“In het stadje Greendale, waar het altijd aanvoelt als Halloween, leefde er een meisje, half heks, half stervelinge, die op haar zestiende verjaardag zou moeten kiezen tussen twee werelden. De heksenwereld van haar familie of de menselijke wereld van haar vrienden? Mijn naam is Sabrina Spellman, en dat meisje, dat ben ik!“
Zo start, een beetje gelijklopend met Riverdale indertijd, de nieuwe Netflix-reeks Chilling Adventures of Sabrina. Zoals je uit de korte intro verteld door Sabrina zelf al merkt, zal de serie ons het donkere verhaal van Sabrina, The Teenage Witch voorschotelen. Sabrina bestaat namelijk in meerdere iteraties bij Archie Comics. Sinds 2014 loopt daar na het oudere komische Sabrina, The Teenage Witch nu ook een comic onder de Archie Horror-stempel getiteld Chilling Adventures of Sabrina. Op vlak van hun tv-serienamen zijn ze niet zo origineel zoals je merkt. Het verhaal waarvan we al acht afleveringen van de tien konden bekijken, is dat echter wel.
Chilling Adventures of Sabrina vs Riverdale
Zo zien we dat de halfheks op nogal dwingende wijze moet kiezen tussen de Church of Night onder leiding van de duivel of The Dark Lord en de Church of Light, hetgeen wij het christendom noemen. Wat dat allemaal verder betekent? Daarvoor ga je de reeks zelf moeten bekijken. Maar die dualiteit van het goede en het slechte komt wel doorheen de hele reeks terug. Dat gebeurt zowel in het verhaal als in de personages. De reeks volgt dus duidelijk de sfeer van het gelijknamige bronmateriaal. Het verhaal toont trouwens ook heel veel gelijkenissen met de originele comics. Over welke verschillen ertussen zijn, ga ik spoilergewijs niet te veel uitweiden. Al wil ik wel nog melden dat het verhaal zich in onze tijd afspeelt in plaats van de jaren zestig.
In het kort is Chilling Adventures of Sabrina is een entertainende reeks die vooral werd ontwikkeld en geschreven voor het publiek dat Riverdale fijn vindt/vond. We krijgen interessante hoofdpersonages, leuk uitziende sets en een toch wel vlot plot. De vraag is nu echter of de reeks genoeg verschilt van zijn voorganger of misschien zelfs beter is? Op vlak van look and feel is het wel duidelijk dat Roberto Aguirre-Sacasa voor eenzelfde stijl is gegaan als de broer op het Amerikaanse The CW.
Zo zal je bijvoorbeeld een aantal gelijkende personages herkennen en merken dat het soort kleurgebruik wel wat terugkeert. Ook de opbouw van de afleveringen heeft wel iets mee van de The CW-formule. Er is iedere aflevering wel een speciaal feestje of plot device die het verhaal doet vooruitgaan. Dit is geen kritiek, maar het valt wel op in het groter geheel van sommige reeksen tegenwoordig. Een ander element van de The CW-formule, de obligate love triangle is hier ook niet te vinden!
Het verhaal, de sets en personages springen in het oog.
Chilling Adventures of Sabrina mag dan wel een stuk enger zijn qua verhaal, de sets en personages springen in het oog door het gebruik van opvallende, opgewekte kleuren. Maar dat niet zodat het schreeuwerig wordt. De makers zijn erin geslaagd alles zodanig vorm te geven dat de wereld zeker verwelkomend oogt. Je wil er zelf ook wel deel van uitmaken. Zowel van het menselijke als het magische deel van Greendale. En dat is iets wat ervoor zorgt dat je wel aan je scherm gekluisterd blijft. Op vlak van muziek is het wel leuk om te vermelden dat praktisch de hele soundtrack muziek met magie of de duivel als thema heeft.
De cameravoering gebeurt wel net iets anders dan in Riverdale. Hier merk ik bijvoorbeeld dat ze een beetje gekeken hebben naar American Horror Story en af en toe eens gebruik maken van een kikvors- of vogelperspectief met een breedhoeklens. Zo slagen ze erin om bepaalde shots net iets dramatischer te laten lijken. Het werkt wel. Er zitten een aantal mooie symmetrische shots in de reeks. De inkom van Sabrina’s thuis is echt prachtig met de statige trap in de inkom. Daarnaast leggen ze tijdens magische scènes ook een soort floue filter op de lens. Zo krijgen die momenten toch een speciaal uitzicht. Al viel me ook wel op dat ze dat niet altijd even consistent deden.
The Path of Light
Kiernan Shipka is een revelatie.
Maar behalve dat de reeks dus wel een mooi uitzicht heeft, gelijklopend met de comic waarop de serie gebaseerd is, zijn het ook de interessante personages die je meetrekken in het verhaal. Voorop hebben we natuurlijk het hoofdpersonage Sabrina Spellman zelf. Kiernan Shipka is een revelatie. Stukjes van de dialoog zijn soms wat on the nose maar Shipka slaagt erin die telkens met volle overtuiging te brengen. Als halfbloedje wordt ze bijvoorbeeld extra hard ontgroend op de School of Unseen Arts met opdrachten die mentaal zeer zwaar op het meisje wegen. Sabrina houdt zich sterk maar Shipka steekt genoeg nuance in haar vertolking om toch te tonen dat ze er niet onbewogen onder blijft. Hetzelfde gebeurt als ze oog in oog komt te staan met demonen en The Dark Lord himself. Sabrina als personage is dus zeker niet op haar mondje gevallen.
Daarnaast zit de chemie tussen Sabrina en haar vriend Harvey (Ross Lynch, Disney) en vriendinnen Suzy en Rosalind of Ross ook wel snor. Harvey heeft trouwens wel wat weg van Riverdales Archie op vlak van karakter. In vergelijking met de comic lijken Harvey en Sabrina mooi overgenomen. Ross is echter een goede vriendin in de reeks terwijl ze de queen bee speelt in de strip.
Ik moet wel toegeven dat die chemie in Chilling Adventures of Sabrina iets minder overkwam dan bij Riverdale het geval was. Dat ligt wellicht aan het verhaal dat in het begin de menselijke wereld en relaties misschien iets te veel naar de achtergrond verplaatst om ons te introduceren tot de ongekende heksenkant van Sabrina’s bestaan. Dat is wel wat jammer, omdat het voor ons een beetje afbreuk doet van de ‘moeilijke’ keuze die Sabrina moet maken tussen haar familie en vrienden.
The Path of Night
De castchemie in Chilling Adventures of Sabrina komt net iets minder over dan bij Riverdale het geval was indertijd.
Over familie gesproken. Die hangt dan wel weer zeer goed aan elkaar. Naast de jongere cast krijgen we ook een aantal interessante zijverhalen die zich afspelen tussen de oudere generatie van het ensemble. Sabrina zelf is haar ouders verloren in een vliegtuigcrash en woont in bij haar tantes Zelda (Miranda Otto) en Hilda (Lucy Davis). Ook Ambrose (Chance Perdomo), een tovenaarsneef van Sabrina, woont bij hen in. Deze opzet is, op wat updates van onze tijd na, zo goed als gelijklopend met het bronmateriaal trouwens.
De tantes zijn volledige tegenpolen, wat wel zorgt voor de nodige luchtigheid en nuance in het verhaal. Zelda zou, mocht ze mogen en kunnen, haar leven volledig schenken aan de Dark Lord. Hilda daarentegen neemt het toch allemaal net iets minder serieus. Maar zoals blijkt in een zeer goede aflevering later in het seizoen kunnen ze niet zonder elkaar. Het is trouwens voor een stuk door hun verschillend karakter dat Sabrina al van haar geboorte die speciale dualiteit van licht en donker met zich meedraagt.
Chilling Adventues of Sabrina houdt er zoals je begint te merken een grote cast op na. Zo heb ik het bijvoorbeeld nog niet gehad over de studenten in de heksen- en tovenaarsschool of de High Priest, noch de dubieuze Miss Wardell. Allemaal personages, met bitchy Prudence, Tati Gabrielle (The 100), (gelijklopend met Riverdales Cheryl) op kop, die elk hun rol goed vertolken in het groter verhaal.
De reden waarom Sabrina zo speciaal is voor The Dark Lord zal het einde van de reeks nog maken of breken.
Aangezien ik nog maar acht van de tien afleveringen heb kunnen kijken, weet ik nog niet hoe alles eventueel samenkomt in de laatste twee afleveringen. Al heb ik er wel vertrouwen in dat Chilling Adventures of Sabrina de losse plotpuntjes zal gaan samenbrengen in een goede finale met een cliffhanger van jewelste. Ze gaan echter wel nog hun best moeten doen om de reden waarom Sabrina zo speciaal is voor de Dark Lord goed te verantwoorden. Met die al dan niet bevredigende reden zal de reeks namelijk aanzien worden als goed of zeer goed.
Chilling Adventures of Sabrina ontsnapt op Netflix aan de hel vanaf 26/10/2018.
