OPGELET: Dit artikel bevat spoilers van het nieuwe seizoen!
We zijn officieel over de helft van het laatste seizoen van Game of Thrones, het paradepaardje van HBO, en er moet me iets van het hart. De reeks over ijs en vuur maakt namelijk de laatste tijd echt spijtige keuzes en laat behoorlijk wat kansen liggen. Na de vorige aflevering kwam het bij me tot het punt dat ik me oprecht afvraag of showrunners David Benioff en D.B. Weiss wel genoeg voeling hebben met de thematiek. Voor de fans onder ons: geen vrees, dit is geen artikel overspoeld met ongenuanceerde haat. Het is mijn bedoeling om mijn frustraties over dit seizoen op een constructieve manier te ventileren en dat wilt dus zeggen dat ik ruimte zal laten voor positieve noten. Eens of oneens, maakt me niet uit. Het is en blijft een opiniestuk.
Eerst en vooral wil ik onderstrepen dat ik besef dat de makers voor een ongelooflijk moeilijke opdracht staan. Een einde aan een verhaal schrijven is altijd moeilijk en George R. R. Martin liet enorm veel onafgewerkte verhaallijnen achter waar Benioff en Weiss een einde voor moeten verzinnen. Daarbovenop kwam nog eens de torenhoge verwachtingen van zowel zender HBO als de kijker. Die laatste is dan nog eens hard verdeeld tussen nieuwe fans en liefhebbers die de boeken hadden gelezen. De kans dat de schrijvers iedereen zou tevreden stellen, was quasi nihil.
Er is ook een verschil tussen plotwendingen die een personage in een slecht daglicht stelt en een slecht plot. Dit is geen artikel waar ik met een hooivork en fakkel zal rellen tegenover de schrijvers ten opzichte van het plot, hoewel daar ook heel veel over te vertellen valt. Nee, ik wil het hebben over iets dieper dan dat. Het is namelijk mijn gevoel dat Benioff en Weiss de voeling kwijt zijn met wat Game of Thrones uniek en boeiend maakte. Ze missen fundamentele deeltjes uit de DNA-structuur en dat frustreert me enorm.
Tempo
De eerste seizoenen van Game Of Thrones hadden 10 afleveringen, waarin we de verschillende huizen van Westeros volgen aan het tempo van de boeken. George R. R. Martin neemt zijn tijd om Westeros op te bouwen. Als het even rustiger ging aan het ene kant van het continent, was er wel iets gaande aan de andere kant. Het gaf echt het gevoel dat het een wereld is, met oneindig veel roterende tandwieltjes. Waar in verschillende kamers snode plannen werden gesmeerd door slimme heren en (jonk)vrouwen.
Intieme momenten onder druk missen aan impact als de onderhuidse dreiging niet volbracht wordt.
Dat gevoel hebben we intussen al 2 seizoenen niet meer. Personages teleporteren van de ene plaats naar de andere om het plot sneller vooruit te laten gaan. Het voelt aan alsof ik een audioboek aan het beluisteren ben in verhoogde snelheid. Iets wat ik hen perfect zou kunnen vergeven, mochten ze hun tijd goed gebruiken, wat niet het geval is.
Dit laatste seizoen bestaat uit 6 afleveringen waarvan de eerste 2 voornamelijk bestonden uit het samenbrengen van personages en die persoonlijke momenten te geven. De tweede aflevering van dit seizoen vond ik persoonlijk heel sterk omdat het de dreiging vergrootte. Iedereen kreeg een moment en alles werd klaargezet voor een episch gevecht waarbij enorm veel doden konden vallen.
The Long Night bleek echter anticlimactisch, met weinig grote namen die aan hun eind kwamen, waardoor ik me eigenlijk luidop afvraag waarom ze een volledige aflevering hebben verspild aan de talrijke persoonlijke momenten. Die missen namelijk wat aan impact als de onderhuidse dreiging niet volbracht wordt. Het zorgde ervoor dat we deze week in 1 aflevering moeten scheuren van het bekomen van de existentiële dreiging van ijszombies, naar een herdenking, naar feesten, naar plannen smeden en uiteindelijk naar The Last War. Het gebeurt allemaal zó snel dat we met moeite kunnen bijbenen.
Een neveneffect hiervan is dat de verschillende plotwendingen minder kracht hebben. Een concreet voorbeeld is het moment tussen Jaime en Brienne. Wat moest aanvoelen als een prachtig eindpunt voor twee gebroken personages, werd in diezelfde aflevering al weer heel snel teniet gedaan. De tijdsdruk en de verwachtingen van de kijker zorgen ervoor dat alles aanvoelt als een checklist. Wat me naadloos brengt naar het volgende punt.
Verwachtingen vs. voorspelbaarheid
Er valt veel te zeggen over de narratieve keuzes, maar iedereen moet bekennen dat dit laatste seizoen momenteel heel veilig aanvoelt. Waar Game of Thrones vroeger geen rekening hield met favorieten en meedogenloos en abrupt een einde bracht aan helden en vijanden, zien we onze helden floreren als nooit tevoren.
De hoofdpersonages worden de hand boven het hoofd gehouden tot ze komen waar ze voor hun narratief horen te zijn.
Laat dat nu net de stempel zijn van George R.R. Martins werk. Het gevoel dat elk personage op ieder moment verraden of vermoord kan worden. De onvoorspelbaarheid van oorlog en de wispelturigheid van arrogante heersers waren een cocktail voor plotwendingen die je bij de keel grepen. Dat gevoel hebben we al jaren niet meer gehad. De hoofdpersonages worden de hand boven het hoofd gehouden tot ze komen waar ze voor hun narratief horen te zijn. The Hound kon evengoed vermoord worden in Winterfell maar dat gebeurt niet want de fans verwachten Cleganebowl, waarbij hij het opneemt tegen z’n broer. Terwijl Martin geen moer gaf om de verwachtingen, spelen de makers er nu gretig op in.
Daartegenover staat dan wel de prachtige production value en visuals. Het is duidelijk dat er enorm veel liefde en focus is gestoken in de visuele wereld van Westeros. HBO heeft duidelijk met grote budgetten gegooid naar dit seizoen en dat zie je ook. Dat is echter nooit de focus geweest van Game of Thrones. Mensen keken niet voor de fantasy-elementen, dat was bijzaak. De reden waarom de reeks zo populair werd, is net omdat het het genre oversteeg. Het was een politiek steekspel, lichtjes gekruid met fantasy.
Sterke dialogen
We zitten ongeveer 4 afleveringen ver en het interessantste van dit seizoen in het verbale aspect speelde zich af wanneer Varys en Tyrion discussiëren over Danaerys. Het was voor mij een terugkeer naar vroeger, waarin strategen en genieën praten over macht, monarchies en madmen. Het voelde bijna aan alsof ik na een eeuwigheid van droogte een prachtige oase vond. Personages zijn namelijk meer en meer verbaal een schim van wat ze vroeger waren.
Ik kan me ook heel moeilijk voorstellen dat Sansa dankbaar is voor wat Joffrey en Ramsay haar hebben aangedaan omdat ze anders nog steeds dat naïeve ‘Little Bird’ zou zijn. Een fout stukje dialoog dat vermoedelijk komt door het feit dat er maar 1 vrouwelijke schrijver in het schrijversteam zit.
– “Your sister doesn’t like me.”
– “She doesn’t know you! If it makes you feel better, she didn’t like me either when we were young.”
Bovenstaande dialoog komt niet uit The OC of een andere dramareeks. Dit komt rechtstreeks uit de eerste aflevering van het laatste seizoen. Daarnaast zijn er personages die vroeger virtuozen ware en met hun scherpe tong de situatie helemaal konden ontleden, die nu vaak gelimiteerd worden tot snarky one-liners. Hoewel dat laatste tijdens de 4e aflevering toch wel werd bijgestuurd.
En nu?
Zoals de titel zegt, roep ik op om onze verwachtingen lager te schakelen. We hebben heel lang de symptomen genegeerd maar we kunnen niet alles met de mantel der liefde wegvegen. Game of Thrones is al lang niet meer de reeks van vroeger. We moeten onze verwachtingen lager leggen en beseffen dat de reeks die wij in het hoofd hebben niet strookt met wat we krijgen. Wat het ook moge zijn, het eindigt binnenkort en we zullen snel weten of onze frustraties terecht waren.