Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Total War: WARHAMMER II
Niconar: Er rust een onweerstaanbare honger in mij, die ik in de echte wereld niet kan stillen zonder voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te moeten verschijnen. Het is de lust naar verovering, naar glorieuze strijd, naar het commanderen van duizenden loyale krijgers, naar het verpletteren van mijn vijanden en het voeren van een streng maar rechtvaardig terreurbewind. Waarlijk, de wereld mag zich gelukkig prijzen dat ik deze sterke drang voldoende kan bevredigen met de hulp van videogames als de Total War-serie.
Ik heb intussen al honderden uren gesleten aan beide Total War: WARHAMMER-titels. De combinatie van een bordspelachtige turn-based campaign map, realtimeveldslagen met honderden soldaten op het scherm en de rijke en vreselijk gewelddadige wereld van het Warhammer Fantasy-universum is een absolute voltreffer voor de serieuzere hobbyveroveraar.
Aan de start van mijn nieuwste campagne was de Karaz Ankor, het ooit legendarische keizerrijk van de Dwergen, niet meer wat het ooit geweest is. De grote bergketen die ooit het centrum was van de roemrijke wereldmacht was overrompeld met orcs, goblins en ander groen gespuis. Dat was het moment waarop ik de troon der Dwergen overnam om orde op zaken te stellen. Door slim gebruik te maken van de ijzeren discipline van mijn krijgers, de fanatieke strijdlust van mijn zelfmoordcommando’s en de gruwelijke efficiëntie van mijn superieure technologie, voerde ik een bloederige, glorieuze en succesvolle campagne om de Karaz Ankor terug in ere te herstellen.
Maar dat was niet genoeg. Dankzij een ijzersterke alliantie met Reikland, de machtigste natie der Mensen, was geen enkele vijandige factie in de wereld nog veilig. Het ondergrondse rijk van de Ratmannen, de onheilige landen van de Vampieren, de ondode koninkrijken van de woestijnen, de nomadische kuddes van de Beestmannen, de aloude beschavingen van de Dinomannen, de kwaadaardigere naties der Mensen, de fanatieke Elven van het Verboden Woud, de Duistere Elven van het westen en zelfs de gruwelijke horden der Chaos uit het noorden konden ons niet deren. Honderden veldslagen zijn er geleverd en de gehele wereld is intussen veroverd en netjes verdeeld door de Alliantie der Mensen en Dwergen.
Op moment van schrijven is zuurverdiende wereldvrede eindelijk ons deel. Of niet? Nu alle vijanden uitgeroeid zijn, weet Reikland duidelijk geen blijf met zichzelf. De hebzucht der Mensen kent geen grenzen en de diplomatie tussen onze twee wereldmachten gaat plots een pak moeizamer. Zullen zij dwaas genoeg zijn om mijn berggebieden proberen af te nemen? Zal een nieuwe, allesomvattende oorlog de wereld doen branden? Laat ze maar komen. Mijn legers staan klaar en mijn lust naar glorie en strijd is eindeloos.
Animal Crossing: New Leaf
Yves: Wie mij kent, weet dat ik een gigantische Animal Crossing-fan ben. Ik speel de serie reeds sinds 2001, wanneer de originele N64-game werd geport naar GameCube en ik een exemplaar importeerde uit Japan. Ik was meteen verliefd op de “slow life”-simulator en leerde er ook mijn eerste woordjes Japans door. Natuurlijk keek ik net zoals menig fan gigantisch uit naar de voorbije Nintendo Direct, met de hoop dat Nintendo, zes jaar na de vorige game, een nieuwe versie zou aankondigen voor onze geliefde Switch-console. Helaas pindakaas, daar kwam niets van in huis. Ik ben niet iemand om bij de pakken te blijven zitten, en omdat het ondertussen al weer bijzonder hard aan het jeuken was, heb ik dan maar Dragon Quest VII eventjes àan de kant geschoven om mijn 3DS-tijd vanaf nu opnieuw te besteden aan het verzamelen van fruit en het afbetalen van mijn nog steeds torenhoge schulden.
Het is leuker dan het klinkt, geloof me. Animal Crossing heeft een soort van onweerstaanbare charme voor me. Het is de combinatie van het rustige tempo, de kalmerende muziek en het bevredigen van een onweerstaanbare verzamelwoede die het voor mij één van mijn favoriete games maken. De mobiele versie vond ik echter te oppervlakkig en monotoon en kon mij niet lang boeien. Sinds ik opnieuw begonnen ben met New Leaf heb ik trouwens mijn collectie fossielen in het museum al vervolledigd. Mijn nieuwe doel is m’n huis volledig uitbreiden en schuldenvrij door het leven te gaan. Wat niet kan in de realiteit doe ik dan maar op m’n 3DS.
Splatoon 2: Octo Expansion
Louis: Velen spelen Splatoon voornamelijk voor de online multiplayer en de bijhorende Splatfests. Maar weet je wat er ook nog steeds fresh blijft in Splatoon 2, de single player! In de algemene game hielpen we de gekende Squid Sisters uit de nood als Agent 4. In de nieuwe DLC is het echter Agent 8, een octoling, en dus geen inkling die probeert te ontsnappen uit een ondergrondse testfaciliteit. Zoals je kan lezen is de nieuwe multiplayer dus net iets anders opgevat dan in het originele spel. Er zijn zo’n 80 levels die je dient uit te spelen om terug boven water te kunnen komen. Die zijn trouwens een stuk afwisselender dan voorheen. Zo heb je opdrachten waarbij je een bepaald aantal doelwitten moet kapotgeschoten hebben binnen de tijd, heb je bijvoorbeeld een opdracht waarbij je niet geraakt mag worden door verf van de vijanden of maken bijvoorbeeld de online speelmodi Tower Control en Rainmaker hun opwachting. Die afwisseling zorgt trouwens voor een iets hogere moeilijkheidsgraad dan we gewend zijn.
Misschien maar beter ook, want hoe kunnen de inklings anders zeker zijn dat de octoling het wel waard is om te mogen meedoen aan de Turf Wars? Al is de vraag natuurlijk van waar die vooroordelen ten opzichte van de octolings komen? Ik zit nu ongeveer in de helft van de levels en het bijhorend verhaal en het ziet ernaar uit dat dat raadsel binnenkort zal opgelost worden. De Splatoon 2-hosts Pearl en Marina zijn namelijk je link met de buitenwereld en die laten daar af en toe wel iets over vallen! Ik ben alvast benieuwd waar het verhaal naartoe gaat. De rappende Captain Cuttlefish neem ik er daar zelfs graag voor bij.
Golf Story
Jens Osaer: Laat me beginnen met te zeggen dat golf me nooit echt geboeid heeft. Ik heb een Mario Golf-game op de Game Boy Advance gespeeld destijds en daar stopt het zowat. Onlangs besloot ik om eens door de Nintendo Switch-e-shop te bladeren, en bij het bekijken van trailers was Golf Story de game die het meeste bleef hangen bij mij. Niet alleen heb ik een zwak voor de retro pixel artstyle, de game herinnert me continue aan Earthbound, een van mijn favoriete games aller tijden. Golf Story is niet zomaar een spel over golf, het is een retro RPG, met de typische bijbehorende humor, vermomd als een golfspel.
Doorheen je avontuur zal je veel kleurrijke personages ontmoeten, die je allen uit de nood moet helpen of die je moet weten te verslaan. Wat ze van je vragen is gewoonlijk golf-related maar kan gaan van een wedstrijdje winnen tot een kat uit een boom krijgen door er een golfbal naar te meppen. Het golfen zelf zit goed in elkaar, je kan zoals in elke game je afstand en precisie bepalen, maar je kan je slag hier ook in allerlei rare hoeken maken zodat je fysiek onmogelijke shots kan maken. Je bent dan ook een wereldtalent golfer. Wie een leuke RPG zoekt om nu en dan wat tijd te doden, zit zeker goed bij Golf Story.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.