voorwaarden af te sluiten. Vandaar deze Lost Hunt.

Van de ene kant is het een modern verhaal omdat er duidelijke connecties worden gemaakt met Wakanda. Van de andere kant is het een verhaal dat zich afspeelt in de wereld van 1995/1996. Het past nagenoeg perfect in de verhalen van toen en dat is ergens best prettig. Vooral de oudere lezer zal een warm gevoel krijgen bij het lezen van dit verhaal. Zijn sommige zaken vergezocht? Tuurlijk, maar de sfeer is gewoon heel prettig. En je leest dat J.M DeMatteis begrijpt wie deze personages zijn en wat ze goed maakt.

Het tekenwerk van Eder Messias is redelijk competent. Alleen in het laatste deel van deze bundel is het duidelijk dat hij zijn deadlines niet haalt en geholpen moet worden door een aantal inkers. Zij maken een behoorlijke bende van sommige platen, waardoor het tekenwerk daar bij tijd en wijlen zeer amateuristisch oogt.

Spider-Man: Lost Hunt is een heel genietbare comic geworden die een goede toevoeging is voor het verhaal van Kraven, wat in 1987 echt begon. Het is wel echt bestemd voor lezers die bekend zijn met deze verhaallijn. Als nieuwe lezer moet je hier niet aan beginnen.