Donkere komedies zijn tegenwoordig heel populair én ook vaak goed gemaakt. Denk daarbij maar aan Atlanta, Barry en Russian Doll. Netflix loste eerder dit jaar al Afterlife, en nu komt de streamingdienst met Dead to Me. Hoewel de serie het niveau van Barry en consorten niet helemaal bereikt, laat de serie genoeg moois zien om een plaatsje op je lijst te verdienen.
Net als in Afterlife (dat ik trouwens nog niet zag, dus daar stoppen alle vergelijkingen) speelt ook de dood een belangrijke rol in Dead to Me. Jennifer (Christina Applegate) en Judy (Linda Cardellini) leren elkaar kennen op een bijeenkomst van mensen die recent iemand verloren zijn. Voor Jennifer is dat haar man Ted, die overleed nadat iemand hem aanreed en ervandoor ging. Ze was daarvoor al een taaie tante, maar het plotse verlies heeft haar harde kantjes niet afgeknot. Integendeel. Zo ze haalt haar neus op voor een buur die eten klaarmaakt voor Jen en haar twee zonen en rolt met haar ogen als anderen hun verhaal delen in de rouwgroep. Ook met haar job als makelaar gaat het niet goed, want grillige klant Steve (James Marsden) bezorgt Jen problemen.
Judy daarentegen is totaal het tegenovergestelde. Zonnig en een beetje vreemd, de ultieme positivo ondanks haar verlies, maar ook naïef en makkelijk te manipuleren. Tegenpolen trekken elkaar aan, en de twee vrouwen worden hechter door nachtelijke insomniatelefoontjes. Jen vertelt Judy dat ze ‘s nachts vaak door Orange County zwerft om een lijst aan te leggen van auto’s die verdachte schade hebben opgelopen. Zo hoopt ze een doorbraak te forceren in het vastgelopen onderzoek naar de dood van haar man. Judy wordt steeds een groter deel van het gezin van Jennifer, die ook moet opboksen tegen haar schoonmoeder over wat het beste is voor haar twee zonen.
Maar niet alles is wat het lijkt in Dead to Me. Daarom heb ik de serie ook zo vaag mogelijk beschreven. Vanaf aflevering één gaat het verhaal verschillende kanten uit. Bijna alle hoofdpersonages hebben zo wel hun geheimen, het ene al voorspelbaarder dan het andere. Twists en cliffhangers zijn er genoeg, zelfs een beetje té veel. De toon verandert vaak van procedural naar drama naar comedy, en dat is soms een beetje te veel van het goede. Want het centrale verhaal – de twee hoofdpersonages en hun verlies – is meer dan voldoende. Omgaan met rouwen en plotse, ingrijpende veranderingen zijn thema’s die niet vaak uitvoerig verkend worden. Hier reageert elk personage anders op hun gevoelens en omstandigheden. Dit is geen serie die je kan bekijken met een half oog, of toch niet als je er iets wil aan hebben.
Dead to Me is ook vooral een showcase voor twee onderschatte actrices. Christina Applegate raakte bekend als Kelly Bundy in Married… With Children en heeft door de jaren heen veel comedy gedaan, zoals Anchorman, maar vooral ondersteunende rollen. Hier kan ze haar tanden zetten in een veelzijdige rol waarbij ze zowel haar komische timing als haar talent voor drama kan gebruiken. Ze zet dan ook prachtig werk neer. Jennifer heeft zichzelf altijd weggecijferd, en dat laat sporen na. Hetzelfde geldt voor Judy, die haar gevoelens altijd internaliseerde en de schuld bij zichzelf zocht. Laura Cardellini kende haar doorbraak in Freaks and Geeks, maar het is 20 jaar geleden dat ook zij echt een grote rol te pakken kreeg. Alleen al om die reden wil ik graag een tweede seizoen van deze serie.
Net als bij Russian Doll heeft deze serie ook iets te zeggen over hoe vrouwen omgaan met verdriet. Bedenkster Liz Feldman (Two Broke Girls) en de voornamelijk vrouwelijke crew tonen de specifieke beslissingen die vrouwen moeten soms maken, zowel medisch als emotioneel, en hoe je omgaat met de verwachtingen van de buitenwereld en je omgeving. Beide hoofdactrices hadden ook in de pap te brokken. Cardellini is producer, Applegate uitvoerend producente, en dat zie je in één specifieke hartverscheurende gebeurtenis in het leven van Jennifer die nogal terloops vermeld wordt maar belangrijker blijkt naar het einde van het seizoen toe. En de rode draad doorheen het seizoen is hoe belangrijk vriendinnen in je leven kunnen zijn.
Hoewel in Dead to Me het drama langer bijblijft, is de comedy die erin voorkomt is ook vaak echt goed en slim geschreven. Daarin is de invloed van uitvoerend producenten Will Ferrell en Adam McKay wel hier en daar te merken. Het thriller/procedural-element is voor mij niet de grootste troef, maar gaat verrassende kanten uit die niet zomaar uit de lucht komen vallen. Op esthetisch vlak zullen ook de mode-, maar vooral de vastgoedfans hun ogen de kost kunnen geven. Al deze elementen samen – en een uitstekende seizoensfinale – zijn genoeg om nu al een tweede seizoen te willen. Make it happen, Netflix!
Dead to Me telt 10 afleveringen van 30 minuten en is vanaf 3 mei te bekijken op Netflix.