Uncharted 4: A Thief’s End Review – mooie afsluiter

In Uncharted 4: A Thief’s End van ontwikkelaar Naughty Dog en uitgever Sony mogen we het laatste avontuur van avonturier, schattenjager en occasionele massamoordenaar-wegens-zelfverdediging Nathan Drake spelen. In deze moderne, cinematische, Indiana Jones-achtige reeks gaan we deze keer op zoek naar een fabuleuze piratenschat. Heeft de geliefde franchise de klim naar de PS4 succesvol gemaakt? Kunnen de personages ons nog boeien? Geekster stak de trui voor de helft in de broek en testte het voor jullie uit.

The Last of Uncharted

Uncharted 4 stelt Samuel Drake aan ons voor, Nates doodgewaande oudere broer. In een paar flashbacks leren we hoe hij veel invloed heeft gehad op Nates leven en hoe hij leek om het leven gekomen te zijn (in de befaamde Panamese gevangenis) tijdens hun zoektocht naar de schat van piraat Henry Avery. Een tijdje na de gebeurtenissen van Drake’s Deception staat Sam echter levend en wel aan de deur van Nates kantoor, met een verzoek: hij heeft hulp nodig om de schat van Avery te vinden, om zijn eigen leven te redden. Nate kan zijn broer niet aan zijn lot overlaten en trekt er samen met hem (en Sully) op uit om de schat te vinden voor hun vroegere kompaan, rich asshole van dienst Rafe, dat doet. Het verhaal is iets realistischer – op de decennia die de piraten zouden nodig gehad hebben om al de interessante locaties, puzzels en death traps in dit spel te bouwen na – dan in de vorige games, wat je ook kan zien aan het feit dat er deze keer geen Nazi zombies aan te pas komen, gewoon pirates being dicks. Het “mysterie” van dit spel is interessant, maar moet voorrang geven aan de personages. Wat volgt, is een globetrotting adventure doorspekt met niet alleen typische Uncharted-actie, puzzels, spanning en humor, maar ook met tragere momenten van introspectie.

Nate heeft immers het avonturiersleven achter zich gelaten en heeft samen met Elena voor een rustig leven gekozen. Zowel hij als Elena lijken echter de thrill van het avontuur te missen. Er zijn dus een aantal momenten waarop de personages zich moeten afvragen waarom ze nu op zoek zijn naar de schat, en of ze terug kunnen gaan naar een normaal leven. Hierbij zien we de invloed van The Last of Us, waar de focus ook vaak lag op de personages en hun beweegredenen. Net zoals in dat spel, zijn er hier momenten waarop je langzaam gewoon een huis verkent, optionele conversaties houdt of notities of brieven leest die je helpen het avontuur nog meer context te geven.

De personages zijn alweer een plezier om (opnieuw) te leren kennen. Nate is (een beetje) ouder en wijzer sinds de originele trilogie, maar mist het avontuur nog steeds. Hij beseft echter dat zijn obsessies in het verleden zijn vrienden en geliefden al meermaals in gevaar hebben gebracht. Zijn broer Sam heeft deze character development gemist terwijl hij in Panama vastzat, is soms een beetje een klootzak en doet ons terugdenken aan Nate in het begin van Drake’s Fortune. Elena en Sully vormen alweer het emotionele hart van de personages, maar kunnen zich toch ook goed weren. De nieuwe villains van dienst, Rafe en Nadine, de badass leidster van een huurlingenleger, passen goed in dit verhaal, maar krijgen hun character development (als er al echte veranderingen voor hen zijn) jammer genoeg pas tegen het einde van het spel.

Uncharted 4: A Thief’s End zou het laatste spel in het verhaal van Nathan Drake moeten zijn en neemt in het verhaal waardig afscheid van onze held. Het spel zit vol met (niet altijd even) stille wenken naar de vorige games, zoals verwijzingen naar oude personages, locaties en artefacten of grapjes over het feit dat alle ruïnes en muren heel gemakkelijk instorten in de buurt van Nate. Ook de hele leuke nostalgische knipoog naar het eerste spel van Naughty Dog kon mij heel blij maken. De mooie epiloog kan alleen maar een perfecte mix van fan service en een heel bevredigend einde genoemd worden. Hoewel dit het einde van Nates verhaal moet zijn, zitten er toch minstens 2 leuke sequel hooks in verwerkt voor het geval dat ND met de Uncharted-serie zou willen voortgaan en kan je een paar hints vinden die zouden kunnen wijzen op The Last of Us 2!

Mobile en stealthy cover shooter

Qua gameplay zal het spel meteen herkenbaar zijn voor de fans: momenten van exploration en klimmen op vaak ineenstortende gebouwen worden afgewisseld met gevechten en (iets te weinig en te gemakkelijke) puzzels. De grootste veranderingen zijn gebeurd op het vlak van mobiliteit. Nate krijgt in dit avontuur immers een grappling hook, waarmee hij tijdens zijn klimtochten of zelfs gevechten van de ene (vaste) plek naar de andere kan zwieren (of die hij kan gebruiken om kisten te trekken). Bij het klimmen kan je trouwens vaak kiezen tussen meerdere paden (die wel allemaal op hetzelfde punt eindigen). Ook moet je soms wachten tot je kompaan van dienst je over de rand van een hoger stuk trekt, je hem een zetje kan geven of je van hem een zetje krijgt. Er valt wel één ding op: de ongelooflijk spectaculaire momenten, zoals de scènes met de trein in Among Thieves of met het vliegtuig of het cruiseship in Drake’s Deception, zijn hier – zeker in het eerste deel van het spel – in mindere mate aanwezig. Naarmate het spel vordert, zitten er nog een paar heel spectaculaire actiemomenten tussen, maar het wow-gevoel van vroeger kunnen ze niet echt bereiken.

Naast het klimmen moet je uiteraard ook veel schieten. Bij de gevechten is het ook in dit spel niet de bedoeling om het als een traditionele cover shooter te spelen, maar wel om constant van de ene plek naar de andere te lopen. Om dit te bewerkstelligen heb je je grappling hook, zijn vele stukken cover volledig vernielbaar door vijanden en proberen de vijanden je ook heel vaak te flankeren. Een minpuntje hierbij is dat je geen granaten meer kan teruggooien naar vijanden, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat je blijft bewegen.

Er ligt een grotere focus op stealth dan vroeger. Je kan immers vaak Nate verbergen in het hoge gras en voorbijwandelende vijanden stilletjes om het leven brengen. Zo kan je soms hele gevechten vermijden (wat ook kan door zonder iemand te doden op het einde van het gebied te geraken). Mij lijkt het alsof de gevechten moeilijker gemaakt zijn zodat je gedwongen zou worden om eerst zoveel mogelijk vijanden heimelijk uit te schakelen voor alle hel losbarst. Je kan dankzij de aanwezigheid van hoog gras meestal perfect voorspellen wanneer er opeens een klein legertje vijanden je zal aanvallen. Ook zijn er een klein aantal langdurige vehicle sections tijdens het spel, waarbij je een groot gebied moet verkennen met een jeep of boot, en onderweg extra conversaties of schatten kan vinden. De besturing van de voertuigen gaat gelukkig ook heel vlot, waardoor deze momenten een leuke nieuwigheid zijn die even het lineaire pad kunnen doorbreken met extra exploration.

Met alle extra conversaties, journal notes en treasures die je kan vinden, kan je ook deze keer bonussen vrijspelen. Zo kan je de verschillende outfits van je personages wisselen, jezelf bepaalde wapens geven, of kiezen om de zwaartekracht uit te schakelen of jezelf infinite ammo te geven. Dit zorgt ervoor dat na je eerste playthrough, die 10 à 15 uur duurt, het spel een tweede of derde keer herspelen om alle secrets te vinden toch niet als puur hetzelfde zal aanvoelen. Dankzij deze opties en de verschillende moeilijkheidsgraden kunnen de spelers die eerder in het verhaal dan in de gameplay geïnteresseerd zijn, de gevechten bijzonder gemakkelijk maken als ze dat zouden willen. Je kan ten slotte na het spel uitgespeeld te hebben kiezen in welk chapter je wilt herbeginnen of welke combat encounter je wilt herspelen, zodat je je favoriete momenten uit het spel telkens kan herbeleven.

Zoals altijd kan je ook in dit spel het verhaal negeren en in de multiplayer duiken als één van de hoofdpersonages of villains. Klassieke modi zoals Team Deathmatch, Command en Plunder zijn teruggekeerd. Om je skills extra te testen kan je ook proberen de Trials te voltooien, een soms aartsmoeilijke modus waarbij je telkens met een bepaald wapen of bepaalde tools veel punten moet zien te vergaren. Nieuwe wapens, grappige taunts of (silly) outfits kan je ook verkrijgen door goed en veel te spelen of als je niet kan wachten door je echt geld in microtransactions te steken. Tijdens de multiplayer matches is de grootste innovatie naast de grappling hook (en de instant kills die je ermee kan doen in melee) de sidekicks, die je kan inschakelen om je te helpen, zoals een Sniper of een Brute. Ook kan je in plaats van steeds wapens te gebruiken, soms je toevlucht zoeken in magische aanvallen of hulpmiddelen, zoals Wrath of El Dorado of Spirit of the Djinn. Dankzij de multiplayer mode kan je de speelduur in ieder geval stevig verlengen.

Pracht en praal

Uncharted is visueel altijd baanbrekend geweest, en ook deze keer is het niet anders. Vooral de mimiek van de personages komt goed tot zijn recht, en de subtiele gezichtsveranderingen tijdens conversaties zorgen ervoor dat de emoties van de personages zeer overtuigend overkomen. Daarnaast kunnen we ook in dit spel genieten van ongelooflijk mooie locaties, gaande van zonovergoten Afrikaanse vlaktes of eilanden bij Madagaskar tot besneeuwde Schotse kliffen of een nachtelijke storm op zee. Al deze pracht en praal kan je trouwens heel gemakkelijk vastleggen dankzij de leuke Photo Mode. Hierbij kan je tijdens het spel even pauzeren, de camera draaien, inzoomen of uitzoomen, een filter gebruiken, de personages verwijderen, en zo voort. Als een van de bonussen kan je ook verschillende filters gebruiken tijdens heel het spel, gaande van eenvoudig zwart-wit of een sepia-filter tot indrukwekkende cel-shading, 8-bit of tri-color.

Professionele voice actors

Het beste werk werd geleverd door Emily Rose, die Elena alweer schitterend tot leven brengt

De voice actors hebben weer hun beste beentje voorgezet. De supergetalenteerde Nolan North en Troy Baker leveren zoals verwacht een puike prestatie af, maar het beste werk werd geleverd door Emily Rose, die Elena alweer schitterend tot leven brengt, zowel als een vrouw die niet met zich laat sollen als iemand die vol zit met verschillende emoties. Een speciale vermelding moet ook gaan naar Chase Austin en Britain Dalton, die als de jongere versies van de gebroeders Drake bewezen hebben dat jonge personages niet automatisch irritant hoeven te zijn, maar ook vol nuance kunnen zitten. Componist Henry Jackman heeft zijn best gedaan om avontuurlijke muziek te schrijven en heeft soms Nate’s Theme op een leuke wijze gebruikt, maar zijn werk kan jammer genoeg niet altijd tippen aan dat van zijn voorganger.

Conclusie

Uncharted 4: A Thief’s End is een waardige afsluiter waar fans zeker van zullen genieten. Ook nieuwkomers kunnen met dit laatste spel aan hun Uncharted-ervaring beginnen (maar doen er beter aan toch eerst de Nathan Drake Collection te spelen om de personages beter te leren kennen). Met een fijn en iets volwassener verhaal, schitterende graphics en zeer professionele voice acting, hebben we hier in ieder geval weer een spel met een heuse cinematic experience. Hier en daar een verwijzing naar de oudere games (of naar inspiratiebron Indiana Jones) zorgen voor zowel een gevoel van nostalgie als een vleugje leuke humor. Liefhebbers van action adventure games mogen deze schat in ieder geval niet laten liggen. Is het beter dan de vorige games? Dat hangt af van waarnaar je op zoek bent. Er is nog steeds veel avontuur en humor, maar de heel spectaculaire scènes zijn (zeker in het eerste deel van het spel) beperkter dan vroeger. Wie dankzij The Last of Us meer gebrand is op de verkenning van het innerlijke van de personages, zal hier zeker ook een goede aankoop mee doen.