Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

120 bpm film cover

120 BPM review: stevig ritme

120 BPM is al een tijdje uit in onze contreien. Hij was de winnaar van de Grand Prix op het filmfestival van Cannes, kreeg de César voor beste film en was de Franse inzending voor de Oscars vorig jaar. Ik heb de film gemist toen hij bij ons in de zalen kwam in augustus, maar een recente trip naar Londen gaf mij alsnog die kans, want BPM is daar nu pas officieel uitgebracht.

120 battements par minute vertelt het verhaal achter de schermen van ACT UP, een groep activisten die in het begin van de jaren negentig de strijd aan gaat met de Franse regering om de AIDS-crisis beter onder de aandacht te krijgen. ACT UP is ervan overtuigd dat de regering Mitterand niet genoeg doet om het publiek te informeren en neemt daarom het heft in eigen handen. In de film zien we de gebeurtenissen door de ogen van nieuwkomer Nathan, die zelf niet seropositief is.

Regisseur en scenarist Robin Campillo was zelf lid van ACT UP in deze periode en enkele scènes uit de film zijn rechtstreeks op zijn ervaringen gebaseerd. Campillo is trouwens niet aan zijn proefstuk toe, hij schreef eerder het scenario voor de winnaar van de Gouden Palm uit 2008: Entre les murs. Deze film over een leraar Frans die zich ontfermt over enkele probleemjongeren in een concentratieschool in de Parijse banlieu toont veel gelijkenissen met BPM: maatschappelijk geëngageerd, een grote aantal personages en een semi-documentairegevoel. De passie en het engagement spat dan ook van het scherm. De acties en de taal die ACT UP gebruikt zijn provocerend en op sommige momenten bijzonder hard, maar zoals meerdere malen wordt aangehaald in de film, voor sommige leden van de organisatie is dit letterlijk een strijd op leven en dood.

De conversaties worden zo realistisch en eerlijk in beeld gebracht dat je na een tijdje het gevoel hebt naar een documentaire te kijken.

Wanneer het farmaceutisch concern Melton Pharm aankondigt dat het de testresultaten van hun nieuwste AIDS-remmer pas het volgende jaar gaat bekendmaken tijdens een conferentie plant ACT UP een grootse actie die tot verschillende conflicten binnen de groep zal leiden. Een groot deel van de film speelt zich af in de aula van een lokale school waar de organisatie zijn meetings houdt. Hier zijn we getuige van verhitte discussies, emotionele getuigenissen en openlijke conflicten tussen de verschillende leden. Net zoals in Entre les murs worden deze conversaties zo realistisch en eerlijk in beeld gebracht dat je na een tijdje het gevoel hebt dat je naar een documentaire aan het kijken bent. Het camerawerk en de montage plaatsen je in het midden van de gebeurtenissen en geven je het gevoel deel uit te maken de groep. Zo echt lijkt het allemaal.

Maar dat wil niet zeggen dat er naast het politieke geen plaats is voor een persoonlijk verhaal. De ontluikende romance tussen de gereserveerde Nathan en de flamboyante Sean wordt geleidelijk aan de focus van de film. De gebeurtenissen rond ACT UP blijven echter nooit ver weg. Campillo kiest er in feite voor om de personages in beeld te brengen vóór en na de acties. De voorbereiding en de nasleep vindt hij interessanter vanuit een persoonlijk perspectief. Want de AIDS-crisis dringt diep door in alle facetten van de personages hun leven. Op een bepaald moment vraagt Nathan wat iedereen eigenlijk doet in het dagelijkse leven, wat is hun beroep? Sean antwoordt laconiek: “Ik ben seropositief, dat is alles. Zo eenvoudig is het.” Voor velen van hen is dit namelijk letterlijk een strijd tot het bittere eind. Eén die misschien niet zal gewonnen worden tijdens hun leven maar die grote gevolgen kan hebben voor de generaties die nog komen.

De ontluikende romance tussen de gereserveerde Nathan en de flamboyante Sean wordt geleidelijk aan de focus van de film.

120 battements par minute is een stukje geschiedenis dat meer aanvoelt als een momentopname uit het leven van enkele personages. Een pijnlijke herinnering aan een maatschappij die de AIDS-crisis niet serieus nam en de gevolgen die dit had op het leven van zij die deze crisis moesten ondergaan. Als in een caleidoscoop zien we in de film de verschillende facetten van deze tragedie door onverschilligheid. En alhoewel dit een duidelijk stukje geschiedenis is, toont het ons een tijdloze strijd van mensen die de maatschappij willen wakker schudden voor een crisis die kan verholpen worden. En dat is vandaag met bewegingen als Black Lives Matter en de recente betogingen tegen de lakse wapenwetgeving in de VS nog altijd brandend actueel.


Woke AF

Woke AF
4 5 0 1
120 BPM is een momentopname uit het verleden die nog altijd brandend actueel lijkt. De conversaties tussen de verschillende personages zijn zo realistisch en eerlijk in beeld gebracht dat je na een tijdje het gevoel hebt naar een documentaire te kijken. Alhoewel de ontluikende romance tussen de gereserveerde Nathan en de flamboyante Sean geleidelijk aan de focus van de film wordt, blijven de gebeurtenissen rond ACT UP nooit ver weg.
120 BPM is een momentopname uit het verleden die nog altijd brandend actueel lijkt. De conversaties tussen de verschillende personages zijn zo realistisch en eerlijk in beeld gebracht dat je na een tijdje het gevoel hebt naar een documentaire te kijken. Alhoewel de ontluikende romance tussen de gereserveerde Nathan en de flamboyante Sean geleidelijk aan de focus van de film wordt, blijven de gebeurtenissen rond ACT UP nooit ver weg.
4/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels