Na Alice in Wonderland, Malificent, Cinderella, The Jungle Book en Beauty and the Beast is het nu de beurt aan de kleine Dumbo om het grote scherm te veroveren in een live-action remake. Als kind liet de originele Dumbo-film een grote indruk op me na. De combinatie van magie, emotie en griezelig dansende roze olifanten is er een om nooit te vergeten. Dat koorddansen tussen emotie en fantasie lijkt dan ook op regisseur Tim Burtons lijf geschreven. Hopelijk kan hij doorheen de film dat fragiele evenwicht bewaren.
Komt dat zien! Komt dat zien!
In Tim Burtons adaptatie volgen we het Medici Brothers Circus, een reizend gezelschap dat moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Colin Farrell speelt Holt Farrier, een oorlogsveteraan die terugkeert naar het circus. Daar moet hij zich ontfermen over zijn twee kinderen, Milly en Joe, en probeert hij zijn oude job terug op te pikken. Door besparingen heeft het circus helaas zijn act verkocht en wordt hij opzichter van de olifanten. Daar heeft Max Medici, de eigenaar van het circus en gespeeld door een charmante Danny DeVito, net een zwangere olifant binnen. De bedoeling is om het toekomstige baby-olifantje Kai-Mookgewijs in te zetten als een marketingmachine en terug volk naar het circus te brengen.
Wanneer Dumbo eindelijk onthuld wordt, kan je alleen maar verdrinken in die vertederende, geanimeerde blauwe ogen. Dumbo ziet er verdomd schattig uit. Ouders opgelet, geef je kind nog snel een puppy voor ze een kleine olifant in huis willen halen. Daar kom je met een standaard poepzakje niet mee toe. Het realisme en de aaibaarheidsfactor van Dumbo hebben ook een duister kantje. Telkens als Dumbo onrecht wordt aangedaan, komt dit dubbel zo hard binnen, net omdat het dier in kwestie zo onschuldig en echt wordt neergezet. Tim Burton snijdt hier zeker bewust thema’s aan die in de realiteit nog steeds voorkomen. Het vrolijke circus van weleer wordt met de nodige hedendaagse kanttekeningen voorgesteld. De charme van het circus uit het origineel wordt daarmee grotendeels weggehaald.
Mensen en dieren
Het thema is universeel begrijpbaar, zelfs zonder woorden of mensen.
Om die charme terug te brengen en alle thema’s aan elkaar te rijgen, vertrouwt Burton op zijn cast van vlees en bloed. In het begin worden we voorgesteld aan een hele reeks circusfiguren met de nodige rariteiten. Helaas verdwijnen deze interessante personages en acteurs snel naar de achtergrond. Ze komen enkel opdraven wanneer het plot ze nodig heeft om iets op te lossen, waardoor we geen tijd krijgen om hen beter te leren kennen. Aan de andere kant van het spectrum krijgen we meer dan genoeg te zien van de Farrier-familie. Colin Farrell zet een verscheurd personage neer, dat moeite heeft om de gevolgen van de oorlog te verwerken. Tegelijk bouwt hij moeizaam terug een band op met zijn dochter en zoon, respectievelijk gespeeld door Nico Parker en Finley Hobbins. Doorheen de film vervullen zij de rol die in het origineel voor de muis Timothy was weggelegd. Zij begeleiden Dumbo van zero naar hero door parallellen te trekken met hun eigen situatie. Het leek alsof Burton op die manier Dumbo’s situatie probeerde uit te leggen in mensentaal. Voor mij was dat niet echt nodig aangezien het thema universeel begrijpbaar is, zelfs zonder woorden of mensen.
Te veel personages bederven de brij
Het moment dat je Dumbo ziet vliegen, is het moment dat je jezelf terug kind voelt.
De enige acteurs die tegengewicht bieden aan de Farriers zijn de personages van Eva Green, Michael Keaton en Danny DeVito. Eva Green past perfect in een Tim Burton-film als de mysterieuze Colette Marchant. Langzaamaan leer je haar en haar rol in Keatons circus beter kennen. Ze komt samen opdraven met V.A Vandemere, het personage van Michael Keaton. Een rijke visionair vol charmes en beloftes. Keaton kan een glimlach opzetten die je zowel binnentrekt als bang maakt. Stuk voor stuk spelen zij hun rol steengoed. Het is ook fijn om Keaton en DeVito terug samen te zien in een Burton-film. Hun personages werden toegevoegd aan deze adaptatie om de film langer te kunnen maken, het origineel was tenslotte maar 64 minuten. Elk van deze personages heeft zijn eigen motieven en samen met de gezinsperikelen van de Farriers blijft er nog weinig schermtijd over voor Dumbo zelf. Ik betrapte mezelf erop dat ik de dialogen snel wou overslaan tot er weer een scène met Dumbo kwam. Het moment dat je Dumbo ziet vliegen, is het moment dat je jezelf terug kind voelt en meer moet dat niet zijn.
Geef je ogen en oren de kost
Het zou geen Tim Burton-film zijn zonder zijn uniek gevoel voor stijl. De hele film ziet er fantastisch uit, van de CGI-dieren tot de sets van het circus. De scène met de roze olifanten werd mooi uitgewerkt, alleen had het nog gedurfder mogen zijn. Hier had ik van Tim Burton een spektakel verwacht dat me met een ongemakkelijk prachtig gevoel zou achterlaten. Het leek alsof er iets te veel op de rem van Burtons unieke stijl werd gestaan. Voor het merendeel van de film is Dumbo visueel gewoonweg af en als het even kon, zou je Dumbo’s oren willen lenen om beter te luisteren naar de nummers gecomponeerd door Burtons muzikale rechterhand Danny Elfman. Ik ben blij dat er nog steeds zekerheden in het leven zijn.
Luister naar je (innerlijk) kind
Dumbo is zeker geen slechte film, kinderen zullen wegdromen in de leuke aspecten van het circus en tegelijk een les leren over de wreedheden die we moeten voorkomen. Mijn innerlijk kind kwam meteen tot leven bij het zien van de kleine Dumbo wapperend met zijn grote oren. Mijn enige klacht is dan ook dat Dumbo zelf veel meer aanwezig mocht zijn. Disney’s eerdere adaptaties zoals The Jungle Book hadden al bewezen dat pratende geanimeerde dieren een hele film kunnen dragen. En andere zoals Beauty and the Beast tonen aan dat een bijna letterlijke hervertelling niet tegensteekt. Dat neemt niet weg dat Tim Burtons Dumbo een film is waar het hele gezin van kan genieten. Hou je alleen niet te veel vast aan je nostalgie, maar wel aan een zakdoekje.
Dumbo speelt vanaf 27 maart in de bioscoop.
