Een nieuwsartikeltje twee weken geleden. En dan op de dag van de release een prachtige, getekende poster. Soms heb je niet veel nodig om te weten dat je jezelf volledig gaat verliezen in nog maar eens een nieuwe televisiereeks.
Stranger Things neemt je terug naar het begin van de jaren tachtig en vertelt het verhaal van een kind dat vermist wordt. Zijn vrienden trekken eropuit om hem te zoeken, maar stoten op een mysterieus meisje genaamd Eleven (Millie Brown). Ondertussen zit de moeder van het vermiste jongetje (Winona Ryder) in zak en as terwijl de politie (met David Harbour aan het hoofd) een grote zoektocht op poten zet.
Meer vertellen over het verhaal zou, zoals dat vaak het geval is, de serie onrecht aandoen. Eén van de speciale dingen aan Stranger Things is dat het lang onduidelijk was op welke manier het verhaal zich ging uitdrukken. Al in de eerste minuten wordt het duidelijk gemaakt: Stranger Things is een ode aan films van de jaren tachtig, zowel kinderfilms als de bovennatuurlijke horror van toen. Als kind van de eighties voelt de reeks aan als thuiskomen en dat geldt ook voor jongere fans van films zoals E.T., The Thing en Close Encounters of the Third Kind.
Esthetisch ligt de nadruk zwaar op nostalgie. De verwijzingen naar de films van Steven Spielberg zijn talrijk, of dat nu posters of jongetjes op fietsen in het donker zijn, en de synthesizersoundtrack lijkt gemaakt door John Carpenter. Seriebedenkers Matt en Ross Dugger (van Wayward Pines) verhullen niet waar ze de mosterd gehaald hebben, maar leggen het er ook nooit zo dik op dat het begint te storen. De beeldvoering, de stijl, de geweldige soundtrack en zelfs hoe de dialogen in elkaar steken, dragen allemaal bij aan de unieke sfeer.
De hevige nadruk op heerlijke nostalgie wordt getemperd door sterke vertolkingen, op een positieve manier. Winona Ryder kennen we vooral van haar rollen in Tim Burtons Beetlejuice en Edward Scissorhands. Hier speelt ze een moeder die het ergste meemaakt wat ouders kunnen overkomen en dat doet ze met verve. De wanhoop is duidelijk voelbaar, maar toch blijft ze vechten voor haar zoon op alle mogelijke manieren. David Harbour wordt perfect geïntroduceerd als een drinkende kettingroker, die dan de chef van de politie blijkt te zijn. Zijn rol overstijgt direct het stereotype en wordt nog beter als zijn tragische verleden doorsijpelt.
Een serie of film met kinderen is altijd een risico want de meeste koters kunnen helemaal niet acteren. In Stranger Things is dat niet het geval. De kinderen, met Millie Brown vooraan, staan sterk in hun schoenen en komen geregeld grappig, emotioneel of verbazingwekkend uit de hoek. Ook de tienerrollen zijn voor de verandering een keer niet enerverend, vooral omdat de personages ook écht aanvoelen en eruitzien als tieners.
Waar het mysterie uiteindelijk naartoe gaat, is misschien een tikkeltje voorspelbaar omdat we natuurlijk zelf al de inspiratiebronnen verslonden hebben. Toch doet dat geen afbreuk aan het talent dat zowel voor als achter de camera van Stranger Things zit. De sfeer is er eentje waarvan zoveel mensen houden, maar de serie komt ook modern over door het acteertalent, het tempo en de visuele effecten. Voor elk wat wils dus, maar vooral voor fans van Spielberg en Stephen King!
