Wie mij kent, weet dat ik een enorme Resident Evil-fan ben. Sinds de remake van de eerste game hunkeren fans om eenzelfde herinterpretatie van het tweede, meer succesvolle deel in de reeks. Toen vorig jaar werd aangekondigd waar iedereen op hoopte, was ik dan ook door het dolle heen. En toen duidelijk werd dat de remake van Resident Evil 2 zoveel meer ging zijn dan we hadden durven te wensen, kon mijn geluk niet meer op. Op Gamescom had ik het ervoor over om drie en een half uur aan te schuiven om de game eindelijk uit te proberen. Het was het wachten meer dan waard. Ondertussen heb ik RE2 als twee maal uitgespeeld. Kon het de hype ook waar maken?
Ontwikkelaar: Capcom
Uitgever: Capcom
Platform: pc, PlayStation 4, Xbox One
Aantal spelers: 1
Release: 25 januari 2019
Reviewexemplaar op PS4 bekomen via uitgever.
Blast from the past
In 1998 kwam het originele Resident Evil 2 uit voor de PlayStation. Deze opvolger in de reeks betekende de grote doorbraak voor de serie. Vooral in Japan zou het succes nooit meer geëvenaard worden. De game werd destijds ontwikkeld door de nog onervaren Hideki Kamiya, later bekend voor klassiekers als Devil May Cry, Okami en Bayonetta. Toen het team echter zo’n 3/4 ver was, besliste producer en geestelijke vader van de serie Shinji Mikami (Resident Evil, Dino Crisis, The Evil Within) dat hij niet tevreden was over het geleverde werk en mochten Kamiyo en co helemaal opnieuw beginnen. Hetzelfde gebeurde ironisch genoeg meer dan 20 jaar later met deze remake.
Resident Evil 2 kreeg een volledige grafische transformatie, maar de geest van het origineel blijft goed bewaard.
Het eerste wat uiteraard opvalt bij de remake is de verbluffende grafische transformatie tegenover het origineel. Net zoals Resident Evil 2 ten tijde van de eerste PlayStation op visueel vlak niet moest onderdoen van zijn leeftijdsgenoten kan deze remake zich vandaag ook meten aan de grote blockbuster games van het moment. Capcom heeft al altijd heel getalenteerde ontwikkelaars in dienst gehad die samen met enkele art directors de laatste tijd fantastisch werk afleveren. (Het visueel prachtige Monster Hunter World bijvoorbeeld.) Toch blijft de geest van het origineel verbazend goed bewaard, zoals je kan zien in het onderstaande filmpje waarin we enkele scènes uit het begin van de game vergelijken. Ik ben vooral fan van de hoeveelheid extra details die er in de omgevingen zitten. Dit valt al meteen op in de inkomhal van het politiebureau, grotendeels een lege ruimte in het origineel, dat nu in een impromptu ziekenhuis lijkt getransformeerd te zijn.
Maar niet alleen visueel kreeg de game een serieuze injectie 2019 toegediend. Ook, en misschien nog meer ingrijpend dan de rest, werd de gameplay volledig aangepast aan de speelstijl van de moderne Resident Evil-games. Terwijl bij de remake van de eerste game de “tank controls” bleven, met weliswaar enkele aanpassingen, speelt RE2 in de stijl die zijn debuut deed in Resident Evil 4 en verder verfijnd werd met 5, 6 en de Revelations-games.
Dubbelzijdig
Resident Evil 2 is een favoriet van de fans om verschillende redenen, maar de grootste daarvan is ongetwijfeld het verhaal en hoe de game werd opgesplitst in twee verschillende scenario’s die de game vanuit een verschillend perspectief benaderen. RE2 speelt zich af twee maanden na de gebeurtenissen van de eerste game. Het stadje Raccoon City in de Arklay Mountains werd besmet door het t-Virus, dat uit een geheim laboratorium van het farmaceutische bedrijf Umbrella Corporation is weten te ontsnappen en zo de inwoners van de stad heeft getransformeerd tot een horde vleesetende zombies. Spelers kunnen opnieuw kiezen om de game te starten vanuit het standpunt van Leon S. Kennedy, een politieagent die op zijn eerste dag al meteen in de zombie apocalyps terechtkomt, en Claire Redfield, een studente die op zoek is naar haar verdwenen broer Chris.
Enkel wanneer je de andere kant van het verhaal hebt uitgespeeld krijg je het ware einde te zien.
Of je er nu voor kiest om de game te starten als Leon of Claire, het begin van Resident Evil 2 blijft hetzelfde. Onder weg naar Raccoon City stop je even bij een tankstation dat dient als een kleine tutorial voordat je de eigenlijke game begint in de brandende hel van de stad. Daar worden onze hoofdpersonages overigens letterlijk door een brandende vrachtwagen van elkaar gescheiden en gaan ze elk hun eigen weg. Uiteraard doorlopen ze elk ongeveer dezelfde locaties in de game, maar de gebeurtenissen verschillen toch wel genoeg om beide kanten te willen beleven. Bovendien kan je na het uitspelen van een scenario de B-kant herbeleven in een soort van verkorte versie. Dit heet in deze remake de “Second Run”. Enkel wanneer je de Second Run hebt uitgespeeld, krijg je het ware einde te zien van het verhaal. In het origineel werden beide scenario’s gesplitst op hun eigen CD-ROM, maar in deze tijden van Blu-rays en digitale kopieën is deze gimmick niet meer van toepassing.
Medaillons en vreemde sleutels
20 jaar later neem ik een foto van mijn tv in plaats van de symbolen van een puzzel te noteren op een stukje papier.
Voor fans van de klassieke Resident Evil-games is deze remake puur genieten. Het neemt wat goed was aan de eerste game, de mansion als een soort van Metroidvania-gevangenis waaruit we moeten trachten te ontsnappen, en doet daar nog een schepje bovenop. Je hebt opnieuw medaillons nodig om geheime gangen bloot te leggen, allerhande sleutels nodig om de corresponderende deuren te kunnen openen en verschillende codes en combinaties nodig om puzzels op te lossen. Toen ik spontaan een foto van mijn tv nam om de symbolencombinatie van een bepaalde puzzel te fotograferen, moest ik terugdenken aan hoe ik 20 jaar geleden hetzelfde deed maar dan op een stukje papier. Het toont dat de charme van het oplossen van de puzzels nog steeds niet verloren is gegaan.
Op de hardcore-moeilijkheidsgraad heb je terug inktlinten nodig om je voortgang op te slaan.
Ook het micro-managen van je inventory en het upgraden van wapens is iets wat me nog steeds aantrekt bij de serie. Het doet dan ook enorm veel deugd om te kunnen zeggen dat ook dit nog steeds aanwezig is en bovenal nog steeds leuk is om te spelen. Als veteraan van de serie vond ik de game iets te makkelijk op de standaard moeilijkheidsgraad maar nadat ik even geleden een nieuwe run ben gestart op hardcore, ervaar ik opnieuw hoe het is om elke kogel te laten tellen in deze game. Het is sowieso onmogelijk om elke vijand in de game uit te schakelen, maar op hardcore is dit extra duidelijk. Trust me. Niet alleen zijn de vijanden sterker (één enkele aanval van een zombie is genoeg om van “Fine” naar “Danger” te gaan) ook keert het systeem van de inktlinten terug om je voortgang te kunnen opslaan.
Voor wie niet helemaal mee is, in de klassieke Resident Evil-games kan je je voortgang in de game enkel opslaan aan een typemachine. Vroeger had je hiervoor inktlinten nodig die je vond als item in de game. Op deze manier kon je maar een beperkt aantal keer je voortgang opslaan en moest je dit dus doen op strategische momenten. Capcom heeft ervoor gekozen dit niet meer standaard door te voeren, maar op de hardcore-moeilijkheidsgraad keert dit dus terug.
Resident Evil 2 is voor fans van de oudere games puur genieten. Maar ook nieuwkomers zullen zich kostelijk vermaken met deze survival horror-game, al missen ze uiteraard wel de nostalgische gloed die wij veteranen ervaren bij elk klein detail dat ons doet terugdenken aan 20 jaar geleden. Capcom is erin geslaagd om deze klassieker nieuw leven in te blazen en daar worden ze alvast voor beloond met schitterende verkoopcijfers. Ik hoop nu al niet zo heimelijk naar een remake van de derde game.
Meer lezen over de Resident Evil-reeks?
- 20 jaar Resident Evil: Geekster blikt terug
- Blast From The Past: Resident Evil
- Resident Evil 7: Biohazard review – ouderwets griezelen
