De eerste Wonder Woman uit 2017 was geen perfecte film, maar er waren momenten die me kippenvel gaven en die ik tot mijn favoriete superheldenscènes reken. Wonder Woman 1984 is meestal gewoon oké, en soms een beetje te, met verschillende boodschappen die ze proberen te verenigen. Een goede herinnering dat less nog altijd more is.
Verdergaan
Na het grote succes van Wonder Woman en de frisse wind die regisseur Patty Jenkins ermee door het DC-universum liet waaien, wachtte iedereen vol spanning op het vervolg. Wonder Woman 1984 moest in juni 2020 in première gaan, werd een aantal keer uitgesteld en wordt nu gedropt als digitale download. Wij hadden iets meer geluk en gingen kijken in de drive-in van Kinepolis On Tour in De Panne. De vreugde van een groot scherm deed de goede aspecten van de film meer opvallen, maar we kunnen toch vooral concluderen dat de bliksem nooit twee keer op dezelfde plaats inslaat. Ook niet als je die met een lasso probeert te bedwingen.
De openingsscène is alvast gemaakt voor het grote scherm. Op Themyscira leert de jonge Diana (Brooklyn Prince) een belangrijke les. Tijdens een soort Olympische Spelen steekt ze qua mogelijkheden met kop en schouders boven haar mede-amazones uit, maar wanneer ze een tegenslag heeft, probeert ze er onderuit te komen en dat vindt Calliope (een veel te korte cameo van de geweldige Robin Wright) niet kunnen. Helden kunnen niet ontstaan op basis van leugens.
Jaren later, in 1984, werkt Diana (Gal Gadot) in het Smithsonian als experte. Tussendoor redt ze ook nog de dag als Wonder Woman, maar ze kan onder de radar blijven. (Iemand zo indrukwekkend als Diana is natuurlijk makkelijk te vergeten?!) Nadat ze een overval stopt, schakelt de FBI een van haar collega’s in om een van de objecten te identificeren. Barbara Minerva (Kristen Wiig) is echter heel onzeker en heeft weinig mensen in haar leven. Ze is dus in haar nopjes wanneer Diana haar bevriendt. Barbara benijdt haar wel om wie ze is en hoe mensen op haar reageren. Diana herinnert haar eraan dat iedereen wel met iets worstelt.
Hoe Steve Trevor terugkeert, hou ik voor mezelf, maar Pine blijft echt een meerwaarde voor deze films.
En inderdaad, aan Diana’s appartement zien we duidelijk dat ze nog altijd de dood van Steve Trevor (Chris Pine) niet heeft verwerkt, 70 jaar na datum. We begrijpen dat het moeilijk is om een van de beste mannelijke personages in de recente blockbustergeschiedenis te vergeten, maar 70 jaar pinen (pun intended) gaat misschien toch ver. Nu, wie een trailer gezien heeft (ga even naar de volgende paragraaf als dat niet zo is), weet dat Steve inderdaad terugkeert. Hoe dat gebeurt, hou ik voor mezelf, maar Pine blijft echt een meerwaarde voor deze films. Dat maakt het ergens ook wel pijnlijk als je beseft dat hij eigenlijk niet meer in het verhaal past. Het onderstreept dat Diana iemand in haar leven nodig heeft die haar kent.
Barbara zal het alvast niet zijn. Wanneer falende ondernemer Maxwell Lord (Pedro Pascal) het mysterieuze object wil gebruiken om succesvoller te worden, vindt ook zij het een manier om zichzelf te verbeteren. Ze komt daardoor lijnrecht tegenover Diana te staan, om uiteindelijk zichzelf te verliezen in de kracht van Cheetah. (De CGI is ook wel een stuk beter dan in de trailers.) Om spoilers te vermijden, kan ik niet veel meer zeggen over het plot. De strijd tegen Lord en zijn poging om de wereld naar zijn hand te zetten, brengt Diana ook naar andere continenten.
Gemengde boodschappen
Wonder Woman 1984 is voor mij wel een vat vol tegenstrijdigheden.
Ondanks dat de film veel korter kan, zat ik nooit op mijn klok te kijken.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik de hele tijd wel geboeid bleef kijken. Ondanks dat de film veel korter kan, zat ik nooit op mijn klok te kijken. Gal Gadot vertolkt Diana nog steeds met verve, de stunts zijn heel onderhoudend (de film won net de SAG Award voor Beste Stuntteam). Kristen Wiig en Pedro Pascal zijn altijd een meerwaarde en lijken zich ook goed te amuseren. Vooral Wiig is een plezier om bezig te zien, met haar mix van humor, herkenbaarheid en coolheid. Ze is ook een antagoniste waar je voor supportert.
Een heist voor een superheldenfilm is niet meer origineel, maar het kan mij nog steeds wel bekoren. (Al lijkt de Wonder Woman-franchise eerder Diana Prince and the Godly Hallows te worden. Maar om te weten wat dat betekent, moet je de film bekijken.) Maar de film is ook gewoon heel erg cheesy, en Patty Jenkins laat vooral Pedro Pascal toch een beetje te theatraal worden.
De film wil ook wel wat zeggen, maar schiet zichzelf door andere keuzes dan weer in de voet. Wonder Woman staat als symbool voor girl power, en de scènes op Themyscira blijven smaken naar meer. Maar tegelijkertijd is Barbara opnieuw een nerd die pas zelfvertrouwen krijgt en cool is als ze mooi wordt, schmink draagt en haar bril verliest. (Deze brillendrager haat die trope.)
De film wil ook wel wat zeggen, maar schiet zichzelf door andere keuzes dan weer in de voet.
Vanaf het begin word je om de oren geslagen met het belang van de waarheid, niet heel subtiel in een post-Trump-tijdperk, maar laat vreemd genoeg ook verstaan dat je de wereld dan ook maar moet aanvaarden zoals die is. De realiteit is de waarheid, en wensen voor meer loopt vaak verkeerd af. Als dat zo was, zouden we in een veel minder verlichte maatschappij wonen. En laat superhelden toch net het symbool zijn voor idealen waar we naar streven. De film onderzoekt ook wat het is om een held te zijn, en Diana zoekt naar haar plaats in de wereld en hoe zij dat nog kan zijn. Maar ze vergeet daarbij soms zichzelf. Zo gebruikt ze iemand zonder daar verder over na te denken (in een parallel met WandaVision) en is ze zich ook achteraf van geen kwaad berust. Een vreemde combinatie.
Back to the 80s
Ook van de eighties-setting heeft de film het beste en slechtste meegenomen. Vooral de kostuums zijn een schot in de roos, en het vis-op-het-droge-aspect dat Steve mee toevoegt, is een leuke extra. Maar voor de rest bleven we toch wat op onze honger zitten.
Ook van de eighties-setting heeft de film het beste en slechtste meegenomen.
De remix van Blue Monday in de trailers bleek de dooddoener voor het muziekbudget, want er zit geen enkele andere schijf in de soundtrack. Jammer voor zo’n iconisch muziektijdperk. De muzikale ondersteuning komt dus bijna volledig van Hans Zimmer, die als componist overneemt van Rupert Gregson-Williams. Na zoveel iconische scores leek de inspiratie een beetje op voor WW84, want Zimmer gebruikt een paar van zijn greatest hits. We herkennen toch grote knipogen naar zijn werk voor True Romance, Interstellar, Inception, Gladiator en The Da Vinci Code. En toch werkt zijn muziek nog steeds wonderwel. De suites tijdens de openingsscène en het emotionele hoogtepunt van de film overtuigen toch weer. Een nieuwe toevoeging aan de soundtrack voor tijdens het werk.
De film heeft nog iets meegenomen uit de jaren 80: kwalijke stereotypes, vooral over mensen uit het Midden-Oosten. Ik kan er weinig over zeggen zonder te spoilen, en Slate heeft het uitstekend verwoord. Maar een internationale blockbuster over een heldin die voor liefde en aanvaarding moet staan die deze negatieve beelden verspreidt over een hele bevolkingsgroep, dat is vandaag wel echt niet oké meer.
Wonder Woman 1984 is dus veel in één film. Meer dan genoeg foute beslissingen, maar toch zal ik wellicht nog eens opnieuw kijken. Want hoe je het ook draait of keert, Wonder Woman is een personage dat me nauw aan het hart ligt.
Wonder Woman 1984 is nu beschikbaar als digital download via iTunes & Apple TV, Google Play, YouTube en Microsoft Xbox, te huur via Telenet, Proximus, BeTV, iTunes, Apple TV, Google Play, YouTube, Microsoft Xbox, en te koop op dvd en blu-ray.
(De illustratie werd voorzien door de getalenteerde Lisa De Vriese. Ze deed dit al eerder in ons artikel over Solo: A Star Wars Story.)
