Pedro Almodóvar is terug met een film over zijn favoriete onderwerp: moeders. De zaal zat dan ook afgeladen vol toen wij gingen kijken bij Film Fest Gent. Madres Paralelas levert een glansrol op voor Penélope Cruz, maar ook een paar bedenkingen bij hoe alles in het verhaal samenkomt.
Kruispunt
Janis (Penélope Cruz) is fotografe, maar zit op een kruispunt in haar leven. Ze wil het verleden van haar familie en dorp eren, maar beslist er ook haar toekomst mee. In haar ouderlijk dorp werd namelijk een massagraf ontdekt met slachtoffers van de dictatuur van Franco in Spanje. Alleen moet Janis zelf iemand vinden die het graf wil blootleggen en zo het project wil ondersteunen. Ze contacteert een bevriende archeoloog en dat klikt opnieuw meteen.
Madres Paralelas is tegelijk een familiedrama, historisch drama, coming-of-ageverhaal, mysterie en bij momenten een thriller.
Negen maanden later ontmoet Janis de jonge Ana (Milena Smit) op de verlosafdeling. Ze zijn allebei onverwacht zwanger en alleenstaand, maar Janis is er blijer mee dan Ana. Ana is angstig voor de toekomst en de invloed van haar moeder, die aan haar carrière als actrice timmert maar toch wil dat Ana het kindje houdt. Janis probeert haar moed in te spreken, en na de geboortes van hun baby’s spreken ze af om contact te houden. Beide vrouwen zijn meteen dol op hun baby.
Daarna raken ze allebei gewend aan het ritme van hun nieuwe leven, met vallen en opstaan. Tussendoor zien we hoe ze hun zwangerschap beleefden en hoe beide vrouwen weer in contact komen. De moeder van Ana heeft een acteerjob beet en daardoor is Ana aangewezen op zichzelf. Maar ook Janis heeft het soms moeilijk, zeker wanneer de archeoloog weer in beeld komt. Uiteindelijk trekt Ana zelfs in bij Janis, maar al snel wordt duidelijk dat er iets niet klopt.
Allegaartje
Madres Paralelas is een film die veel ballen in de lucht houdt. Het is tegelijk een familiedrama, historisch drama, coming-of-ageverhaal, mysterie en bij momenten een thriller. Het slechte nieuws is dat al die elementen niet altijd even goed verweven zijn. Vooral de verhaallijn over de begraafplaats is ontzettend boeiend en een triest hoofdstuk uit de Spaanse geschiedenis. Daarom is het jammer dat het meer een voetnoot wordt als de introductie ervan voorbij is.
Het goede nieuws is dat ook de andere verhaallijnen het volgen waard zijn. Janis en Ana zijn twee totaal verschillende vrouwen die compleet veranderen door het moederschap. Almodóvar toont zowel de moeilijke als mooie aspecten en voegt aan hun verhaal nog een paar ethische dilemma’s toe. Vriendschap tussen vrouwen is vaak zo belangrijk in iemands leven, en er zijn maar weinig dingen die daar verandering in kunnen brengen. Penélope Cruz en Milena Smit hebben een verrassende chemie, maar Cruz is degene naar wie je gebiologeerd blijft kijken. Haar ongelofelijke naturel komt bij dit personage heel mooi tot zijn recht. Het is een eerder ingetogen maar memorabele vertolking. Ze werd dan ook bekroond op het filmfestival van Venetië en is nu al in de running voor een Oscar.
Pedro Almodóvar blijft zijn eigen stijl als regisseur hebben.
Pedro Almodóvar blijft zijn eigen stijl als regisseur hebben. Bij zijn films krijg ik vaak het gevoel alsof je naar eentje uit de vroege jaren 2000 kijkt. Net dat tikkeltje vreemd, maar altijd met een zekere charme. Hij gebruikt hier veel close-ups, die een ongewoon effect geven omdat zowel de voor- als achtergrond scherp zijn. Het heeft soms iets claustrofobisch, zeker als je de (typisch) kleurrijke inrichting van de sets ziet. De muziek past bij dat retrogevoel, want op de schaarse momenten dat die er is, doet het denken aan die van een oude thriller.
Madres Paralelas is dus een allegaartje, maar Almodóvar maakt er altijd iets interessants van en laat zijn hoofdrolspeelsters stralen. En daarvoor zijn wij graag van de partij.
Madres Paralelas is vanaf 1 december te zien in de bioscoop.
