Voor een gameliefhebber is de afgelopen periode te beschrijven als gouden jaren. Een periode waarin de samenleving collectief heeft beslist dat games niet langer verbannen dienen te worden naar de donkerste hoek van de kelder van Oom Franky. Neen, games komen steeds meer op allerhande manieren in de spotlight en in de media. Zelfs niet altijd negatief. Als inmiddels oude veteraan blijft het een plezierige vaststelling.
We beseffen steeds meer dat games als een entertainment medium een essentiële rol in onze samenleving vervult. Maar nog steeds worstelen we met vooroordelen allerhande. De knee jerk-reactie dat games verrottend werken voor onze jeugd, is zo’n hardnekkige. Het sociaal isolement dat games zouden in de hand werken een andere.
Onze redactie heeft al meerdere keren het heft in eigen pennen genomen om komaf te maken met enkele van deze drogredeneringen. We hoeven jullie niet uit te leggen dat games niet zomaar als één entiteit weg te klasseren zijn.
Vergelijk het met films, muziek of tv als medium. Je hebt zoveel interpretaties, versies, manieren om die zaken te beleven, die voor veel mensen heel erg subjectief zijn. Je hoeft maar Temptation Island te vergelijken met een show als Black Mirror om te beseffen dat je die niet zomaar over één kam kan scheren. Metal tegenover hip-hop. Transformers tegenover Girl. Je hebt educatieve documentaires, Bob Ross en nog meer wonderbaarlijke diversiteit. Over elk van die interpretaties kan je dan nadenken in hoeverre die verrijkend/verrottend werken.
[columns][column size = “1/3”][/column][column size=”2/3″]In de wereld van games is het net zo. Meer nog, bij games is het even uitgebreid, als het al niet meer is. Er is zo’n grote hoeveelheid aan games die je kunnen verrassen, zaken kunnen bijleren, doen nadenken over zingeving. Die je warm vanbinnen maken of met verstomming kunnen slaan. Die emoties, sociale interactie in de hand werken.
Want ja, games als een medium heeft zoveel mogelijkheden om een meerwaarde te betekenen in onze samenleving. En ja, dat beseffen we nog steeds veel te weinig. Daarom dat we alleen maar fan kunnen zijn van initiatieven zoals ONE2PLAY.
[/column][/columns]ONE2PLAY, een internationaal festival rond artistieke, culturele en maatschappelijk relevante games. What’s in a name? De eerste editie van een festival dat duidelijk op weg is om enkele potten te breken.
Het opzet was behoorlijk simpel, maar effectief. Een hal met een hand-picked selectie aan relevante indiegames die je op één of andere manier telkens weer verrassen, verwonderen en ja, soms ook heel hard in de war brachten. Daarboven een hal waarin een arcade was opgebouwd, waar je aan de hand van arcadekasten of andere installaties games ook even op een andere manier kon beleven en ontdekken.
ONE2PLAY, georganiseerd in het STUK te Leuven, het leek bijna een wondere verborgen wereld die je binnentrad. De eerste hal, met een serene opzet en belichting, stelde simpelweg de games ter beschikking van wie wou. Net als je de bibliotheek zou betreden en je gezellig zou installeren om een boek door te nemen, kon je op ONE2PLAY je stilletjes doorheen het oeuvre manoeuvreren om hier en daar gezellig halt te houden voor een game die je aandacht kon trekken. De hele ervaring is nog het beste te beschrijven als de meest zen gaming experience die ik ooit ervoer. En dit, dit was heel het weekend lang open voor het grote publiek.
Met games zoals What The Golf, Abzu, Gris en nog andere visuele pracht en praal vertelde de expo-hal ons hoe games ten opzichte van mekaar kunnen verschillen. Hoe een game tot kunst kan verheven zijn in zijn art-style, om daarna de conventies die we hebben van een golf-game te verbrijzelen. Het zou zo op Netflix kunnen verschijnen als de nieuwe Love, Death + Robots-reeks.
De tweede hal deed je dan meer stilstaan bij het feit dat een game niet alleen in de controllers in je hand kan vorm krijgen. Ze drukken je met je neus op de feiten dat de essentie van een game verder gaat dan wat je op een Playstation allemaal kan vinden. Het was dan ook erg plezierig om gezinnen met kinderen zich hierin te zien verliezen. Jonge kinders, die bijna een nieuw soort speeltuin ontdekten, onder het goedkeurende en twinkelende oog van hun ouders. En die van de developer stiekem in de hoek.
Het was een interactie die gewoon werkt.
De locatie had ook als voordeel dat er elke dag wel een screening van enkele documentaires plaatsvond. In cinema ZED kon je dan ook films ontdekken die het verhaal vertelden achter het succes van Divinity: Original Sin of de grote moeilijkheden in het leven van de zogenaamde “indie” developers. Stuk voor stuk eyeopeners, die je doen beseffen dat achter veel van deze games een furieuze passie schuilgaat. Dit zijn mensen die deel van hun ziel (soms zelfs letterlijk) in hun werk steken. Daarom alleen al zouden deze games onze aandacht al waard moeten zijn. De realiteit is echter anders.
Het concert van de coverband die onder meer muzikaal werk van No Man’s Sky en Journey speelden, hebben we door onze timing helaas niet kunnen live meemaken, maar je kan hun repertoire ook op Spotify vinden.
Willen we meer zien van ONE2PLAY? Jazeker. Zaten er schoonheidsfoutjes in deze eerste editie en is er ruimte voor verbetering? Dat ook. Maar de intentie, die was overal door en door voelbaar. En dat maakte ons warm vanbinnen. Het maakte iedereen die per ongeluk binnen wandelde warm vanbinnen. Er is hoop voor indie games. Zijn we fan van ONE2PLAY? Enorm.