Een nieuw jaar, een nieuwe Final Fantasy spin-off. Sommige zijn een hit (het excellente Final Fantasy Tactics bijvoorbeeld) andere zijn vast en zeker een miss. (Final Fantasy XII: Revenant Wings komt steevast in me op.) Deze keer kruisen de paden van het dungeon crawler-genre met de wereld van Final Fantasy. Kan Chocobo’s Mystery Dungeon ons bekoren? Of gooien we liever de sleutel van deze kerker in de vergeetput?
Ontwikkelaar: h.a.n.d.
Uitgever: Square Enix
Platform: PlayStation 4, Nintendo Switch
Aantal spelers: 1-2
Release: 20 maart 2019
Reviewcopy op Switch bekomen via uitgever.
Voor wie het nog niet doorhad, dit is in feite een remake van Final Fantasy Fables: Chocobo’s Dungeon voor de Wii uit 2008. En laten we maar meteen met de deur in huis vallen: dat zie je er dus aan. De graphics zijn heel erg basic, met simpele geometrie en erg sobere textures. Maar is dat erg? Nee, niet echt. Ik speel de game op Switch en in handheld-mode komt deze game perfect tot zijn recht. Voor wie de PS4-versie op een 4K-tv speelt kan ik alleen maar zeggen: innige deelneming. Nu, graphics zijn natuurlijk niet alles, en zeker bij dit soort games valt en staat alles met de gameplay en de al dan niet geslaagde game-loop. En daar is EVERY BUDDY gelukkig wél een schot in de roos.
Afdalen in de kerker
Chocobo’s Mystery Dungeon EVERY BUDDY is een roguelike dungeon crawler. Dat wil zeggen dat, elke keer je afdaalt in een dungeon, deze een willekeurig gegenereerde layout krijgt. De gangen zullen iedere keer verschillende zijn, de vijanden en items verschijnen op een andere plaats. Elke dungeon heeft ook verschillende niveaus. Je moet dus iedere keer op zoek naar de trap om een verdieping af te dalen. Op het einde van de dungeon bereik je jouw doel. Meestal is dit een baasgevecht op het voorlaatste niveau, gevolgd door een memory of job die je ontgrendelt op het laatste.
In EVERY BUDDY neem je altijd een “buddy” met je mee in de dungeon die zijn eigen special move heeft.
Doorheen de dungeon vind je tal van items die nuttig van pas kunnen komen, of betere equipment die je personage sterker maken. Ook krijg je EXP voor elke vijand die je doodt en verzamel je Job Points en Buddy Points. Job Points maken je huidige klasse beter waardoor je meer special moves krijgt, Buddy Points gebruik je om buddies te unlocken of in graad omhoog te laten gaan. En dat is meteen ook het grote verschil met het origineel uit 2008. In EVERY BUDDY neem je altijd een “buddy” met je mee in de dungeon. Dit kan een NPC zijn uit het dorp, maar kan ook even goed welke vijand ook zijn die je tegenkomt in de game. Elke buddy heeft zijn eigen special move die van pas kan komen tegen een specifieke baas die zwak is voor bijvoorbeeld een bepaald element. Ik vind het een leuk systeem dat voor meer variatie in de gameplay zorgt. Bovendien kan je de game nu ook co-op spelen, met een tweede speler die jouw buddy bestuurt.
Geheugenverlies en andere clichés
Wat kan het mij schelen dat iedereen in het stadje Lostime geheugenverlies heeft. Laat mij nu gewoon spelen.
Eén ding is zeker, deze game moet je niet spelen voor het verhaal. Nee, verwacht hier geen epische saga zoals we gewend zijn in de Final Fantasy-games. In de plaats daarvan krijgen we een kindvriendelijk en met clichés overladen verhaaltje waarvan ik na de tweede cutscene al meteen zin had het hele ding door te spoelen. Wat kan het mij schelen dat iedereen in het stadje Lostime geheugenverlies heeft. En dat je hun herinneringen moet gaan zoeken in de dungeon in hun hoofd (ja, ik snap het ook niet helemaal.) Laat mij nu gewoon spelen. Ik wil dungeons doorkruisen op zoek naar betere equipment en zeldzame items. Ik wil nieuwe jobs unlocken. Ik wil terug naar het stadje om daar mijn loot te verkopen en zo beter te zijn volgende keer ik de dungeon in ga. Daar draait het mij allemaal om. Square Enix heeft bovendien de moeite gedaan om alle cutscenes in deze games van vreselijke voice acting te voorzien. Misschien hadden ze dat budget beter kunnen besteden aan een deftige marketingcampagne?
Wat me dan wel weer heel erg kan charmeren, zijn de vele deuntjes uit de verschillende klassieke Final Fantasy-games. Het klopt dat deze game geen originele soundtrack heeft. Maar is dat nodig als je kan puren uit zo’n rijke bibliotheek aan absolute pareltjes? Wanneer The Man with the Machine Gun door mijn speakers blaast, verschijnt er onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht. Wat kan een mens nog meer willen?
