RAD review: radioactieve afstraffing

Na de eerste apocalyps was er nog hoop. De maatschappij was ingestort, maar de mensen waren er nog. Na de tweede apocalyps leek het wel hopeloos. De wereld is nu overrompeld door allerlei vreemde wezens en de wrakstukken van een wereld die ooit de onze was. Gelukkig zijn er enkele tieners die bereid zijn om die radioactieve woestenij aan te pakken met niets meer dan een knuppel. Dat op zich is al best RAD.

We’re far from the Fallow now

In RAD reis je door de post-post-apocalyptische wereld genaamd The Fallow. Deze wereld wordt procedureel gegenereerd, wat dus betekent dat je nooit twee maal hetzelfde landschap zal verkennen. Je start met niets meer dan een knuppel en het vermogen van je personages om rond te rollen en springen. Jij moet genoeg van de wereld verkennen om poorten te openen die naar het volgende level leiden, maar niet zonder eerst een boss fight te winnen.

Als je personage sterft, dan begin je opnieuw. Verwacht dus maar om het eerste level vaak opnieuw te spelen. Gelukkig is de lay-out van elk level telkens anders, wat het avontuur boeiend houdt. Door vijanden te verslaan en stukje natuur terug tot leven te brengen verzamel je radioactieve toxines, deze gebruik je om te muteren.

Mutaties bepalen voor een groot deel hoe sterk je personage al dan niet is. Eens de meter vol is, muteer je en krijg je een willekeurige kracht bij. Hoe sterk die mutaties je maken, hangt af van je speelstijl. Ga je graag up close and personal, dan zullen de vlijmscherpe spikes die uit je lichaam schieten en elke vijand in je buurt penetreren wellicht je ding zijn. Ik was dan weer fan van de mutatie die mij eieren liet uitbroeden, waaruit kleine monsters geboren werden die alle vijanden in mijn buurt trachtten op te eten.

Door vijanden te verslaan en je omgeving te vernietigen, kan je ook allerlei voorwerpen vinden. Eerst en vooral heb je cassettes. De soort die mensen ooit in een radio stopten. Deze werken als geld. Daarnaast heb je ook nog floppy disks, die gebruikt worden om bepaalde kisten te openen. De cassettes kan je gebruiken in winkels die je doorheen de wereld vindt, om je mutaties te versnellen of om je personage wat extra hitpoints te geven.

Tussen de levels door kan je de verzamelde cassettes deponeren in een bank in de hub, de laatste vorm van beschaving. Op deze manier kan je je toekomstig personage voorzien van wat extra budget. Dit is de enige manier om niet alles kwijt te geraken wanneer je sterft. Naargelang je verder geraakt in de game kan je nog allerlei zaken vrijspelen. Zo zal je arsenaal aan knuppels uitbreiden en kan je extra personages vrijspelen. Op deze manier boek je toch telkens vooruitgang, al start je telkens opnieuw vanaf het begin.

Teenage Mutant Fallow Dwellers

RAD is het soort spel dat vrij makkelijk begint, maar al snel brutaal moeilijk wordt. Het is zo’n spel waarbij je telkens weer zegt “Nog één keer dan.” tot je uiteindelijk al uren lang aan het proberen bent. Door de willekeurigheid van de mutaties zal je zelf wat moeten inschatten welke run je gebruikt om geld te verzamelen voor je toekomstige personages en bij welke run je er volledig voor gaat.

Het spel bestuurt vlot genoeg dat je telkens een eerlijke kans op overleven hebt, verwacht gewoon niet dat dit het soort game is waarin je hordes vijanden verslaat alsof ze vliegen zijn. RAD eist bijna dat je het speelt op een geduldige manier. Aanvallen vermijden is belangrijker dan zelf aanvallen, want je hebt telkens maar één kans. Als je uiteindelijk al drie levels ver bent en je sterft omdat je aan jezelf wou bewijzen dat je een almachtige demigod bent, zal je al snel inzien dat dit wellicht niet de beste aanpak is.

Behalve de Daily Challenge is er geen enkele indicatie dat je je moet opjagen in RAD. Neem dus je tijd als je vooruitgang wilt boeken.

Stuck in the eighties with you

RAD heeft een stijl die wel meteen in het oog springt. De maatschappij is blijven hangen in jaren ’80-popcultuur waardoor dikke televisies en neonverlichting de norm zijn. Elke keer als je van je hub vertrekt naar de Fallow word je ook begroet met Pac-Man Arcade-geluidjes.

De audiovisuele stijl zorgt mede voor de humor in deze game. Het zou dan ook geen Double Fine–game zijn als er niet af en toe een grijns op je lippen verscheen. De humor is echter niet altijd even geslaagd: wat in het begin nog leuk en charmant is, kan algauw een irritante feature worden. Zo heb je een mannenstem die bijna elk keuzemenu en titelscherm wil voorlezen op bombastische wijze, wat flauw begint te worden eens je de game voor de derde maal opstart.

NPC‘s die doorheen de wereld verspreid zijn, kunnen dan wel weer grappig en charmant zijn. Zo vond ik een kluizenaar die zichzelf omringde met een tiental skeletten die naar een toren televisieschermen zaten te kijken. De man beloonde mij dan ook met een floppy disk, zelfs nadat ik al zijn skelettenvrienden en televisieschermen aan diggelen sloeg.

De woordkeuze in de titel werkt zowel voor het radioactieve aspect als de humor in deze game. Verwacht je aan veel “Rad”, “Bodacious” en andere woorden die je normaal gezien enkel hoort van reptielen met liefde voor pizza.

Nog één keertje, daarna misschien nog een

Wie RAD wil kopen, kan verzekerd zijn van enkele uren entertainment. Momenteel heb ik een achttal uren gespendeerd in The Fallow en ben ik nog niet in de buurt van het einde geraakt. Ik frustreerde me soms in de moeilijkheid, al moet ik toegeven dat, met één of twee uitzonderingen, elk overleden personage mijn eigen schuld was. RAD slaagt erin om die grens te bewandelen tussen “Ik ben zo kwaad op dit spel” en “Dit is leuk, ik wil het nog eens proberen” die uiteindelijk voor erg verslavende gameplay zorgt.

Persoonlijk vond ik de visuele stijl en de humor wel werken, maar online lijken de meningen hierover verdeeld, wie vertrouwd is met Double Fine als studio zal echter wel weten wat ze moeten verwachten. Ik hang mijn knuppel nog niet op tot ik het einde bereikt heb en eindelijk die stem de woorden hoor zeggen waar ik nu al zo lang op wacht. “You are RAD!”