Moonfall is alles wat je van een gestoorde rampenfilm verwacht

Ofwel is regisseur Roland Emmerich heel blij met ons bestaan op aarde en wil hij iedereen daar aan herinneren, ofwel haat hij de mensheid. Rampenfilms maken lijkt dan ook zijn handelsmerk te worden maar nu gaat hij boldly waar hij al even niet geweest is: de ruimte. Nu is het namelijk de maan die de aarde en ons bestaan bedreigt in Moonfall. Op gebrek aan ambitie hebben we de Duitse regisseur dan ook nog nooit kunnen betrappen.

We gaan naar de maan

In 2011 is een groep astronauten net buiten de aarde bezig met wat onderhoud aan een satelliet. Voor Brian (Patrick Wilson) en Jo (Halle Berry) is het bijna routine tot een soort rare zwarte brij opduikt en hen aanvalt. Brian is de enige die bij bewustzijn blijft en brengt het schip terug naar de aarde. Maar daar gelooft niemand wat hij vertelt en dus krijgt hij de schuld van wat er gebeurde, met zijn ontslag en gezinsproblemen tot gevolg. Ook zijn band met Jo vertroebelt omdat ze hem niet verdedigde.

10 jaar later woont Brian alleen en heeft hij moeite om z’n rekeningen te betalen. Jo daarentegen is adjunct-directeur van de NASA. Beiden hebben niks meer met elkaar te maken, tot megastructurist K.C. Houseman (John Bradley) aanwijzingen vindt dat de maan uit koers is geraakt. Binnen 3 weken zal ze neerstorten op de aarde tenzij ze de baan van de maan kunnen herstellen. Die opdracht valt uiteindelijk noodgedwongen in de schoot van K.C., Jo en Brian.

Ik ben partijdig

Ik steek niet onder stoelen of banken dat Moonfall een van de films was waar ik het meeste naar uitkeek dit jaar. Een goeie rampenfilm kan er altijd wel in, en horrorfilms met Patrick Wilson zijn de laatste tijd m’n comfortfilms. Een combinatie van de beide is dus voor mij gemaakt. En net als bij Greenland was ik aangenaam verrast, tot een bepaald punt. Aan de cast lag het wel niet. Emmerich neemt wel nog z’n tijd om de personages op te zetten zodat je toch wat meeleeft terwijl ze alles riskeren. Maar tegelijk zit die gunfactor voor mij al deels in de centrale cast die hij heeft verzameld.

Mijn minder dan lichte crush op Patrick Wilson maakt mij wat partijdig, maar hij straalt voor mij altijd een soort betrouwbaarheid uit die je wel nodig hebt voor je hoofdrol. En ik ben ook lichtjes verliefd op Halle Berry: wie ziet haar nu niet graag bezig? Ook als duo matchen ze goed. John Bradley is bij de meeste mensen dan weer bekend van zijn rol als Sam Tarly in Game of Thrones, en eigenlijk is zijn rol hier vergelijkbaar: een onderschat iemand die een belangrijke ontdekking doet maar waar niemand echt naar luistert. Ondanks de rare meningen van zijn personage vervult hij de rol van de “gewone mens” met verve. Daarnaast zijn er ook nog bijrollen voor Charlie Plummer (All The Money In The World), Michael Peña (Ant-Man) en Donald Sutherland.

Meester van de rampen

De grootste verrassing en de grootste valkuil blijkt uiteindelijk de uitwerking van het verhaal te zijn. Bij dit soort films moet je wel vaker rekening houden met suspension of disbelief en die rare maanbrij is daar op zich al eentje van. Ik was verder wel verbaasd hoe realistisch Moonfall leek te zijn wanneer het op de wetenschap aankwam. (In een later artikel nemen we de proef op de som.) Zo zijn er ook vaak dialogen met fenomenen en berekeningen waar ik niks van begreep, maar dat vind ik dan weer een pluspunt. Ook hier krijg je een versie van hoe de mensheid zou reageren op een ramp als deze, en het is vaak niet mooi maar ook niet allemaal doom & gloom. Er hoort wel altijd een cheesefactor bij en die vond ik hier niet over-the-top gaan eigenlijk. Er valt ook wel vaak wat te lachen, wat ik toch altijd hoop bij een rampenfilm. Natuurlijk moet je op andere vlakken dan weer niet te veel vragen stellen of er duiken serieuze plotholes op.

Ik was dus helemaal mee tot scenaristen Emmerich, Harald Kloser en Spencer Cohen een keuze maken die het behaalde realisme weer onderuit haalt, en het verhaal helemaal de scifikant uitstuurt. Voor sommigen zal dit de druppel zijn om voor de rest van de film met de ogen te rollen, en voor anderen zal het dan weer net een beetje meer escapisme zijn. Voor mij maakte het de aangename verrassing iets minder aangenaam omdat ik intussen verkocht was door de schijnbare wetenschap en het op dat moment wel heel out there ging. Emmerich probeert ook wel iets te zeggen over complotdenkers maar die boodschap is eerder verwarrend.

Je gaat dan ook best niet kijken met de verwachting dat dit de meest serieuze film ooit moet zijn. Als je dat doet, blijft vooral hangen dat niemand een rampenfilm maakt zoals Roland Emmerich. Moonfall is dan ook echt een film die gemaakt is voor de bioscoop. Er zijn een paar indrukwekkende scènes waarbij ik spontaan “holy shit” zei zoals wanneer een raket probeert op te stijgen tijdens een zwaartekrachtgolf. De VFX zijn dan ook vaak indrukwekkend maar naar het einde toe krijg je soms ook wel een gamegevoel omdat zoveel computergegenereerd is. Maar ook dat is niet voor iedereen iets slechts. Uiteindelijk blijft het verhaal wel genoeg boeien om te zien waar het naartoe gaat, en ondertussen word je ook beziggehouden door de indrukwekkende visuals. Ik was dus alvast niet teleurgesteld.

Moonfall is vanaf 23/03 te zien in de bioscoop.