Triangle of Sadness review: had beter gewerkt als miniserie

De Gouden Palm voor Triangle of Sadness is na The Square de tweede voor Zweeds regisseur Ruben Östlund. Östlund staat gekend voor zijn satirische film waarin hij eigenaardigheden van het menselijke gedrag wil blootleggen. In Triangle of Sadness ligt de focus op gender, ongelijkheid en de waarde van geld.

Een satirische tornado

Triangle of Sadness vertelt het verhaal van Carl (Harris Dickinson, The King’s Man) en zijn influencer vriendin Yaya (Charlbi Dean) die sinds kort een relatie hebben. In het eerste deel van Triangle of Sadness zien we vooral de frustraties van Carl over ongelijkheid inzake geld. Dit wordt getoond in een grappige restaurantscène die direct de toon zet voor de relatie tussen Carl en Yaya. In het tweede deel neemt Yaya Carl mee op luxecruise, die ze als influencer gratis heeft kunnen regelen, en waar we kennis maken met een variëteit aan medepassagiers en crew.

Zo worden we bijvoorbeeld hier blootgesteld aan een zeer Brits oud koppel, een Duitse vrouw die een beroerte heeft gehad en maar 1 woord kan zeggen, een kapitalistische voormalig Oostblokker en alcoholverslaafde kapitein. Na een hele hoop absurde situaties volgt er nog een derde deel waarover ik weinig kan zeggen om niet in spoilerterritorium te komen.

Triangle of Sadness is een komische tornado waarvan de makers duidelijk weten hoe ze een klassenoorlog zeer grappig in beeld kunnen brengen. Dit gebeurt door een combinatie van ongemakkelijke, cringe-momenten afgewisseld met fragmenten die je hardop doen lachen door nogal in-your-face satire. De overdaad aan absurditeit doet soms de interessante boodschap teniet die eronder ligt.

Harris Dickinson springt het meest in het oog in Triangle of Sadness met een geweldige vertolking van een mannelijk model die beseft dat hij toch het toch niet zo ver geschopt heeft als hij wil. Dit wordt perfect gecontrasteerd door Charlbi Dean (jammer genoeg onverwacht overleden in augustus 2022) die als zijn vriendin een prachtige vertolking neerzet als de verwaande influencer die de band met de realiteit een beetje kwijt is. Beiden hebben ze aanvankelijk een vrij eenzijdige rol, maar maken ze toch een grote groei mee, vooral in het derde deel van de film.

Bijna alle andere personages, die we leren kennen op de cruise, zijn eenzijdige stereotype voorstellingen die nodig zijn om op de lachspieren te werken. Zelfs een veteraan zoals Woody Harrelson krijgt een eenzijdig personage voorgeschoteld. Echter is het wel duidelijk dat heel de cast zich kostelijk geamuseerd heeft met het maken van Triangle of Sadness en het gevangen zitten in beperkte karaktertrekken maakt de film op vele momenten nog grappig dan hij al is.

Drie films in één

Eigenlijk kan Triangle of Sadness opgedeeld worden in 3 delen, namelijk het deel voor de cruise start, de cruise zelf en het derde deel. Aangezien de film een speelduur heeft van 150 minuten, zitten we al rond de kaap van 100 minuten vooraleer deel 3 start. Op dit moment is er al zoveel op de kijker afgekomen dat je eerder even een zucht van vermoeidheid slaakt. De veelheid van het verhaal doet het geheel geen goed en had mogelijks beter gewerkt als een miniserie van 3 afleveringen. Zelf was het derde deel er voor mij teveel aan en had het gerust na het tweede deel mogen stoppen. Kortom, Triangle of Sadness is een keiharde satire die misschien niet voor iedereen weggelegd is en best in 3 keer bekeken kan worden.

Triangle of Sadness is nu te zien in de bioscoop.