Death on the Nile is het minder ambitieuze lid van de moordmysteriefamilie

De sequel op Kenneth Branaghs Murder on the Orient Express moest normaal in de zalen verschijnen in december 2019 (!), maar werd eindeloos uitgesteld door corona en… ander spraakmakend nieuws. Was Death on the Nile het wachten waard? Goh, ja.

The ‘Stache Rises

Kenneth Branagh beleeft een speciaal jaar. Hij zit opnieuw in de awardsmolen met zijn semi-autobiografische zwart-witfilm Belfast. Daarin volgen we een jongen die opgroeit wanneer de onlusten in de stad uitbreken tussen de katholieken en protestanten. Het lijkt erop dat Branagh en cinematograaf Haris Zambarloukos daarvoor eerst even oefenden met Death on the Nile. De openingsscènes zijn namelijk ook gefilmd in doordringend zwart-wit. We volgen een jonge Hercule Poirot (Branagh zelf) op het front in Ieper (want hij is een Belg, weet je nog?), waar hij zijn opmerkzaamheid in de strijd gooit. Hij raakt toch gewond en zo leren we ook meteen de origin of the moustache.

Die is groter dan ooit in het heden, waar Poirot gaat clubben en een jazzconcert bijwoont. In diezelfde club leren we de hoofdpersonages van deze intrige kennen. Jackie de Bellefort (Emma Mackey, Sex Education) viert er haar verloving met Simon Doyle (Armie Hammer). Ze stelt hem voor aan haar steenrijke jeugdvriendin Linnet Ridgeway (Gal Gadot), die hem naast werk ook meteen een wel heel uitdagende blik aanbiedt. Het verwondert dan ook niet dat zij zes weken later hun trouwdag vieren. Poirot is dan net op reis in Egypte, waar hij zijn oude vriend Bouc (Tom Bateman) tegenkomt en zich op sleeptouw laat nemen. De arme Belg wordt meteen aan het werk gezet om hen te beschermen, want Linnet en Simon vrezen dat Jackie wraak wil nemen.

Om op zeker te spelen, ‘verschansen’ ze zich met hun gasten op een luxecruiseschip met “genoeg champagne om de Nijl te vullen”. Maar alle moeite is ten spijt, want een dag en één hachelijke tussenstop later komt Jackie al aan boord. Het bruidspaar wil de volgende dag vertrekken, maar die ochtend wordt iemand van het gezelschap dood aangetroffen en mag niemand het schip nog af.

Kunnen maar niet willen

Als Knives Out de coole grote broer met de wollen trui was, dan is Death on the Nile het knullige broertje met goede bedoelingen. Subtiel is de film niet bepaald. Vooral Bouc is hier Mr. Exposition, die in 5 minuten alle onderlinge relaties tussen de personages aan ons uitlegt. Ook de CGI is vaak erbarmelijk. De verjonging van Branagh aan het begin van de film overtuigt niet (het zijn altijd de lippen!), maar vooral de achtergronden van “Egypte” als ze op de boot zitten, hoort niet thuis bij een film van dit kaliber. Ze hadden overigens drie jaar om eraan te werken.

Aan de cast zal het niet liggen. Alhoewel… Toen Branagh opdook bij The Graham Norton Show repte de regisseur met geen woord over zijn film die na 2,5 jaar eindelijk in de zalen was. De reden? Sindsdien hadden twee acteurs uit de cast stof doen opwaaien. In december 2020 deelde Letitia Wright een vaccinsceptische video waarin de maker ook transfobische uitlatingen deed en ook de klimaatverandering in twijfel trok. Ze wou naar eigen zeggen enkel haar bezorgdheden over de coronavaccins uiten, en zou naar verluidt hetzelfde gedaan hebben op de set van Black Panther 2. Maar hoofdrolspeler Armie Hammer heeft het nog meer verkorven. Hij zou zijn vrouw meermaals bedrogen hebben en verschillende vrouwen beschuldigden hem in januari 2021 van aanranding en misbruik. Niet meteen iets wat de meeste regisseurs graag gelinkt hebben aan hun hoofdrolspeler.

Ceci n’est pas un belge

En toch. Een film is het resultaat van het werk van duizenden mensen, en Branagh heeft over het algemeen goede keuzes gemaakt. Gal Gadot is bijzonder boeiend als de rijke erfgename, en je kan het veel slechter treffen dan een ondersteunde cast met onder andere Annette Bening, Rose Leslie, Sophie Okonedo, Dawn French, Jennifer Saunders en een haast onherkenbare Russell Brand.

Toch is het grootste plezier uit de cast Kenneth Branagh zelf. Hij neemt het genre en de film zeker wel serieus, maar ook niet te veel. Het scenario is naast wat onbeholpen ook niet te volgeladen met intrige en het tempo ligt goed. Zijn Poirot is helemaal geen droge man van de wet, maar heeft wellicht het grootste aantal humoristische bijdragen. En hoewel er over het algemeen opvallend goed Frans wordt gesproken (vooral door de Britse acteurs), zijn er ook uit de Belgische origine van Poirot een aantal toffe mopjes te halen.

De sets van Jim Clay (Children of Men, House of the Dragon) en de kostuums van Paco Delgado (Les Misérables) stralen luxe uit en doen een mens bijna verlangen naar de jaren 30. Uiteindelijk is dit een moordmysterie zonder meer. Het einde kon misschien iets spitsvondiger aangebracht worden, maar we worden doorheen het verhaal wel goed misleid. Death on the Nile is geen hoogstaande of bijzonder memorabele cinema, maar doet precies wat het moet doen: je een amusante en ontspannende avond in de cinema bezorgen.

Death on the Nile is nu te zien in de bioscoop.