Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Geef Lost na 15 jaar terug de liefde die het verdient

De eerste aflevering van Lost werd exact 15 jaar geleden uitgezonden, op 22 september 2004. De pilootaflevering sloeg werkelijk in als een Boeing 777 en iedereen zat de jaren erna gekluisterd aan het scherm. Ik ben altijd grote fan gebleven van de reeks maar ik heb het gevoel dat ik, naarmate de tijd verder vordert, mijn standpunt meer en meer moet verdedigen. Onterecht. Laat me dus even advocaat spelen en een case maken waarom Lost terug je liefde verdient.

Het veranderde hoe we kijken naar tv en was pionier om verschillende vlakken. Dat allemaal, met een showrunner die in de slechtst mogelijke situatie zat.

Voor de kleinste welpjes onder ons die te jong waren toen de reeks werd uitgezonden (hallo, herinnering van mijn mortaliteit) even een kleine samenvatting: Lost draaide rond een groep overlevenden van een vliegtuigcrash op een mysterieus eiland. Het was een thematisch sterke reeks waarin dualiteit (wit/zwart, wetenschap/geloof) een grote rol speelde maar belangrijker: het zat bomvol easter eggs. Zo kon je als kijker gemakkelijk je eigen theorie verzinnen over wat het eiland precies betekent. In de loop van 6 seizoenen werden er telkens nieuwe elementen geïntroduceerd, waardoor veel mensen het geloof in de makers verloren. De zaken werden enkel erger toen we in het laatste seizoen antwoorden kregen maar die uiteindelijk voor sommige mensen verbleekten in vergelijking met de persoonlijke theorieën van de kijkers. Dat is gebeurd, dat moeten we erkennen, maar of je het einde apprecieert, is puur subjectief.

Om dit opiniestuk niet nog langer te maken dan het al is, vraag ik toch even om de afloop achterwege te laten en vooral akte te nemen van wat volgt. Het is uiteindelijk maar één deel van het geheel. Verwacht hier geen genuanceerd artikel over de positieve en negatieve zaken van de reeks. Dit wordt een bloemlezing van de reeks want Lost liet namelijk een gigantische impact na. Niet alleen op hoe we televisie kijken, maar ook hoe reeksen worden gemaakt. Om maar te zwijgen over het feit dat het een pionier was op verschillende vlakken. Dat allemaal, met een showrunner die in de slechtst mogelijke situatie zat.

Damon Lindelof
Damon Lindelof, één van de showrunners van Lost © Wikimedia

We beginnen het verhaal maanden voor de pilootaflevering. Heather Kadin, hoofd van Drama bij de tv-zender ABC, kwam op een idee: Castaway, the series. Castaway zijnde de film met Tom Hanks waarin het hoofdpersonage strandt op een eiland. Een eerste versie werd geschreven maar niemand was echt heel enthousiast. De hulp werd ingeroepen van J.J. Abrams, die toen al een succesvolle reeks had met Alias. Abrams haalde op zijn beurt schrijver Damon Lindelof aan boord om het verhaal verder uit te denken en samen kwamen ze op het concept om een mysterie centraal te zetten.

J.J. Abrams liet Lindelof aan zijn lot over na de pilootaflevering

Oorspronkelijk was het idee om er een minireeks van te maken. Eén seizoen van topkwaliteit. De pilootaflevering werd geschreven en door een overenthousiaste werknemer kregen ze een gigantisch budget (de man werd ontslagen nog voor Lost op de buis kwam). Tot op heden is de bewuste aflevering één van de duurste ooit in de geschiedenis van het kleine scherm. Er was verrassend weinig tijd tussen het schrijven van de afleveringen en het opnemen ervan. Zo zaten ze nog maar enkele afleveringen ver toen het nieuws binnenkwam dat de eerste aflevering massaal werd bekeken. De bestelling aan afleveringen groeide maar opeens was J.J. Abrams niet meer te bespeuren. De regisseur had zich direct nadat de pilootaflevering werd opgepikt door ABC teruggetrokken uit het project om Mission: Impossible III te maken. Daardoor stond Lindelof, een schrijver met geen ervaring als showrunner, er opeens alleen voor.

Wat uiteindelijk een droomproject moest worden voor de man, werd snel een nachtmerrie. De schaal waarop de reeks werd gepromoot en de verwachtingen waren torenhoog. Hij viel in een zware depressie en twijfelde heel hard om het project volledig te verlaten. Het was pas wanneer zijn vriend en voormalige mentor Carlton Cuse aan boord kwam, dat hij wat licht zag aan het eind van de tunnel. De populariteit bleef maar stijgen en daarmee ook de verwachtingen van ABC. Het werd duidelijk dat Lindelof en Cuse een structuur moesten opbouwen dat jaren aan narratief zou ondersteunen.

Dat was ook nodig want in die tijd werd verwacht dat een succesvolle reeks tot in het oneindige zou kunnen doorgaan. De zender weigerde de schrijvers een einddatum te geven. Dat is sinds de reeks wel anders. Lost speelde een integraal deel in het duidelijk maken dat een einde belangrijk is als je een betekenisvolle serie wilt. Echter, op dat punt waren we nog niet zover. Mysterieuze elementen begonnen zich op te stapelen en we maakten kennis met meer en meer hoofdpersonages.

Diversiteit in de cast van Lost
Diversiteit in de cast van Lost © ABC

Wat me naadloos brengt naar waarin Lost in mijn ogen een pionier was: diversiteit. In de cast zagen we Zuid-Koreanen, Nigerianen, Zuid-Amerikanen, Schotten, Britten maar vooral ook een Irakees. Het klinkt misschien absurd om deze specifiek apart te vernoemen maar je moet even stilstaan bij het politieke klimaat op dat moment. George W. Bush was president van de Verenigde Staten en de Irakese oorlog was nog maar een jaar aan het woeden. Dat er temidden die periode een primetime reeks was die een genuanceerd beeld schiep van een Irakees en hem als held naar voren schoof, is tot op heden nog steeds een unicum. Die nuance missen we vandaag in vele van onze hedendaagse reeksen. Concreet voorbeeld hiervan is Bodyguard, waarin werkelijk alle moslims in beeld deel uitmaakten van een terroristische organisatie.

Wanneer de luchtvibraties van de pianotoetsen zich een weg banen door mijn oorkanaal, word ik terug gekatapulteerd naar de mindset van die jonge, ongemakkelijke knaap van toen.

De cast was, in alle interpretaties van het woord, het hart van de reeks. Lindelof en Cuse haalden me aan boord met een intrigerende premisse maar het was voor de personages dat ik bleef kijken. Ze werden allemaal onderdrukt door hun verleden en omgeving. Elke overlevende van de vliegtuigcrash was gebroken, maar door samen te werken en een community op te bouwen, overstegen ze zichzelf. Het was iets wat enorm resoneerde bij me als een door acné geteisterde, gepeste tiener. Tot op heden kan ik nog steeds heel emotioneel reageren op de soundtrack. Wanneer de luchtvibraties van de pianotoetsen zich een weg banen door mijn oorkanaal, word ik terug gekatapulteerd naar de mindset van die jonge, ongemakkelijke knaap die ik toen was.

De soundtrack zette Michael Giacchino als componist op de kaart. Wanneer je de tracklist erbij haalt, kan je niet anders dan concluderen dat de man titanenwerk heeft geleverd. Elk lid van het ensemble heeft zijn eigen lied en doorheen de seizoenen zijn daar variaties op gekomen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de reeks hem geen windeieren heeft gelegd. Sinds zijn werk voor Lost heeft hij de muziek verzorgd voor films zoals Up, Star Trek, The Incredibles en Spider-Man: Far From Home.

Lost zit bomvol literaire, filosofische en symbolische referenties. Het onderschatte zijn publiek niet.

Het was ook oprecht de juiste reeks op het juiste moment. De beginjaren van de 21e eeuw was ook het begin van web 2.0, het internet als communicatiemiddel. In die periode zagen we een plethora aan blogs en fora van de grond gaan en Lost trok de term ‘online discussie’ tot in de perfectie. Er werden blogs opgericht waarin fans diepgaande essays schreven over hun theorie. Mensen konden erop inpikken en andere momenten delen. Er werd een volledige, internationale community gecreëerd waarin hevig gediscussieerd werd. De makers wisten dit ook en speelden er heel handig op in. Het begon door ons niet te behandelen als troglodieten. Lost zit bomvol literaire, filosofische en symbolische referenties. Het onderschatte zijn publiek niet. Daarnaast hadden we naast de seizoenen door The Lost Experience, een site waarin je aan de hand van verborgen hints en samenwerken meer informatie kon vergaren over Dharma Initiative.

Misschien was dat wel één van de redenen waarom ik zo gek was van de reeks. Ik was zelf ook iemand die de theorieën las en besprak online. Ik voelde me in die periode niet goed in mijn vel (wie is dat wel als tiener?) en net zoals de hoofdpersonages van de reeks, vond ik zin in community.

Dus laten we het glas heffen. Op Lost, met zijn veel te complexe verhaallijn maar vooral op Damon Lindelof en Carlton Cuse. Ze hebben nogmaals het belang van showrunners met visie bewezen. Ze stonden voor een onmogelijke opdracht met onmenselijke verwachtingen. De reeks had een hobbelige vlucht maar op het einde wisten ze het toestel veilig aan de grond te krijgen. Cheers, brothers.

Lindelofs nieuwste, ambitieuze HBO-reeks Watchmen komt vanaf 20 oktober op Telenet. Carlton Cuse werkt momenteel aan een adaptatie van de horrorcomic Locke & Key voor Netflix.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels