Wie hier komt voor een stevige goed onderbouwde review, moet ik teleurstellen. Daarvoor moet je bij mijn collega Niels zijn die Far Cry 5 op de rooster legde. Nee, Far Cry 5 maakte iets los bij me dat ik al een heel lange tijd zoek in videogames. De mogelijkheid om vooral te doen waar jij zelf zin in hebt.
Open World games zijn niet nieuw. Denk maar aan Grand Theft Auto, Horizon Zero Dawn en de Red Dead Redemptions van deze wereld. Wat bij Far Cry 5 een wereld van verschil maakt, is de afwezigheid van een mini map terwijl je aan het spelen bent. Het verplicht je om de wereld van Hope County vol met religieuze gekken, interessante personages en onverwachte momenten te ontdekken, niet wetende wat er achter die boom twintig meter verder aan het gebeuren is. Het geeft je de optie om heerlijk niets te doen. Zie je een berg in de verte? Ga er gewoon op af, wat er op de weg daar naartoe gebeurt, is niet te voorspellen. Kom ik deze keer een beer tegen die me wil verslinden of een groep rednecks die wat teveel aan de drugs hebben gezeten? Wie zal het zeggen.
Er is natuurlijk wel een kaart die je kan raadplegen, maar daarvoor moet je bewust naar het pauzemenu gaan. Eens je in dat pauzemenu bent beland, krijg je geen kaart voorgeschoteld vol met iconen die je stress doen krijgen, maar gewoon een plattegrond die aantoont waar je al geweest bent. Het gaat er bij Far Cry 5 niet om hoeveel torens je al beklommen hebt (Thank God), maar wel over hoeveel je al ontdekt hebt. Het zorgt ervoor dat je je minder focust op wat er allemaal te doen is in de wereld van Hope County, en dat je gewoon eens kan genieten van wat de makers van Far Cry 5 je voorschotelen. Als er al iets zou bestaan als een digitale detox in games, dan is Far Cry 5 je afkickmiddel bij uitstek.
Voor iemand die maar erg vrijblijvend kan gamen, is Far Cry 5 een verademing. Vaak voel ik me schuldig wanneer ik net iets te lang de controller moet laten liggen omwille van ‘grotemensendingen’. De verhaallijnen in games verplichten je om snel verder te spelen. Het is een beetje zoals bij een goede serie waarbij elke speelsessie lijkt te eindigen met een cliffhanger. Je wil toch zo snel als mogelijk weten waarom het hoofdpersonage doet wat het doet?
Ubisoft lijkt met Far Cry 5 af te stappen van een verhaal dat heel je speelervaring gaat bepalen. Sure, je wil weten hoe Hope County in hemelsnaam zo afgesloten geraakt is van de rest van de Verenigde Staten, maar het spel duwt die verhaallijn niet constant door je strot. Het geeft je ruimte om rustig in een vliegtuig de wereld te verkennen en om even te landen wanneer je denkt dat je personage dorst heeft. Ik zeg maar iets.
Far Cry 5 weet een goede balans te vinden tussen verhaal en ontdekking. Meermaals verdwaalde ik helemaal in de wereld terwijl ik eigenlijk met een story mission bezig was, maar het spel deed me er nooit slecht over voelen. Ubisoft presteert het om een spel uit te brengen waarbij ik ongegeneerd durf te zeggen dat ik nog erg veel uren zal moeten spenderen eens ik het volledige verhaal van de opstand in Hope County ken. En dat is oké, want ik heb al minstens evenveel uren gespendeerd om te gaan vissen in één van de meren van Hope County, waar ik kort daarvoor nog een religieuze gek heb laten kennismaken met een schop die ik ergens gevonden had.
