“I think women can do anything.” De nieuwste Charlie’s Angels gooit meteen alles in de strijd door met deze quote te openen. Want laten we niet rond de pot draaien: wie verwachtte dat deze versie van de Angels niet feministischer zou zijn dan alle andere, is eraan voor de moeite. Sommigen zullen misschien al afgeschrikt zijn na die eerste zin, maar het is een statement of intent van een film die meer dan ooit het centrale trio vrouwen in de kijker zet en eer aandoet. En dat kan iedereen toch wel smaken?
Hello, Charlie
Het is alweer 16 Jaar geleden dat de laatste Charlie’s Angels-film met Cameron Diaz, Drew Barrymore en Lucy Liu in de zalen verscheen. Aangezien er zo veel gereboot wordt tegenwoordig, besloot ook Elizabeth Banks de franchise een nodige update te geven. Want hoewel de jaren 2000-films iconisch zijn, zijn ze toch ook wat verouderd, op meer dan een vlak. Toch verandert er niet veel aan de opzet maar wel aan de uitvoering.
Hoewel de jaren 2000-films iconisch zijn, zijn ze toch ook wat verouderd, op meer dan een vlak.
De film begint met die spraakmakende eerste zin, gesproken door Angel Sabina (Kristen Stewart) terwijl ze een crimineel probeert in te palmen. Om hem en zijn mannetjes uiteindelijk in te rekenen krijgt ze hulp van andere Angels, waaronder Jane (Ella Balinska), en ook Bosley (Patrick Stewart). Hij is uiteindelijk maar een van vele Bosleys over de hele wereld en gaat bovendien met pensioen, waarvoor hij een afscheidsfeestje krijgt van de nieuwe LA-Bosley (Elisabeth Banks). Een van die andere Bosleys is Frans-Britse Bosley (Djimoun Hounsou), die voor een volgende missie Sabina en Jane terug samenbrengt. Zij moeten Elena (Naomi Scott, Aladdin) beschermen, die graten ziet in het Alexa-achtige apparaatje waar ze aan gewerkt heeft en dat aan het licht wil brengen. Maar klokkenluiders zijn nooit echt populair en dus stuurt het bedrijf, onder leiding van Alexander Brok (Sam Claflin), een huurmoordenaar achter haar aan. De Angels moeten haar dus veilig zien te houden en het apparaatje terug in goeie handen zien te krijgen.
Het verhaal van technologie die voor goeie dingen ontworpen werd maar makkelijk in een wapen kan worden veranderd, is niet bijster origineel maar wel dankbaar voer voor actiefilms. Ook in Charlie’s Angels is het plot niet meteen het interessantste aan de film, maar er wordt wel creatief mee omgesprongen. De ontmoeting tussen Elena en Djimon Hounsou’s Bosley vindt bijvoorbeeld plaats in een hippe koffiebar, en wanneer de moordenaar, vermomd als hipster, zijn slag probeert te slaan, wordt de inboedel van de bar gretig gebruikt om schade mee aan te rechten.
Onversneden plezier
Kristen Stewart laat hier nog maar eens een andere kant van zichzelf zien: de grappige kant.
Die uitvoering is een verdienste van het script, dat door Elisabeth Banks zelf geschreven werd, en uiteindelijk goeie en minder goeie kanten heeft. Banks heeft de Charlie’s Angels-franchise eigenlijk de Pitch Perfect-behandeling gegeven, wat voor mij een compliment is. Ten eerste krijgt de humor even veel aandacht als de actie. Van Banks zelf weten we dat ze zelf perfect een grap kan plaatsen, maar het script brengt dit ook naar boven in de anderen, met name Kristen Stewart. Haar zien we de laatste jaren toch in iets serieuzere arthousefilms maar hier laat ze nog maar eens een andere kant van zichzelf zien en dat smaakt naar meer. De humor die Banks gebruikt, is ook zelden gemeen. Zo wordt er wel mooi omgesprongen met een personage dat als bijnaam Australian Johnny krijgt, terwijl dit in andere films heel makkelijk niet zo had kunnen zijn.
De andere kant van de medaille is dat er soms misschien iets te veel quips de revue passeren, waardoor ze niet allemaal even goed landen. Wat meer ruimte voor de serieuzere stukken had soms wel gemogen. Ook wordt er soms wat te veel geleund op de fish-out-of-watersituatie van Elena die de Angels nog moet leren kennen. Maar dat helpt tegelijk ook goed om deze interpretatie van de organisatie te leren kennen en wanneer die goed gebracht wordt, vergeef je dat makkelijk.
Ten tweede draait het net als in Pitch Perfect om de onderlinge relaties tussen vrouwen. Ella en Sabina hebben in het begin weinig met elkaar omdat ze zo verschillend zijn, maar ze groeien uit tot een geweldig team. Ook Elena draagt al snel haar eigen steentje bij om de Angels te helpen met haar hackerskwaliteiten. Maar bovenal is de film empowering. Zo is het gewoon normaal dat Elena de hoofdprogrammeur van het project is. Aan de andere kant toont Banks via humor hoe vrouwen met meer macht toch nog ondermijnd worden. Ook worden de zogenaamde zwaktes van vrouwen ook slim in hun voordeel gebruikt: zo steunt een hele heistscène op het feit dat vrouwen voor sommige mannen soms niet meer zijn dan hun uiterlijk.
Kicking ass and taking names
Maar het zware werk van dat empowering gevoel wordt gedaan door de actiescènes. Het stuntteam speelt op de eigenschappen van de actrices en laat het er ook allemaal niet te overdreven uitzien. Vooral Ella Balinska laat hier een grote indruk na. Met haar 1m78 is ze al een sterke verschijning op zich maar ook de stunts die ze laat zien, zijn vaak indrukwekkend. Zij verdient het echt om een actiester te worden. Kristen Stewart heeft het vooral van haar behendigheid, die ze al in de eerste scène kan laten zien. Naomi Scott krijgt als de new kid on the block wat minder straffe actie te doen maar wanneer zij moet vechten, zijn het moves die je jezelf ook nog ziet doen. De actie is ook veel beter gemonteerd dan de trailer (al die cuts!). Soms heb je nog wat shots waarbij je niet goed ziet wat er gebeurt maar dat heb je zo vaak in actiefilms.
De film ziet er ook wel goed uit, zoals je dat wel van een Charlie’s Angels-film verwacht. Het productiedesign is gepast luxueus, met als hoogtepunt een feest aan het einde van de film. De Angels blijven trouwens niet alleen in Amerika, ook locaties die je toch iets minder in films ziet zoals Hamburg, Berlijn en Istanboel komen aan bod. Een minpunt is dat er soms misschien iets te veel van locatie wordt veranderd, waardoor je soms even moet bijbenen. Ook modefans kunnen hun hart ophalen want, zoals je al in de trailer kon zien, hebben de Angels kastenvol kleren om te infiltreren. Dat vermommen blijft een belangrijk onderdeel van een spionagefilm en is toch altijd wel leuk om te zien.
Het indrukwekkende stuntwerk steunt op de eigenschappen van de actrices.
Ten slotte is deze versie eigenlijk geen reboot maar eerder een sequel. Een leuk bedachte scène aan het begin van de film laat namelijk zien dat de vorige films niet zomaar overboord gegooid zijn. Kijk naar het einde van de film en in de midcreditscènes ook zeker uit naar een aantal cameo’s van straffe vrouwen op dit moment. Tussen de maar lauwwarme reacties van de (sorry maar ik blijf het zeggen) voornamelijk mannelijke journalisten voelde ik me bijna schuldig dat ik me zo had geamuseerd tijdens deze film. Is het een meesterwerk? Nee. Maar moeten alle films met vrouwen in de hoofdrol dat zijn? Ook niet. En laten we eerlijk zijn: als je moet kiezen tussen Cats en deze is de keuze snel gemaakt. Vrouwen en vooral jonge meisjes zullen alleszins de zaal verlaten met het gevoel dat ze echt gezien en aangesproken werden. En dat is al meer dan genoeg.
Charlie’s Angels speelt vanaf 25 december in de zalen.
