The Miseducation of Cameron Post review: stil maar krachtig

Ah de jaren 90, de tijd van Buffalo’s, Tamagotchi en Millet-jassen. Maar blijkbaar ook nog de tijd toen jongeren op zomerkamp werden gestuurd om hen te genezen van hun homoseksualiteit. Op sommige plaatsen zal The Miseducation of Cameron Post vandaag de dag jammer genoeg nog steeds relevant zijn. Geekster probeerde zich in te leven in mensen met zo’n gedachtegang en ging kijken op Film Fest Gent.

Belofte van God

De balans tussen humor en drama is heel goed gedaan, waardoor het zware thema draaglijk wordt.

Chloë Grace Moretz (Kickass, If I Stay) speelt de gelijknamige Cameron Post. Ze weet van zichzelf dat ze verliefd is op meisjes maar moet dat voor de rest van de wereld geheimhouden. Behalve voor haar beste vriendin Coley, die hetzelfde voelt voor haar. Toch moeten ze dus jongens meenemen als date naar het prom. Tijdens het feest hebben ze enkel oog voor elkaar, dus laten ze het feest voor wat het is en zoeken ze wat privacy op de achterbank van een auto. De date van Cameron betrapt hen daar terwijl ze seks hebben. Daarop wordt Cameron door haar tante naar het zomerkamp God’s Promise gestuurd, waar ze jongeren “behandelen” die “lijden” aan homoseksuele aantrekking.

Haar begeleider Rick had ook ooit “last” van die aantrekking maar is naar eigen zeggen door het kamp genezen. Ook andere “discipelen”, zoals de jongeren genoemd worden, hopen op diezelfde uitkomst, zoals Erin, de kamergenote van Cameron. Anderen, zoals buitenbeentjes Jane en Adam, doen alsof ze erin geloven om niet in de problemen te komen. In het kamp moeten bepaalde privileges zoals post en bellen namelijk verdiend worden door braaf mee te doen met de therapiesessies.

Cameron wordt al snel vrienden met Jane en Adam, die ervoor zorgen dat ze haar hoofd niet laat gek maken. Zo moeten de discipelen een ijsberg opstellen, die bestaat uit mogelijke “oorzaken” van hun aantrekking zoals aanmoediging om sport te doen of te veel vrouwelijke activiteiten met de ouders. Ook dokter Marsh, het hoofd van het kamp, wil er niet van weten dat er niks te genezen valt. Ze probeert de jongeren te manipuleren door hun geloof te gebruiken en hen ervan te overtuigen dat ze beter kunnen worden. Maar dat heeft soms verstrekkende gevolgen.

Niet ver van het bed

The Miseducation of Cameron Post doet me een beetje denken aan Short Term 12.

The Miseducation of Cameron Post doet me een beetje denken aan Short Term 12 met het verschil dat de leiding hier niet de beste bedoelingen heeft. De jongeren staan centraal, en dan vooral hun zelfbeeld en onderlinge relaties. Er is geen einddoel waar deze film duidelijk naartoe werkt. Het is gewoon een studie van hun leven op het kamp en hoe ze omgaan met mensen die hen zeggen dat hun ware aard afgeleerd kan worden. Het is een film die op het eerste gezicht simpel lijkt, maar eigenlijk veel belangrijks te zeggen heeft.

De werking van het kamp zelf is intrigerend. Zoals ik al zei, is dit in sommige landen, en dan vooral in Amerika, niet helemaal verleden tijd. Er zijn vandaag de dag nog steeds mensen die niet geloven dat je geaardheid aangeboren is. Zo bewijst ook het gelijknamige boek waarop de film gebaseerd is. Auteur Emily M. Danforth schreef het verhaal in 2012 nadat de Amerikaanse tiener Zach Stark in 2005 door zijn ouders naar zo’n kamp werd gestuurd, nadat hij hen verteld had dat hij homo was. Zelfs nog in maart dit jaar kwam die conversion therapy in het nieuws nadat de EU een resolutie goedkeurde die de praktijk veroordeelde. Ze riep ook hun lidstaten op om het officieel bij wet te verbieden. Zuhal Demir zei in mei nog dat ze wil werken aan een wetsvoorstel om dat ook in België te doen.

In het kamp proberen ze de ware aard van de jongeren te verdringen en dat doet meer kwaad dan goed. Zo zijn de manieren waarop dokter Marsh Cameron en de andere jongeren manipuleert door persoonlijke elementen tegen hen te gebruiken, bijzonder sinister. Wanneer je lang genoeg hoort dat er iets niet klopt met je, ga je het nog geloven ook.

Straffe makers

Toch is de film niet helemaal zwaarmoedig. Er komt veel humor aan te pas, vooral een bepaalde zangscène laat zien dat deze tieners gewoon plezier willen maken. Ook tijdens de serieuzere momenten of gesprekken ligt er altijd wel een grapje op de loer.

Op Chloë Moretz kan je altijd rekenen voor een goeie performance en dat is hier weer het geval.

De cast levert goed werk. Op Chloë Moretz kan je altijd rekenen voor een goeie performance en dat is hier weer het geval. Ze maakt Cameron sceptisch maar toch is er altijd die twijfel en zachtheid op haar gezicht. Acteurs Sasha Lane (American Honey) en Forrest Goodluck (The Revenant) zorgen meer dan eens voor de komische noot als Jane en Adam, maar tillen ook de meer dramatische scènes naar een hoog niveau, zoals ook hun bekendste films bewezen hebben. Ze hebben ook goeie chemie met Moretz, waardoor hun vriendschap oprecht overkomt.

Ook John Gallagher Jr (eerder al te zien in Short Term 12) als de “genezen” Rick is een goeie aanvulling. Hij wekt nog steeds je sympathie op omdat hij het echt goed bedoelt met de discipelen, ondanks zijn naïeve geloof dat het kamp echt werkt. Een speciale vermelding moet er ook zijn voor Owen Campbell, die kampgenoot Mark speelt. In een bepaalde scène tijdens de groepstherapie weet hij iedereen te raken.

The Miseducation of Cameron Post is de eerste bekende film van regisseur Desiree Akhaven. Samen met cinematografe Ashley Connor kiezen ze voor levendige kleuren die goed afsteken tegen de doffe omgeving. Akhaven schreef ook, samen met Cecilia Frugiuele, zelf het script. De balans tussen humor en drama is heel goed gedaan, waardoor het zware thema toch draaglijk wordt. Het resultaat van de grotendeels vrouwelijke crew is een goeie coming-of-agefilm met een sterke cast. Ze kregen dan ook verdiend de grote prijs op het filmfestival van Sundance.

Het is niet bekend of The Miseducation of Cameron Post nog in de zalen komt.