Percy Jackson and the Olympians is een reeks boeken geschreven door Rick Riordan en voor het eerst uitgebracht in 2005. Ik las ze voor het eerst ergens in 2013, maar heb de hele reeks net herlezen, zodat ik ook eindelijk eens aan die andere reeksen kon beginnen. Maar toch ben ik zeker dat de originele boeken mij nooit gaan verlaten, hun plaatsje in mijn hart is voor eeuwig verzekerd.
Percy Jackson and the Olympians, of afgekort PJO, is een vijfdelige jeugdreeks over – je raadt het al – Percy Jackson. Deze jongen van 12 jaar ontdekt op hele korte tijd dat de Griekse goden en mythen allemaal echt bestaan, dat hij een halfgod (kind van één van de goden) is, dat er een zomerkamp bestaat voor mensen zoals hij én dat hij de zoon is van één van de machtigste god van heel Olympus: Poseidon himself. Maar, diezelfde Poseidon heeft samen met zijn broers Zeus en Hades enkele jaren geleden een belofte gemaakt: hij ging geen kinderen meer verwekken bij gewone stervelingen.
Deze kinderen zijn namelijk veel sterker dan gewone halfgoden en zijn gedoemd om hen later te verwoesten. Of te redden, daar zijn ze nog niet echt aan uit. Er is voorspeld, in The Great Prophecy, dat een kind van die drie goden op zijn of haar zestien een keuze moet maken, die zal leiden tot de verwoesting of bescherming van Olympus en dus ook het hele Griekse rijk.
Percy’s reis…
Maar dat weet Percy allemaal nog niet als hij aan zijn reis begint. Hij ziet gewoon plots één van zijn leraren veranderen in een of ander demonisch wezen en krijgt dan een zwaard toegeworpen van zijn geschiedenisleraar. Allemaal doodnormaal in zijn wereld. Hij moet al snel vluchten, samen met zijn beste én harigste vriend Grover, en komt terecht in Camp Half-Blood, dé plaats voor kinderen zoals hij. Daar ontmoet hij Annabeth en ontdekt hij dat diezelfde geschiedenisleraar van een tijdje terug de mythische centaur Chiron blijkt te zijn. Ja, die leeft dus nog.
Zo start zijn nieuwe leven. Hij krijgt al zeer snel een queeste toegeworpen, namelijk het terugvinden van Zeus’ bliksemschicht, die weleens gestolen zou kunnen zijn door Hades. Percy vraagt hulp aan Grover en Annabeth en samen plannen ze een gezellige vakantie richting de onderwereld.
…langs herkenbare figuren…
Doorheen Percy’s queestes ontmoeten de hoofdpersonages verschillende bekende Griekse figuren. Zo komen ze in het eerste boek Medusa tegen, maar ook de goden komen hen af en toe bezoeken. In boek twee varen ze op de Sea of Monsters en ontsnappen ze net uit de klauwen van de heks Circe, om dan recht naar de cycloop Polyphemus te varen. In The Titan’s Curse speelt Kronos een zeer belangrijke rol en komt ook Atlas eens kijken. Het vierde boek gaat dan weer vooral over Daedalus’ labyrinth, maar ook over de zoektocht naar Pan. En Percy brengt eens een bezoekje aan die andere heks, Calypso. In het laatste deel verschijnen onder andere Prometheus, Typhon, Persephone, Hestia en Achilles.
Ik herinner me nog heel goed hoe deze fantastische reeks mijn interesse in de Griekse mythologie aanwakkerde en zo een hele nieuwe wereld voor me opende. Ik ging van Griekse mythes naar Ierse, naar Noorse en nu terug naar de Grieken. Ik bracht de mythes zelfs op het podium. We speelden de Metamorphoses van Ovid, een poëtische vertelling van de verschillende verhalen uit de Griekse oudheid. Ik las vorig jaar het verhaal van Medea voor, ook zo’n bekende figuur. Elk jaar probeer ik een toneelstuk rond het mythisch thema te gaan kijken, of een film of reeks. De kunst die gemaakt is rond mijn favoriete heks Circe versiert mijn gsm-achtergrond én mijn muren. En ook andere boeken rond die mythes staan trots te blinken in mijn boekenkast.
…in een herkenbaar verhaal.
De personages zijn zo verschillend dat het al zeer moeilijk wordt om niet minstens één te vinden waar je je het meest mee kan vergelijken. Zo is mijn favoriet de veertienjarige Nico Di Angelo, een zoon van Hades die overal uitgestoten wordt, waar hij ook komt. Niet dat ik mij daar zo hard mee kan vergelijken, maar het personage doet me denken aan hoe ik was op die leeftijd. Maar ook Tyson, Percy’s halfbroer die toevallig ook een cycloop is, heeft mijn hart gestolen. Hij is zo naïef en ziet de wereld niet echt zoals ze is, maar dat maakt hem net zo schattig. Maar ook veel van de ‘echte’ mythische figuren zijn favorieten van mij. Je wil niet weten hoe luid ik gilde toen Circe plots verscheen, of toen Achilles opdook.
Online kan je ook zeer veel tests doen om uit te vinden wie jouw goddelijke vader/moeder zou zijn. Deze test vertelde mij dat mijn vader Apollo zou zijn, de god van licht, muziek, dichtkunst en schone kunsten.
Percy Jackson mag dan wel op kinderen gericht zijn, ik ben nu negentien en ben nog steeds verliefd op de reeks. De boeken hebben een ereplaats, net boven mijn Harry Potter-boeken, omdat ze nu eenmaal zo vergelijkbaar zijn. Stel je eens voor hoe groot het PJO-fandom zou zijn, mochten er films gemaakt zijn van deze boeken.*
(*Ik besef zeer goed dat er films gemaakt zijn, maar omdat deze verschrikkelijk waren en helemaal niet in lijn met de boeken besluit ik om voor eeuwig te negeren dat deze gedrochten bestaan.)
Niet dat het PJO-fandom nu niet groot is. Op Tumblr wordt er nog steeds veel geblogd over de Griekse helden en ook op fanfictionsites worden er nog enorm veel werken gepubliceerd. Rick Riordan zelf blijft ook boeken schrijven. Na de PJO-reeks kwam er Heroes of Olympus, The Trials of Apollo, The Kane Chronicles en Magnus Chase and the Gods of Asgard. Deze gaan respectievelijk over de Romeinse, Griekse, Egyptische en Noorse mythologie. Een echte history nerd dus, die Riordan!
