Men review: ze zijn allemaal hetzelfde

Het is welletjes geweest met mannen: in Men legt regisseur Alex Garland hun toxisch gedrag bloot. Hij ruilt zijn surrealistische sciencefiction in voor plattelandshorror en maakt daarmee zijn meest toegankelijke film.

Tussen de bladeren en het bloed in Men schitteren Jessie Buckley en Rory Kinnear, zij als vermoeide prooi en hij als roofdier van veel gezichten. Dit is geen subtiele cinema: mannen jagen op vrouwen, houden ze nadien in kooien en breken nog liever hun botten dan ze opnieuw vrij te laten. Men ontstijgt die dik opgesmeerde vergelijking nooit, maar hoeft dat dan bij dit soort van horror?

Openen doen we in een roodgloeiend appartement, alsof de wereld in de fik staat, met een blik en een schrik. Harper (Buckley) ziet een man (Paapa Essiedu) naar beneden vallen, hun ogen kruisen in slow motion. Later klopt de vrouw aan bij een eeuwenoud landhuis op de Britse boerenbuiten, een afgelegen Airbnb om te bekomen van de traumatische en nog verder te ontdekken ervaring. Geoffrey (Kinnear) verwelkomt haar met ongepaste woorden (die maar om te lachen zijn, hé). Het zal geen verrassing zijn: Geoffreys uitspraken zijn slechts de start van de steeds escalerende en fysieker wordende vrouwenhaat die Harper overspoelt.

Want net wanneer Harper rust in haar hoofd begint te vinden dankzij de felgroene bossen en glooiende landschappen, beginnen de demonen uit haar verleden weer op te duiken. Een naakte kerel verstoort een betoverend geluidsspel van echo’s in een tunnel, daarna vraagt een priester met een bekende kop luidop af of Harper niet de oorzaak is van alle problemen. Wat motiveert deze stuk voor stuk misogynistische – een ander soort is niet te bespeuren in de film – mannen? Het einde serveert het je op een dienblad van ingewanden en ongemakkelijkheid.

Een laagje bovennatuurlijkheid om het af te werken

Men is Harpers bloederige, repetitieve en naar het einde toe zelfs verdovende – zowel voor de vrouw als voor de kijker – afdaling richting het blootleggen (of beter: openscheuren) van de mannelijke motivatie. De ene verbergt het beter dan de andere, maar ongeacht van waar ze komen, willen alle mannen hetzelfde. In Men zíj́n ze ook hetzelfde: ze dragen allemaal het gezicht van een heerlijk veelzijdige Kinnear. En ondertussen overtuigt Buckley je helemaal van de onmacht die haar personage voelt bij de mannen die haar lichaam willen toe-eigenen.

Garland heeft na Ex Machina en Annihilation nog maar eens een film gemaakt waarbij je met een onbehaaglijk gevoel in de maag jezelf betrapt op een beetje genieten van de stijlvolle ervaring. De dunne laag folklore, de opgepompte kleurverzadiging in het landschap en de bevreemdende aanpak om elke man van Kinnears kop te voorzien, maken bovennatuurlijke horror van de alledaagse misogynie waarmee vrouwen geconfronteerd worden. Dat de diepere lagen, uit bijvoorbeeld zijn serie DEVS, dan weer ontbreken en de samenvattende monologen te uitleggerig zijn, vergeven we want de sfeer die Garland zet bedwelmt.

Men van Alex Garland met Jessie Buckley en Rory Kinnear speelt vanaf 8 juni in de bioscoop.