The Lost City review: avonturenfilm die zichzelf niet serieus neemt

The Lost City schippert tussen een schattenzoektochtfilm en een parodie van een schattenzoektochtfilm. Deze balans, of zoektocht naar balans tussen beiden, geeft de film het frisse gevoel dat dit genre anno 2022 nodig heeft. De film toont ons nog eens het komisch talent van Sandra Bullock (een zijde van Bullock die we vaak vergeten) en ook Channing Tatum laat zich van zijn beste kant zien (pun intended).

Van klassieke opbouw naar zelfrelativering

We starten met schrijfster Loretta Sage (Sandra Bullock) die haar laatste boek moet afronden en daarmee direct een hele hoop clichés en vragen over plotwendingen in avonturenverhalen snel laat passeren. Ze rondt het boek gauw af en doet nog een promotour met haar covermodel Alan (Channing Tatum), maar het is snel duidelijk dat ze haar eigen boeken haat. Wanneer de excentrieke miljardairszoon Abigail Fairfax (Daniel Radcliffe) denkt dat Loretta effectief informatie heeft over een waardevol artefact dat ze in haar boek gebruikt, ontvoert hij haar om deze schat zelf te vinden. Zo komen de hoofdrolspeler, schrijver en covermodel uiteindelijk zelf in een echt avonturenverhaal terecht.

Het verhaal zit vanaf het begin dus al met een meta-insteek te werken door een avonturenfilm in een avonturenfilm te doen. De film neemt hierdoor schaamteloos elementen over uit klassieke avonturenfilms zoals Raiders of the Lost Ark en Romancing the Stone maar komt er grotendeels mee weg omdat het benoemd wordt als een niet-origineel verhaal. Het heeft ook veel weg van Jungle Cruise, maar dan net wat beter uitgewerkt.

Humor primeert over verhaal

The Lost City probeert veel te werken rond humor maar kan die niet heel de tijd waarmaken, waardoor het soms geforceerd en eerder irritant overkomt. Het feit dat Loretta na een boekshow ontvoerd wordt en een glinsterend jumpsuit draagt op avonturentocht in de jungle, lijkt een directe verwijzing naar de hoge hakken in Jurassic World en kan de nodige lach op wekken met hoe ze dit oplossen. Het repetitieve vermelden dat Channing Tatum zijn personage voornamelijk als doel heeft om in bloot bovenlijf rond te lopen, begint na een tijdje dan weer eerder vervelend te worden.

Alle acteerprestaties zijn nogal cartoonesk neergezet, maar dit past juist in de sfeer van de film en doet je nooit vergeten dat je de film niet al te serieus moet nemen. Bullock en Tatum lijken zich goed te amuseren en kunnen zich bewijzen op een komische en (semi-)heldhaftige manier. Vooral Tatum kan hier het meeste lof opeisen door zowel de rol van ‘hunk’ op zich te nemen als deze van de onhandige himbo. Daniel Radcliffe lijkt vooral zijn personage uit Now You See Me 2 te herhalen, maar dit komt niet echt storend over. De show wordt echter gestolen door de scènes van Brad Pitt die als doorgewinterde avonturier de reddingsactie van Loretta in gang zet.

De moppen in de film zijn een hit-or-miss, maar ze zijn zo talrijk aanwezig dat de toon goed gezet blijft doorheen de hele film. De humor is beter uitgewerkt dan de actiescènes, die dan weer eerder schaars zijn en nogal gerepeteerd ogen. Er zit echter zo’n vaart in de film zelf, dat je deze mankementen niet opmerkt tijdens het kijken.

De film is in zijn geheel een klassiek voorbeeld van een feelgoodfilm en teert op zijn 2 hoofdrolspelers, Bullock en Tatum, die een zeer goede chemie hebben. The Lost City zal niet de geschiedenis ingaan als een groot meesterwerk, maar je zal je niet verveeld hebben in de filmzaal.

The Lost City is vanaf 20/04 te zien in de bioscoop.