Een maand voor Captain Marvel in de zalen komt, krijgen we al een grote blockbuster met een vrouw in de hoofdrol: Rosa Salazar schittert als mangapersonage Alita. Het was al even geleden dat we nog eens complete world-building zagen die niet deel uitmaakte van een franchise. Robert Rodriguez, samen met producer James Cameron, brengt daar verandering in met het, voor mezelf, onverwacht degelijke Alita: Battle Angel.
Cyborgs zijn de toekomst
Ergens in 2500, 300 jaar na The Fall, gooit de vliegende stad Zalem zijn afval op de letterlijk onderliggende wereld Iron City. In die zogenaamde Scrap Yard zoekt dr Dyson Ido (Christoph Waltz) naar onderdelen die hij kan hergebruiken. Daar vindt hij de half overgebleven romp van een vrouwelijke cyborg met een menselijk brein. Hij geeft haar opnieuw een lichaam en zo wordt Alita (Rosa Salazar, The Maze Runner-trilogie) geboren. Herboren eigenlijk, want ze herinnert zich niks van haar oude leven.
Al gauw leert ze Hugo (Keean Johnson, Nashville) en zijn vrienden kennen, die haar laten kennismaken met het spel Motorball, een soort korfbal op wielen waarbij er geen rode kaarten gegeven worden als iemand gewond raakt. Gewone mensen doen er dus niet aan mee, vooral gigantisch opgevoerde cyborgs wagen er hun kans. Dat spel is dan ook de manier om op te klimmen in Iron City en mogelijk ooit naar Zalem te gaan.
Maar Ido blijkt ook nog een bijbaantje te hebben als Hunter-Warrior, premiejagers die de politie vervangen sinds The Fall. Hij heeft concurrentie van de hyperuitgeruste Zapan (Ed Skrein, Deadpool). Tijdens een premiejacht krijgen Ido en Alita te maken met een bende cyborgs die vrouwen vermoorden, onder leiding van Grewishka (Jackie Earle Haley, Watchmen), een soort gedemonteerde Hulk. Alita ontpopt zich tot geduchte krijger en schakelt de hele bende uit, behalve Grewishka, die het vanaf dan op hen gemunt heeft.
Hij blijkt te werken voor Vector (Mahershala Ali, Moonlight), een van de hoge piefen in Iron City. Hij is niet geheel toevallig ook baas van de Motorball-competitie. Chiren (Jennifer Connolly, Requiem For A Dream), een talentvolle wetenschapper die ooit getrouwd was met Ido, staat hem bij om kampioenen te maken. Nu Vector weet van Alita haar kracht wil hij haar koste wat kost in zijn bezit om zijn Motorball-kampioen op te drijven. Maar dat zal ze niet zomaar laten gebeuren. Gaandeweg herinnert ze zich ook dingen uit haar vorig leven en dat blijft niet zonder gevolgen.
A whole new world
Zoals je kan lezen, is er al heel wat verhaal te verwerken en dan is nog maar de helft gezegd. Dit is een adaptatie van de manga Battle Angel: Alita, waarvan regisseur Guillermo del Toro destijds de animatiefilm aan Cameron liet zien. Die was zo onder de indruk dat hij een liveactionversie wilde proberen te maken, maar hij wou wachten tot de technologie op punt stond. Toen dat eenmaal zo was, was hij al volop bezig met de vele Avatar-sequels. Daardoor gaf hij het project door aan Robert Rodriguez. Battle Angel: Alita had een heel eigen wereld en mythologie dus die moet in deze film zeker opgezet worden.
In dat opzicht doet de film me wat denken aan Jupiter Ascending: de Wazikowski’s hadden toen een originele wereld gecreëerd en daar moet je voor openstaan. Ook hier zal je in de mythologie moeten meegaan. Als je blijft nadenken over hoe raar het is dat de meeste personages voor het grootste deel bestaan uit robotdelen, dan mis je een heel stuk van het potentieel van het verhaal. Als je er vanaf de eerste seconde in meegaat, wordt het des te interessanter.
Verbluffende techniek
En laten we ook die andere olifant in de kamer niet uit de weg gaan. Cameron wou de manga eer aandoen door Alita haar kenmerkende, grote ogen te geven. De CGI is verbluffend goed gerealiseerd maar toch blijft soms het gevoel dat je naar iets kijkt dat slechts bijna menselijk is. Vooral in de scènes met veel daglicht geraken we niet altijd uit de Uncanny Valley. Maar daar tegenover moet ik ook zeggen dat in de nachtscènes je dat gevoel veel minder of zelfs bijna niet hebt. Om een of andere reden vergeet je daar soms echt dat het gezicht van Alita het werk is van computers en dat is toch wel verbazingwekkend.
Het is dus redelijk spectaculair wat ze verwezenlijkt hebben. Zeker als je weet dat actrice Rosa Salazar voortdurend zoals in de afbeelding hierboven rondliep. Ook in de rest van de film zijn de effecten verbluffend. Van acteur Ed Skrein blijft bijvoorbeeld alleen zijn gezicht over als praktisch effect maar het contrast met zijn lijf is amper te merken. Ook in de omgevingen is dit het geval. Sets en virtuele omgevingen zijn alleen te onderscheiden omdat je weet dat het niet echt kan zijn. Ook de actiescènes zijn indrukwekkend. Daarnaast deden een paar body horror-momenten me wel opkijken. Als de film volgend jaar nog in het achterhoofd hangt van de Academy-leden lijkt een nominatie voor Beste Visuele Effecten wel terecht.
Dat je meeleeft met Alita is dan weer dankzij Rosa Salazar. Zij is perfect gecast om eerst de naïviteit en dan de kracht van het personage over te brengen. Ook Christoph Waltz is zoals altijd een betrouwbaar goeie toevoeging aan de cast als haar vaderfiguur. Keean Johnson als love interest Hugo is goed, net als zijn vrienden gespeeld door Jorge Lendeborg en Lana Condor. Met Mahershala Ali kan je nooit misgaan en zeker als villain kan hij zijn diepe, fluwelen stem goed gebruiken. Jennifer Connolly dan dan weer met iets meer aan bod mogen komen. Kijk ook uit voor cameos, vooral de mentor van Alita in haar vorig leven.
Startschot
Het script zelf is soms voor verbetering vatbaar. Er wordt misschien iets te veel plot uitgelegd in plaats van getoond en sommige dialogen klinken wat houterig. Ik was ook eerst wat sceptisch tegenover het liefdesverhaal dat je van ver ziet aankomen. Het vervalt inderdaad soms wat in clichés, maar tegelijk worden sommige tropes mooi op zijn kop gezet. Zo slagen Cameron en co-writers Laeta Kalogridis (Shutter Island) en Robert Rodriguez erin om van Alita een sterk vrouwelijk hoofdpersonage te maken.
Iedereen rondom haar beseft dat zij de sterkste is en ze doen daar ook niet moeilijk over. En degenen die haar wel eerst onderschatten vanwege haar lieflijke uiterlijk zet ze al snel op hun plaats. Vooral op het einde is er een bepaald moment waarvan ik spontaan kippenvel kreeg. Het blijft dan ook leuk voor mij, als een van amper drie vrouwen tijdens de persvisie, om een vrouw een grote scifi-epic te zien leiden.
Het verhaal zelf is eigenlijk een soort origin story. Het krijgt vanaf het begin een bepaalde richting en daar verandert weinig aan. Maar toch komt er vooral bij de slechteriken een wending die best intrigerend is en een grotere verhaallijn introduceert. Wanneer we aan het einde van de film komen, zien we waar een vervolg naartoe zou gaan. De vergelijking met The Capitol uit The Hunger Games gaat wel op, dus hoop ik stiekem dat de film het goed genoeg doet om een vervolg te krijgen.
Alita: Battle Angel speelt vanaf 08/02 in avant-première in sommige cinema’s en komt op 13/02 officieel in de zalen.