In de laatste week van maart 2020 was het precies 75 jaar geleden dat de eerste strook van Rikki en Wiske in Chocowakije werd gepubliceerd. Het was het begin van een van de grootste Vlaamse stripsuccessen. Dat moet worden gevierd en daarom vroeg Standaard Uitgeverij aan meesterknecht Paul Geerts om nog één keer terug te keren voor een special hommage album: De Preutse Prinses.
Schrijver: Paul Geerts
Tekenaar: Paul Geerts, Eric de Rop
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 48
Prijs: €7.99
Verschijningsdatum: 31 maart 2020
Het avontuur begint met een bezoek van Lambik aan Tante Sidonia en Suske en Wiske. Hij heeft een masker gekocht op de rommelmarkt. ‘s Avonds, als onze vrienden in bed liggen, begint het te babbelen. De arme Professor Barabas wordt uit zijn bed gebeld om met zijn klankentapper te zorgen voor een vertaling. Het masker is afkomstig uit de negentiende eeuw. Om precies te zijn het Thaise Himmapan-bos. Het masker vertelt dat de oude koning ziek is en een van zijn zoons als opvolger wil benoemen. Er is natuurlijk ook een boze broer in het spel die hier een stokje voor wil steken. Het spreekt voor zich dat onze vrienden terug reizen in de tijd om de koning bij te staan.
De Preutse Prinses hoort er niet bij
Het heeft iets ontroerend dat Paul Geerts nog een keer achter zijn bureau plaatsneemt om een album te maken van de reeks die er mede voor zorgde dat hij een rijk gevuld leven heeft gehad. Een eerbetoon aan zijn leermeester die in 1990 overleed. Het maakt het ook meteen moeilijk om een goed genuanceerd oordeel over dit album te vellen.
Het is prettig om de typische Geerts-gezichtjes weer eens te zien (waarbij de rol van inkter Eric de Rop niet onderschat mag worden). En niemand kan de schoen van Tante Sidonia zo fraai richting het hoofd van Lambik laten zeilen als hij. Ook de bekende layout van het album draagt bij aan dit feest van herkenning.
Als je dit album vergelijkt met eerder werk dat in dezelfde setting speelde, zoals De Parel in de Lotusbloem, dan wordt het kwaliteitsverschil al snel duidelijk. Er zit geen duidelijke lijn in het verhaal. Het meest pijnlijke is nog de opzichtige wijze hoe er op de eerste pagina al naar een flauwe grap wordt toegewerkt. Ook Lambik die in een soort #metoo-achtige situatie met de prinses terecht komt, doet je tenen krullen.
Suske en Wiske is altijd een weerspiegeling geweest van de tijden waarin het gemaakt werd. Het ontbreekt nu alleen aan de souplesse om de actualiteit op een goede manier in het verhaal te verwerken. Het is steeds maar weer ‘net niet’.
Dit album is alsof je een concert van Paul McCartney bijwoont. De man speelt nog goed, maar slaagt er niet in om alle noten te halen. Hierdoor is het album een schaduw geworden van wat het ooit was en werd het niet wat het had kunnen zijn. Paul Geerts heeft veel fraaie albums op zijn naam staan waarvoor de stripliefhebber alleen maar kan buigen. De Preutse Prinses hoort daar niet bij. Jammer.