The Woman In The Wall review: de horror van het verleden

Toen ik de aankondiging voor deze reeks vorige zomer zag op BBC, leek het eerder om een misdaaddrama te gaan. We keken dan ook vooral voor de hoofdrollen van de geweldige Ruth Wilson en Daryl McCormack en een goed mysterie. Maar al snel blijkt dat The Woman In The Wall over veel meer gaat, namelijk een verdoezeld en traumatiserend religieus hoofdstuk in de Ierse geschiedenis.

Afleveringen gezien: 6/6

Een donker verleden

Het begint allemaal bij Lorna (Ruth Wilson, His Dark Materials), een vrouw die in het kleine Ierse stadje Kilkinure woont en last heeft van slaapwandelen. Na een van die episodes wordt ze wakker op straat en wanneer ze thuiskomt, hoort ze op de radio een nieuwsbericht over een onderzoek naar de zogenaamde moeder-en-babyhuizen in het land. Meisjes en ongetrouwde vrouwen werden ernaar toegestuurd om dan van hun baby’s gescheiden te worden. Via flashbacks komen we te weten dat Lorna als jong meisje zelf een kindje had en in een van die huizen zat, bijgenaamd “Magdalene Laundries” omdat ze vermomd waren als washuizen.

Wanneer Lorna een brief krijgt met de boodschap “ik weet wat er met je kind gebeurd is” en een telefoonnummer, begint ze aan haar eigen zoektocht om te weten wie erachter zit en wat er gebeurd is. Na een afspraak met de eigenaar van het nummer ontdekt ze echter een onbekende, dode vrouw in haar huis. In paniek omdat ze niet weet of zij verantwoordelijk is tijdens haar slaapwandelen, verstopt ze haar in de muur tot ze meer weet.

Het nieuwsbericht veroorzaakt ook beroering bij de andere vrouwen in het stadje, van wie velen ooit in zo’n huis gezeten hebben. Zij willen vooral erkenning krijgen. Tegelijkertijd onderzoekt inspecteur Colman Akande (Daryl McCormack, Good Luck to You, Leo Grande) de moord op eerwaarde Percy Sheehan, die mogelijk betrokken was bij de laundries. Dat onderzoek brengt hem naar Kilkinure, waar Lorna plots als verdachte op de radar komt.

Veel aan de hand

Het was best moeilijk om de eerste aflevering samen te vatten omdat er al zoveel in gebeurt. Je komt dus vrij snel te weten dat dit niet zomaar een moordmysterie is, maar dat het verleden veel te maken heeft met wat er zich nu afspeelt. Er worden eigenlijk al drie mysteries opgezet: Lorna’s baby, de dode vrouw en de moord op Sheehan. Maar met zes afleveringen van ongeveer een uur komen we ook meer te weten over wat er zich vroeger in de moeder-en-babyhuizen afspeelde, de strijd van de vrouwen om gerechtigheid te zoeken, en ook het leven en verleden van Colman Akande.

Het moordmysterie had eigenlijk niet gehoeven want de voornaamste verhaallijn is al aangrijpend genoeg.

Het kwam voor mij nooit verwarrend of rommelig over, maar misschien had het moordmysterie eigenlijk niet gehoeven, ook al is het natuurlijk vaak een meerwaarde voor een reeks. Uiteindelijk gaat het vooral over Lorna, Colman en de andere vrouwen die slachtoffer waren van de hypocriete en misdadige geestelijken in de laundries, en die verhaallijnen zijn meer dan interessant en aangrijpend genoeg. The Woman In The Wall is misschien niet rechtstreeks gebaseerd op echte personen, maar via de fictieve personages schetst schrijver Joe Murtagh een goed beeld van hoe verschillende vrouwen omgaan met hun verleden, en vooral de praktijken en de corrupte structuur van de laundries. Want de vrouwen werden niet alleen gescheiden van hun kind, daarnaast werden ze ook uitgebuit en mishandeld, wat natuurlijk allemaal onder de mat werd geschoven. En dat heeft z’n effect.

Geweldige Ruth Wilson

Zo is Lorna niet echt een aimabel persoon en heeft ze naast het slaapwandelen ook duidelijk woedeproblemen. Maar naarmate we meer over haar verleden leren, snap je ook waarom. Dat laat Ruth Wilson al vroeg doorschijnen in wat toch een slopende rol moet geweest zijn, maar het is dan ook een van de beste die ze tot nu toe neergezet heeft. De mentale toestand van Lorna zorgt daarnaast voor wat onverwachte surreële momenten in de reeks, die ook een onbehaaglijk gevoel toevoegen. Ook de cinematografie en muziek verdienen daarbij een pluim. Veel van de reeks speelt zich ‘s nachts af of in donkere ruimtes en daarbij worden telkens licht en diepe kleuren op een mooie manier gebruikt. De muziek voegt dan weer iets beklijvends en soms zelfs kerkelijks toe, wat je al hoort als je naar de intro luistert.

Ruth Wilson zet een van haar beste rollen neer.

De verhaallijn van Colman, in een mooie grotere rol voor Daryl McCormack, komt vooral in de tweede helft van de reeks meer op de voorgrond. Terwijl Lorna haar verleden nooit heeft losgelaten, komt het bij Colman langzaam opborrelen, en ook die verandering weet McCormack goed te brengen. De rest van de cast bestaat uit minder bekende gezichten, maar daarom niet minder sterk want uiteindelijk leef je mee met elk van Lorna’s lotgenoten, die elk hun eigen verhaal hebben, zonder in melodrama te vervallen.

Op sommige momenten kan je niet anders dan de link leggen met bijvoorbeeld Spotlight of Godvergeten, maar niet lang nadat de reeks op BBC uitgezonden werd, kwam het nieuws dat de praktijken uit The Woman In The Wall ook in België gebeurden. Meer en meer van deze stukken uit de geschiedenis komen terecht onder aandacht, zodat de mensen die het meemaakten zich gehoord voelen. Als je het dan nog in een goed gemaakte en meeslepende serie kan gieten, bereikt het ook des te meer mensen.

The Woman In The Wall is te bekijken op Streamz.