The Little Mermaid review: remake met waarde

Van de geanimeerde Disneyklassiekers is The Little Mermaid of De kleine zeemeermin zeker een van de meest geliefde. Hoge verwachtingen dus — en grote vrees — voor de nieuwe versie van Rob Marshall. Die vrees is alleszins niet nodig, want The Little Mermaid is een overwegend heerlijke update die ook bijdraagt aan het origineel.

Op het droge

Als je de eerste De kleine zeemeermin herbekijkt, valt op dat het verhaal flinterdun is als je geen zeven meer bent.

Een Disney-fenomeen dat nog meer controverse oproept dan het Marvel Cinematic Universe zijn de liveactionremakes van hun animatieklassiekers. Slechts een paar durven hun eigen ding te doen met het bronmateriaal, zoals Cinderella en Beauty and the Beast. Met kleine aanpassingen voegen die films iets toe aan het soms gedateerde origineel. Dat is net wat The Little Mermaid ook doet. Laat ons eerlijk zijn, als je De kleine zeemeermin herbekijkt (misschien net als ik in het Nederlands), valt op dat het verhaal flinterdun is als je geen zeven meer bent. Een jonge zeemeermin die iets anders wil dan haar ouders? Ja, begrijpen we! Daarvoor wil ze veel opgeven? Logisch! Ze wordt in een oogopslag verliefd op een prins? Sure! Ze geeft haar stem op om bij hem te zijn en een meisje te blijven? Goh…

In 2023 is Ariel (Halle Bailey) nog altijd gefascineerd door de bovenwereld, maar ze mag niet boven water komen op bevel van koning Triton (Javier Bardem) na een tragedie in Atlantica. Daar waren mensen bij betrokken, en die haat Triton tot in het diepste van zijn ziel. Toch gaat Ariel naar de oppervlakte wanneer ze vuurwerk opmerkt uit een schip. Ze observeert de bemanning en kroonprins Eric (Jonah Hauer-King), die op handelsmissie gaat naar naburige gebieden. Niet veel later steekt een storm de kop op en moet Ariel Eric redden van de verdrinkingsdood.

Met kleine aanpassingen voegt de films iets toe aan het soms gedateerde origineel.

Ze wil hem beter leren kennen, maar als Triton erachter komt, verbiedt hij haar enig verder contact. Dat pikt Ariel niet, en ze belandt in de tentakels van de zeeheks Ursula (Melissa McCarthy). Zij maakt van Ariel een mens in ruil voor haar stem en stuurt haar naar boven. Als Eric haar niet kust binnen drie dagen, zal ze nooit meer spreken en een zeemeermin blijven. Maar Ursula doet Ariel die voorwaarde vergeten, en zij geniet gewoon van haar nieuwe plek op het droge. En dus is het aan haar trouwe vrienden Sebastiaan (of Sebastian, Daveed Diggs), Botje (of Flounder, Jacob Tremblay) en Jutter (of Scuttle, Awkafina) om haar te helpen.

Minder oppervlakkigheid

Met een duur van twee uur en een kwartier is deze The Little Mermaid drie kwartier langer dan het origineel, maar toch wordt er niet onnodig gerekt. Integendeel, er komt vooral meer achtergrond voor de zijpersonages. Ursula heeft nu een duidelijkere band en dus ook een reden om Triton en zijn gezin te viseren. Niet helemaal nodig, maar het maakt haar wel iets meer deel van het geheel en geeft hem meer reden om bang en kwaad te zijn. McCarthy is heerlijk arrogant en heeft het duidelijk naar haar zin. Bardem weet me toch altijd weer te raken met zijn oprechtheid.

Het was eigenlijk vooral Eric leed aan oppervlakkigheid, want over hem wisten we nagenoeg niets. Hier wil hij vooral iets betekenen als prins en zich tegelijk bewijzen tegenover koningin Selina (Noma Dumezweni). Zij wil liever dat hij het kasteel zo weinig mogelijk verlaat, zeker als hij wil zoeken naar het meisje dat hem redde. De landbewoners wantrouwen de zee, met name de zeemeerminnen en hun zogezegd betoverende lied. Maar Eric is galant en wil Ariel helpen. In zijn interesse voor andere culturen vindt hij een raakvlak met haar, die ook zo geïnteresseerd is in anderen. En dat is een degelijke basis om van te vertrekken!

Halle Bailey is een perfecte Ariel.

Maar de film staat of valt met Ariel. Met Halle Bailey hebben ze alvast een ster in wording beet. Haar casting zorgde — zoals zo vaak tegenwoordig — voor controverse uit conservatieve hoek, maar op nog eens zoveel bijval van een diverser publiek, en vooral zwarte kindjes. Bailey is een perfecte Ariel. Ze acteert heel naturel en heeft zo’n open blik dat je er moeilijk van kan wegkijken. En ja, ze zingt als een engel. Part of Your World is een onvervalst kippenvelmoment. Baileys Ariel is iets minder naïef maar even standvastig, leergierig en zorgzaam. In deze versie snap je ook waarom ze valt voor Eric. De chemie tussen Bailey en Jonah Hauer-King zit goed. De paar toegevoegde scènes waarin ze elkaar leren kennen, zijn een geloofwaardige opzet voor hun dagje uit in Erics koninkrijk en het bootjevaren dat erop volgt.

Pracht en praal

En dat brengt ons naadloos bij het visuele, want net die ontdekkingsdag is een van de mooiste delen van de film. Ariel ontdekt het eiland waar Eric zo trots op is, en terecht. Het is een diverse verzameling van mensen, culturen, kleuren en invloeden, vooral die van de Caraïben. Dat Disney gerust verder gaat met die diverse casting. Eten, drinken, een marktje (met een cameo van de originele Ariel, Jodi Benson), een onverwacht dansmoment: je zou er zo zelf willen rondlopen. De kostuums van Colleen Atwood blijven minder bij het origineel dan die in bijvoorbeeld Beauty in the Beast, maar Ariels staart en alle andere kostuums zijn wel top.

Ook alle sets op het land zijn trouwens prachtig, van het kasteel zelf tot de rotsen errond. Daartegen steekt de oceaan soms af. De belichting is er zeker in het begin wat te donker. Met het echte water, zeker tijdens de storm, komt de kracht van de oceaan wel veel meer naar voren dan in het origineel. Tijdens Under the Sea staat de pracht van het zeeleven gelukkig wel voorop, met een choreografie die zowel realistisch als inventief is. Aan de CGI valt weinig aan te merken, al moet je wel even wennen aan dat ‘vloeiende’ haar.

Alle sets op het land zijn trouwens prachtig, van het kasteel zelf tot de rotsen errond.

Ariels sidekicks zijn nu ook realistisch, maar iets anders zou in deze geaarde versie vreemd zijn. Vooral Botje is minder memorabel, maar hij heeft in het verhaal dan ook het minst te doen. Daveed Diggs (met een puik vaag-Caraïbisch accent) en Awkwafina zijn dan weer heerlijk als Sebastiaan en Jutter, zeker wanneer Ariel niet kan spreken. Dat lossen ze dan weer op door een paar liedjes toe te voegen. Ariel zingt haar gedachten twee keer, Diggs en Awkwafina mogen eens rappen (wel het minste nieuwe liedje) en ook Eric krijgt een eigen nummer (prima gezongen, iets te gepijnigd geacteerd).

De nieuwe nummers werden geschreven door Disney-veteraan Alan Menken met tekst van Lin-Manuel Miranda, die ook samenwerkten voor Mary Poppins Returns. Miranda veranderde ook wat lyrics in Kiss The Girl om iets minder opdringerig over te komen, en ook in Poor Unfortunate Souls sneuvelt een vers over Ursula’s overtuiging dat meisjes vooral moeten zwijgen. Het is de enige jammere aanpassing, want het was wel duidelijk dat ze Ariel daarmee manipuleerde. Verder wel leuk: mensen die opgroeiden met de Nederlandstalige versies, zullen die teksten herkennen in de ondertitels. Al bij al is The Little Mermaid een meer dan geslaagde remake die het origineel goed aanvult. Ik ga alvast nog eens kijken.

The Little Mermaid is vanaf 24 mei te zien in de bioscoop.