Vandaag ligt Sekiro: Shadows Die Twice in de winkelrekken. Deze keer worden we op onze limieten getest in het feodale Japan. De release van deze langverwachte nieuwe Soulsborne-game leek ons bij Geekster dan ook een ideaal moment om even in het verleden te duiken op zoek naar onze favoriete games waarin samoerai en ninja’s centraal staan.
Muramasa: The Demon Blade
Jason: Muramasa speelt zich af binnen de historische krijtlijnen van het Edo-tijdperk maar gaat er heel losjes mee om. Want ook al bestond smid Muramasa wel, is de kans klein dat zijn katana’s demonische krachten bezaten waar een hele vechtstijl uit voortvloeide. Desalniettemin is het tweeluik epos een figuurlijke pageturner met tactisch verraad en complotten van goddelijke proporties. Nu, in een spel met maar liefst 108 verschillende katana’s en nodachi’s kom je in de eerste plaats om de hele Japanse mythologie staal te laten proeven. De gameplay laat dat ook volledig toe, met vloeiende bewegingen en destructieve specials. Houd de scherpte van je wapens echter goed in de gaten. Zijn ze bot, dan kan je je niet meer verdedigen. Zo verplicht de game je constant van arsenaal te wisselen. En als dat je niet overtuigt, dan zijn er nog de adembenemende, handgetekende achtergronden van studio VanillaWare. Een fantastisch spel dat je tegenwoordig best in zijn Vita-uitvoering ervaart, Muramasa: Rebirth.
Pokémon Conquest
Nils: Voor ons westerlingen lijkt Oda Nobunaga een nobele onbekende. Niets is minder waar. In Japan is hij een van de bekendste figuren uit hun rijke geschiedenis. Waarom? Oda Nobunaga was wellicht de meest over-the-top intense en meest geschifte veroveraar die de wereld ooit gekend heeft. Zijn verleden ligt zo vol bloedvergieten, psychotische moodswings en ledemaatverwijderingen, dat hij de passende bijnaam “Koning der Demonen” heeft gekregen in de Japanse geschiedenis. Jep, deze man was onstabiel, labiel en uitermate fantastisch in de krijgs- en oorlogskunst. Meer nog, zonder zijn twintigjarige veroveringscampagne was er geen sprake geweest van de eenmaking van het Japanse continent bijvoorbeeld. En had de Shogun-periode erna nooit zo vredevol geweest. Het is een vreemd soort dualiteit. Ondanks zijn wreedheid, zijn meedogenloosheid, zou het Japan zoals we het nu kennen niet bestaan. Dat zie je ook weerspiegeld in verschillende facetten van de Japanse cultuur en referenties die nog steeds verweven zitten in de Japanse identiteit. En natuurlijk zijn games daar eentje van. De turn-based strategiespellen Nobunaga’s Ambition zijn een begrip, net zoals je bij ons terugdenkt aan Age of Empires bijvoorbeeld. Is het dan ook verwonderlijk dat deze traditie onvermijdelijk zijn weg vond naar de Pokémon-franchise?
Onafhankelijk van de ethische bezwaren van een “kindse” Nobunaga-game in het leven te roepen, was deze game ook voor het Pokémon-geïnteresseerde Westen de introductie van een Nobunaga’s Ambition-game naar het grote publiek toe. De game slaagde er zelfs met succes in een strategische RPG in het leven te roepen die hard deed denken aan het eerder uitgekomen Final Fantasy Tactics A2 op de Nintendo DS. Die bovendien het beste uit beide werelden leek te combineren en zo ook door de pers positief onthaald werd, al bleef de game beperkt tot een niche install base. Nochtans, als feodale Eevee-krijgsheer samen met je Pokémon de strijdende regio’s één maken om vrede te garanderen, wie vindt dat nu niet leuk? Juist. Niemand. En de eindbaas? Natuurlijk Nobunaga. Zijn partner? Shiny Rayquaza. Uiteraard.
The Messenger
Yves: The Messenger is een mix van actie-platformer en 2D metroidvania met een fikse portie nostalgie, met trots vertegenwoordigd in zowel 8- als 16-bit graphics. Beide stijlen – en bijhorende chiptunes – vloeien naadloos in elkaar over wanneer de protagonist de vaardigheid krijgt om door de tijd te reizen. Nieuw? Niet echt. De pitch mag dan niet bijster origineel zijn, de uitvoering ervan is een echte blikvanger. In zijn besturingen en mechanieken zal je weinig nieuws horen. Gezien je een shinobi met een boodschap speelt, zijn de besturingen gelijkaardig (maar met moderne aanpassingen) aan de eerste Ninja Gaiden-games. Waar The Messenger zich wel onderscheidt van de klassiekers in het genre, is in de humor. Zoals we van de meeste Devolver-titels gewoon zijn, zit ook The Messenger tot aan de nok gevuld met sarcastische steken en flauwe grapjes. En de soundtrack, ja die is om van te smullen.
Nioh
Nils: Oh Nioh. Wat blijf ik het beminnen. Getriggered door het herbekijken van Rurouni Kenshin, door een verlangen naar de Oosterse zwaardkunsten van weleer. De lokroep van de Kikuichimonji of de nobele kunst van de Kusarigamajutsu lokten me naar het Dark Souls-esque Nioh, voor mij mijn eerste “echte” Soulsborne. Het blijft nog steeds de meest intense beleving. Sterfpartij na sterfpartij blijf je koppig volharden in de boosheid, letterlijk en figuurlijk. Met de duistere kunsten (en leercurve) van pareren en ontwijken baan je je als William Adams (die befaamde Engelsman die een Japanner werd) een weg door hordes yokai. Mijn woeste combinaties in de Niten Ichi-ryū, de ongoddelijk epische vechtstijl van wijlen Miyamoto Musashi, hakken zelfs de grootste cycloop in kleine stukjes van elkaar. Maar het lot, oh fortuna, want terwijl je geniet van je zuurverdiende overwinning, misstap je je in de duisternis en sterf je een snelle verdrinkingsdood. Om opnieuw te beginnen aan de waanzin. Blub blub. Dat is Nioh. Waarlijk afzien. Maar tegelijk ook genieten van de boeiende, maar ook best geromantiseerde, en aangespekt met bovennatuurlijke elementen, geschiedenis uit de Edo-periode. Oda Nobunaga, Toyotomi Hideyoshi en Tokugawa Ieyasu, allen zijn ze van de partij. Bloodborne? Nah, geef mij maar Nioh. Samoerai boven. Uitkijjken naar Nioh 2? Doen we. Arigato gozaimasu.
The Last Ninja
Dennis: Lang geleden was er in Japan een shogun die de almacht ambieerde. Om dit te bereiken liet hij alle ninja’s ombrengen. Een van hen ontsprong de dans. Als speler kruip je in de huid van Armakuni om je gevallen kameraden te wreken. In The Last Ninja ga je op reis naar het eiland Lin Feng. Hier liggen enkele oude perkamentrollen waarmee Armakuni de macht van de shogun kan breken. Onderweg kom je natuurlijk allerlei obstakels tegen die je het leven moeilijk maken. En dan hebben we het nog niet eens over de vele handlangers van de shogun die je naar het leven staan.
Deze game was één van de meest geliefde titels op de Commodore 64. Het is niet moeilijk om te zien waarom. De decors zien er subliem uit voor de tijd (1987) en de muziek haalt alles uit de SID-chip. Het enige minpunt is het isometrisch perspectief waardoor sommige behendigheidspuzzels wat lastig zijn om op te lossen. Het spel was een tijdlang speelbaar op de Wii via de Virtual Console. Helaas zijn alle C64-games al een tijd geleden van dit platform verdwenen. Maar een C64-emulator heb je zo gevonden op het internet.
Onimusha: Warlords
Yves: Ik ga hier weer heel voorspelbaar overkomen, maar watch me not care. Mijn favoriete samoerai-game is ongetwijfeld Onimusha: Warlords. Waarom is dit zo voorspelbaar? Omdat deze game uit de stal van de Japanse ontwikkelaar Capcom duidelijk, net zoals bijvoorbeeld Dino Crisis, zijn roots heeft in de Resident Evil-reeks. De codenaam van de game was zelf oorspronkelijk Sengoku Biohazard (Resident Evil heet Biohazard in Japan) en de locatie zou een verlaten kasteel zijn vol boobytraps. De speelstijl bleef uiteindelijk gelijkaardig, met een vaste camera en pre-rendered achtergronden, maar Onimusha focust toch meer op de actie dan het overleven van de personages of het oplossen van puzzels. De game speelt zich af tijdens de Sengoku-periode in Japan met als hoofdpersonage de samoerai Samanosuke Akechi. Onimusha was een groot succes en werd de eerste PS2-game die meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Het feit dat Capcom de game met de recente remaster op PS4 en Switch opnieuw onder de aandacht brengt, doet mij dromen van een remake in de stijl van het schitterende Resident Evil 2.
Mark of the Ninja
Michiel: Het mag dan misschien wel een van de enige games op deze lijst zijn die zich niet in de Sengoku-periode afspeelde, maar Mark of the Ninja staat je toch toe om met een katana en meerdere leuke tools je vijanden stilletjes om het leven te brengen. Sluipen, met een grappling hook op daken kruipen, vijanden afluisteren en hen één voor één uitschakelen? Op de stresserende duels en het perfecte blokken van Sekiro na is het een goede 2D-voorbereiding op het nieuwste From Software-spel.
Je speelt als een naamloze ninja in een moderne setting. Je clan wordt door oneerbare soldaten met laffe automatische wapens uitgemoord, en het is aan jou om wraak te nemen. Je kan niet zomaar de straten inlopen en in het openbaar alle vijanden aanvallen, maar moet eerder gebruik maken van de duisternis, van afleidingen en van een aantal handige voorwerpen. En dan is het de kwestie om je vijanden van elkaar te scheiden, hen vakkundig om het leven te brengen en hun lijken te verbergen voor ze gevonden worden door andere, nog eventjes in leven zijnde strijdmakkers. Voor wie het nog niet gespeeld heeft, is Mark of the Ninja zeker een aanrader.
