Netflix is een bezige Beedrill. Er gaat geen week voorbij of we worden wederom opgewacht door een nieuwe Netflix Original. Netflix experimenteert, probeert en geeft budget aan zaken die normaliter nooit onze buis zouden halen. En dat is best een prachtige zaak. Het was dan ook vooral een godsgeschenk voor Japanse animatiestudio’s, die plotsklaps grote budgetten van Netflix toebedeeld kregen om hun reeksen uit te werken. Zo krijgen zaken als B: The Beginning, AICO, Devilman Crybaby en Godzilla: Planet Of The Monsters hun kansje in de spotlights. En gelukkig maar, want B: The Beginning ruikt alvast naar meer.
Flicker toch op
B: The Beginning draait rond goden. Of, dat denk je tenminste. Goden die onder mensen leven. Goden die een verstoord gevoel van gerechtigheid op de wereld bolwerken. Of wacht? Is het wel een verhaal over goden? Die mentale rollercoaster koesterde ik doorheen het spervuur aan afleveringen waarin ik B: The Beginning keek. Het was geleden sinds mijn studententijd dat ik me nog zo overgaf aan de binge.
Het verhaal speelt zich af in een niet nader toegelichte toekomst. Keith Flick (What’s in a name?), een oude speurneus in het vak, komt na een lange periode van afwezigheid terug bij het elite researchteam van de politie. De aanleiding? Een seriemoordenaar die erg driest te werk gaat en op elke moordplek een heel duidelijk signaal achterlaat. Overal waar een slachtoffer zich bevindt, staat er in de muur een grote “B” gekerfd. Codenaam: Killer B. Nooit een spoor te bespeuren.
Kijkrollercoaster
Het resultaat is een volatiel kat-en-muisspel dat zich ontplooit rond Killer B en fantastische elementen niet schuwt, maar er gelukkig nooit in overdrijft. Nee, het verhaal blijft dicht bij de kern en blijft nog steeds draaien rond het mysterie van de moorden en de achtergrond van de moordenaar. Wat volgt is een emotionele kijkrollercoaster van jewelste, waarbij je als kijker van het ene uitgangspunt naar het andere gezwierd wordt. Elke aflevering is sneller voorbij dan je dacht en sneller opgestart dan je besefte.
De animatie in B: The Beginning kan je makkelijk van de bovenste plank noemen. Heerlijk flitsende actie, subtiele gelaatsuitdrukkingen en een duistere sfeer maken deze anime een uiterst aangename kijkervaring, zonder je te veel op te zadelen met een overvloed aan 3D-geanimeerde stijlbreuken. Het is duidelijk dat studio Production I.G. zijn ervaring hier kan tentoonspreiden. Dit is nota bene dezelfde studio die instond voor de creatie van de animescène in Kill Bill Vol.1, The Animatrix en de laatste adaptaties van Ghost In The Shell. Character design is overduidelijk opnieuw van de hand van Kazuto Nakazawa, bekend van zijn werk voor onder andere Samurai Champloo. Netflix kiest duidelijk voor talent.
Daarnaast geniet B: The Beginning van een immersieve soundtrack die je diep in het verhaal meesleurt. Het is één van de weinige series op Netflix waarvan ik de begin- en eindgeneriek zomaar liet doorspelen en niet doorspoelde. De enige andere serie die dat verwezenlijkte tot nu toe was Dark. In een entertainmentomgeving waar het steeds belangrijker wordt om mensen hun aandacht bij het product te houden, is dit een belangrijk pluspunt.
B: The Beginning grijpt je vanaf de eerste aflevering vast en laat je niet los. Met een duistere sfeer en een mysterie met onverwachte wendingen kan je deze anime als mooi tussendoortje tussen al dat ander Netflix-geweld bekijken. Hoewel de verhaallijn niet zo diep gaat als, zeg maar, een Monster of Death Note, zit je toch stiekem verknocht aan je scherm verder te kijken.
