Regisseur Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, Black Swan) is drie jaar na Noah terug met horrordramamysterie mother!. Van horror valt niet zo veel op te merken, drama en mysterie zijn er genoeg. Chaos ook. Het heeft dan ook even geduurd om een oordeel te vellen.
Whoa, mama
Een jonge vrouw, ‘Mother’ in de aftiteling (Jennifer Lawrence), woont met haar veel oudere man, ‘Him’, een dichter met writer’s block (Javier Bardem), in zijn afgelegen huis op het platteland. Het huis was volledig vernield door een brand, en de vrouw heeft het zelf gerestaureerd en nagebouwd terwijl hij opnieuw probeerde te schrijven. Hun rustige leven wordt verstoord wanneer een mysterieus koppel (Ed Harris en Michelle Pfeiffer, beiden erg goed in hun rol) bij hen komt logeren. Ook de zonen van het koppel dagen op, gespeeld door echte broers Domhnall en Brian Gleeson, en in de tweede helft zien we ook Kristen Wiig nog even verschijnen. Veel meer dan de cast had Aronofsky niet vrijgegeven. Meer hoef je ook niet te weten, want er gebeurt te veel om op te sommen.
De eerste helft van de film is erg goed, met Harris en Pfeiffer die zich steeds meer veroorloven in het huis van mensen die ze niet kennen en zich ondertussen erg vreemd gedragen. Michelle Pfeiffer tormenteert de jonge vrouw psychologisch en doet haar – terecht – twijfelen aan de manier waarop haar man haar behandelt. In dat eerste uur voel je dat er iets niet klopt; het soort verontrustende gevoel dat ik had bij Get Out. Maar het verschil is dat de film van Jordan Peele eindigt met een schot in de roos. In de tweede helft wordt Mother zwanger, en Aronofsky vervalt in een bombastische achtbaanrit die je wel vol ongeloof doet kijken, maar vooral metaforen voorschotelt in plaats van een coherent plot.
Heb je nog een metafoor over?
In deze film kan je namelijk veel allusies vinden op verschillende onderwerpen. Te beginnen met leeftijdsverschillen in relaties, al meteen ietwat autobiografisch. Bardem (48) is namelijk 21 jaar ouder dan Lawrence (27) en net zo oud als regisseur Aronofsky, die in het dagelijkse leven een koppel vormt met Lawrence. mother! laat niet na om daar commentaar op te geven. We herkennen ook het gevaar van roem voor een onbekende partner van een bekend en populair iemand, kritiek op de godsdienstbeleving, oorlogen en de vluchtelingencrisis. Dat alles in een horrorfilm? Ja, dat alles in nog geen halfuur tijd.
Gelukkig is Jennifer Lawrence fantastisch in deze prent. We volgen alles uit haar perspectief, en ze geeft mother! alles wat ze heeft. Haar personage verdient niets van wat haar overkomt, in tegenstelling tot Bardems personage, die niet blijkt te beseffen wat zijn vrouw allemaal voor hem wil doen. Een beetje ironisch allemaal als je ziet wat er volgt. Het einde was – alleszins voor mij toch – redelijk voorspelbaar, maar de weg ernaartoe, die had ik nooit zelf kunnen bedenken. Een constante gedachte doorheen de film was wel: ‘ongenodigde gasten zijn the worst‘.
Technisch heel sterk
De muziek is volgens IMDb van Jóhann Jóhannsson, maar ik kan me eerlijk gezegd geen enkel streepje muziek herinneren. Misschien in het laatste kwartier, toen ik te druk bezig was me te concentreren en af te vragen wat ik nu eigenlijk aan het bekijken was? Wat wel erg opviel: het geluid. Dat was luider dan gewoonlijk in een film en zorgde voor de nodige spanning, samen met het gebrek aan muziek. Het camerawerk van Matthew Libatique (Black Swan, Iron Man) bevestigt dat Lawrence de focus van de film is, door de vele close-ups en de handheld manier van filmen. Het kleurenpatroon gaat van zacht en pastelachtig naar broeierig op het einde en past perfect bij de sfeer. De set van Philip Messina – het huis – ziet er geweldig uit.
Mother! heeft al verdeeldheid gezaaid bij de critici, ook op de première in Venetië. Een aantal prees de film de hemel in, terwijl anderen boegeroep in petto hadden. Ik zit ergens in het midden. In de review van The Guardian staat “as a comedy, it is startling and hilarious“, en daarbij vraag ik me oprecht af of we naar dezelfde film hebben gekeken. Ik zie waar Aronofsky naartoe wou, maar uiteindelijk was de tweede helft echt niet mijn ding. Een komedie is dit niet. Een pure horrorfilm is dit ook niet. Ambitieus is het zeker. Maar helaas is het niet het soort ambitie waar ik helemaal wild van word.