Lost Sphear review: lichte verbetering

Na de nogal lauwe ontvangst van I Am Setsuna probeert Tokyo RPG Factory met Lost Sphear alweer de liefhebbers van klassieke JRPG’s te bekoren. Ze beloofden kleur, muziek met meer dan alleen maar piano en een plot dat minder afgekeken was van Final Fantasy X. Zijn ze hierin geslaagd of zou dit spel zo snel mogelijk verloren moeten raken? Geekster dook in de wereld van herinneringen en zocht het voor jullie uit.

Ontwikkelaar: Tokyo RPG Factory
Uitgever: Square Enix
Platform: pc, PS4, Switch
Aantal spelers: 1
Release: 23 januari 2018
Reviewexemplaar op PS4 verkregen via uitgever.

Niet zo speciaal plot

In een wereld waar iedereen er om een of andere reden mee akkoord gaat dat alles ooit moet verloren gaan en herrijzen, beginnen opeens mensen, steden en zelfs hele landen zomaar te verdwijnen. Kanata, een jongeling uit een klein idyllisch dorpje, trekt er samen met zijn vrienden op uit om de wereld te redden, aangezien hij over de gave beschikt om alles wat Lost is via de kracht van herinneringen terug te brengen. Onderweg leren ze nieuwe vrienden en vijanden kennen en praten ze iets te veel over de kracht van vriendschap en de nutteloosheid van vechten (voor ze hun wapens op de vijanden richten).

Lost Sphear heeft een standaard save the world quest, zoals je van een JRPG kan verwachten. Hoewel dit dus geen minpunt hoeft te zijn, doet het niet zoveel speciaal. Het is niet slecht, het is er gewoon. Na een tijdje zal je de credits zien, maar dit is misleidend aangezien het post-game gewoon verder gaat met het verhaal in plaats van enkel een paar bonussen te bevatten. De credits zijn er gewoon om je even om de tuin te leiden, maar het goede nieuws is wel dat daarna het verhaal toch nog wat interessanter wordt. En voor wie wil, zijn er op het einde nog side quests voor elk personage. Deze zijn jammer genoeg niet duidelijk aangeduid, en tenzij je letterlijk elk dorpje of stadje toch nog eens bezoekt wanneer je personages zeggen dat je de eindbaas moet gaan verslaan, zal je er een paar missen. Sommige van deze nevenavonturen zijn best interessant, bij andere wil je gewoon dat het conflict opgelost wordt zodat jij een goede upgrade kan krijgen of raak je gefrustreerd dat je lang doorheen steden, kastelen en andere plekken moet rondlopen om slechts één extra baasgevecht te krijgen.

Lost Sphear bevat een aantal leuke nevenpersonages, maar het hoofdpersonage, Kanata, is zo interessant als een leeg blad. Iedereen vindt hem geweldig, hij steekt lange speeches af over hoop en vriendschap en is steeds klaar om vijanden te vergeven. Hoewel er zaken met hem gebeuren en hij dingen over zichzelf leert, evolueert zijn personage toch veel te weinig. Gelukkig zijn er nog een aantal andere party members die wél interessant zijn, maar dit geldt niet voor iedereen. Bijzonder frustrerend is een op het eerste zicht sterk personage dat niet met zich laat sollen maar dan opeens zich letterlijk en zonder ironie meermaals excuseert bij Kanata omdat ze niet perfect genoeg voor hem is. Dit is niet het enige probleem met het script en het tempo. We hadden twee keer toch eens willen vragen aan de hoofdpersonages waarom ze die nieuwe party member die niets over zijn verleden kwijt wil zomaar in hun team lieten (het antwoord komt letterlijk pas na de eerste helft van het spel). Ten slotte is de villain van dienst even ongeïnspireerd als Kanata, en heeft hij een belachelijke naam gekregen.

Overvloed aan mogelijkheden

Is Lost Sphear dan een goede JRPG? Ja, maar met een caveat. Als je niet alle systemen die het spel je aanreikt onder de knie krijgt, zal je je al snel gaan frustreren. De gevechten kunnen leuk zijn, en vooral de mogelijkheid om te kiezen waar je personages bij elke aanval gaan staan zorgt voor veel tactische beslissingen waarbij je bepaalde teamleden op een veilige plaats kan zetten of meerdere vijanden tegelijkertijd laat aanvallen. Ook het feit dat je je skills na een tijdje kan aanpassen met steeds meer leuke effecten, dwingt je om even door te denken. Zo kan je spiritnite aan je skills hangen die jezelf healen, je teamleden healen, je ATB-bar al goed opvullen, instant death op gewone vijanden doen, vijanden hun attack stat verminderen en nog veel meer. En dat allemaal voor één dezelfde skill!

Lost Sphear combineert dit dan nog met het momentum-systeem, waarbij je in plaats van meteen aan te vallen even kan wachten als het aan een personage is tot je een extra bonus krijgt bij je aanvallen, en met verschillende artifacts die je op de wereldkaart kan activeren om je nog andere bonussen te geven zoals meer critical hits of automatisch een respectabele hoeveelheid schade voor je vijanden. Hierdoor kan je dus naar hartelust je speelstijl customizen. Zo had ons team bij de meeste skills de kracht om heel het team te genezen en de vijanden te debuffen, en dankzij de artifacts werd het teveel aan genezing veranderd in MP en CP (te gebruiken wanneer je in mechs kruipt), waardoor we altijd skills konden gebruiken. Jammer genoeg duurt het iets te lang voor je met al deze opties kan beginnen te spelen. Toegegeven, meteen alles kunnen doen zou wat overrompelend zijn, maar in het begin moet je vooral op je gewone aanvallen rekenen en zijn de bazen irritante HP-sponzen.

Quality of life

Ere wie ere toekomt, je krijgt wel een aantal zeer handige quality of life-opties in het spel om alles aangenamer te maken. Je kan conversaties op verschillende snelheden doorspoelen (wat handig is als je een lange cutscene voor een boss battle voor de tweede of derde keer moet zien). Je hebt ook de optie om, in tegenstelling tot in Setsuna, een minimap in te schakelen. Verder is het – buiten voor bepaalde moeilijke optionele gevechten en misschien ook de eindbaas – niet echt nodig om te grinden. Als je gewoon doorheen het verhaal trekt en geen gevechten uit de weg gaat, zou je altijd sterk genoeg moeten zijn. Zelfs je uitrusting upgraden met speciale materialen is niet echt nodig, behalve op het einde van het spel. Ook het obscure systeem om materialen te verzamelen van monsters is veel gemakkelijker gemaakt. Je moet hen niet meer op een bepaalde wijze doden. Elk monster kan standaard een aantal dingen laten vallen, en met speciale aanvallen verhoog je enkel de kans om deze te krijgen. Je kan deze lijst van materialen ook per monster gemakkelijk opzoeken. Heel soms moesten we een vijand farmen om het gewenste materiaal te krijgen, maar na letterlijk slechts een paar keer deze vijand bevochten te hebben, konden we wat we zochten bemachtigen. Ten slotte is er de handige mogelijkheid om tijdens conversaties terug te gaan naar eerder gezegde stukjes.

Beter beeld en geluid dan bij de voorganger

Wat meteen opvalt bij het spelen van Lost Sphear is dat de makers geluisterd hebben naar onze hoofdklacht over Setsuna: Er is meer dan enkel sneeuw! Je zal door kleurrijke en gevarieerde (maar voor JRPG’s nog steeds gebruikelijke) gebieden trekken zoals bossen, steden, dorpjes, kerkers, moerassen en nog veel meer. Hier en daar is er een unieke plaats, zoals een mooi meer dat alles weerspiegelt. Alles ziet er nog steeds mooi uit. Hier en daar zijn bepaalde vijanden wel overgenomen uit Setsuna, en dit is jammer genoeg niet altijd gewoon uit puur eerbetoon gedaan. Ook de muziek heeft een belangrijke verandering ondergaan: er is niet alleen maar piano, maar we horen verschillende instrumenten. Toch is de kwaliteit van de instrumenten niet echt orchestraal en hadden er in het spel nog wat meer liedjes mogen zitten. Wat je hoort is net zoals bij Setsuna wel best mooi en zal misschien in je hoofd blijven hangen. De voice acting bestaat nog steeds letterlijk uit onbegrijpelijke zinnetjes tijdens de gevechten, en zet je best zo snel mogelijk af.

Lost Sphear: Conclusie

Lost Sphear is zeker geen slechte RPG en bevat een aantal leuke systemen en quality of life upgrades, maar voor het prijskaartje dat er nu aanhangt – een slordige 50 euro – is het moeilijk om het aan te raden als je niet écht fervent op zoek bent naar een nieuwe JRPG. Voor die prijs krijg je een spel van tussen de 20 en 30 uur, afhankelijk van het feit of je de side quests en optionele gebieden en gevechten wil doen of niet. Het verhaal is niet zoveel speciaals en bevat wat oneffenheden, maar wordt naar het einde toe interessanter. Lost Sphear ziet er wel beter uit dan zijn voorganger, en ook de muziek is van een iets boeiender niveau.

Geïnteresseerd in JRPG’s?

Lees hier onze review van FFXII: The Zodiac Age

Lees hier onze review van Tales of Berseria

Lees hier onze review van The Legens of Heroes: Trails of Cold Steel II