Het verhaal van deze comic begint in 1985. DC Comics maakte zich op voor Crisis on Infinite Earths. Het eerste grote event dat ze op poten hadden gezet om een punt te zetten achter bijna 50 jaar aan continuïteit. Ze hadden de slag met Marvel Comics verloren en wilde hun comics ontdoen van alle overbodige ballast en opnieuw beginnen.
Schrijver: Alan Moore
Tekenaar: Curt Swan, George Perez, Dave Gibbons, Steve Bissette
Uitgever: DC Comics
Verschijningsdatum: 22 december 2020
Voordat je aan zo’n grote onderneming begint, moet je mensen ook de gelegenheid geven om afscheid te nemen. De legendarische Superman-editor Julius Schwartz bereidt een afscheid voor voor de man van staal. De man die dat moest gaan schrijven, is natuurlijk Alan Moore. De boomlange Engelsman is in 1985 een jonge dertiger vol vuur en vooral plannen en was bezig met het afronden van een spectaculaire run op Swamp Thing. Moore was op dat moment het beste wat de comicsindustrie was overkomen sinds gesneden brood. Schwartz is ook een heer van de oude school en vraagt Curt Swan voor het tekenwerk.
Charmant eindspel voor de man in het blauw
Deze hardcover begint met het tweeluik Whatever Happened to the Man of Tomorrow. Het eerste deel wordt beïnvloed door het inktwerk van George Perez die in die dagen gold als een superster. Het tweede deel komt volledig van de hand van Curt Swan. Hoewel het inktwerk van Perez sterk is, zorgt Swan hier voor de noodzakelijke symboliek en charme.
Curt Swan had sinds de jaren vijftig de avonturen van Superman getekend. Hij was verantwoordelijk voor de degelijke huisstijl van de reeks die goed in elkaar stak, (de man kon echt tekenen) maar verder gewoon erg saai oogde. Het was wel het beeld van Superman waarmee generaties waren opgegroeid. Als je zijn werk tegen het sexy realisme van George Perez zet, dan begrijp je als lezer wel een beetje het denkwerk achter dit afscheid.
Voor het verhaal gebruikte Alan Moore de methode die hij vanaf de late jaren negentig zou gebruiken als zijn handelsmerk. Hij las meer Superman-comics dan gezond is voor een mens. Daaruit distilleerde hij een verhaal dat de charme van de Silver Age combineerde met het realisme waarmee hij eerder naam had gemaakt met Miracleman en Swamp Thing.
In het kort komt het erop neer dat, na een paar jaar van absolute stilte, de vijanden van de man van staal tevoorschijn komen en een laatste grootse aanval op hem inzetten. Een strijd die niet voor iedereen goed zal aflopen.
Hier zie je een mooi contrast tussen het tekenwerk van Swan en het werk van Moore dat Superman en zijn vrienden een kant op duwt waar DC niet eerder heen ging. Het zorgt ook voor iets ongemakkelijks omdat de comic zo onschuldig oogt. Dat het verhaal bol staat van de easter eggs versterkt dat gevoel nog meer.
Curt Swan zou na deze comic met zachte hand van deze titel worden gedirigeerd. Tot zijn dood in 1996 zou men amper nog werk van hem terugzien.
Een cadeau voor de man die alles heeft
Schwartz vroeg ook aan Dave Gibbons of hij een Superman-verhaal wilde tekenen. Daar had Gibbons wel oren naar en toen Schwartz hem vroeg wie het moest schrijven, zei hij: Alan Moore. Beide heren waren al bezig met het plannen van de serie die een jaar later, in het anus mirabilis voor de Amerikaanse comicindustrie, bekend zou worden als Watchmen.
Batman, Wonder Woman en Robin reizen naar Supermans Fortress of Solitude. De man van staal is jarig en ze willen hem verrassen. Maar als ze het fort betreden treffen ze een Superman aan in katatonische toestand. Om zijn borst zit een bloem gewikkeld. Wat is hier gebeurd?
Hoewel het verhaal na 35 jaar bekend zou moeten zijn, vermijden we toch maar de nodige spoilers. Ook hier zie je de typische werkwijze van Moore terugkomen. Het idee dat een stel helden in kostuum de verjaardag van Superman gaan vieren is te schattig voor woorden.
Ondanks deze koddige basis is het ook een behoorlijk stevig verhaal waarin de diepste verlangens van sommige personages worden afgezet tegenover het leven dat ze leiden. Het is een karakterstudie met een tragische ondertoon.
Wat ook opvalt is de losse, bijna ontspannen tekenstijl van Dave Gibbons. Hij tekent hier veel vrijer dan in Watchmen, wat echt een schoolvoorbeeld van strak ontwerpen is.
We maken verder geen woorden vuil aan de afsluiter van deze bundel die thuishoort in de Absolute Swamp Thing-collecties die DC momenteel uitgeeft.
Melancholisch mijmeren over Alan Moore
Alan Moore geeft hier een masterclass in hoe je een titel met een grote geschiedenis kunt moderniseren zonder het originele concept geweld aan te doen. De verhalen zou je met een teletijdmachine naar 1960 kunnen zenden en dan zouden lezers het herkennen als een Superman-verhaal. Maar Moore injecteert het met moderniteit en thema’s die anno nu nog steeds relevant zijn.
Je proeft de liefde voor het genre en de personages. Hoe jammer is het dat DC Comics en meer amper 2 jaar na dato in onmin uit elkaar zullen gaan. Voor de ontwikkeling van het schrijverschap van Moore is het goed geweest, maar hoeveel werkjes zijn de lezers misgelopen? Hoeveel beter had DC Comics ervoor kunnen staan als mensen als Moore meer ruimte hadden gekregen??
Superman: Whatever Happened to the Man of Tomorrow
Superman: Whatever Happened to the Man of TomorrowRaak
- Prachtig tekenwerk van Dave Gibbons.
- Strak geschreven verhaal.
Braak
- Het laatste verhaal had niet gehoeven.