Zit je alleen maar naar internationale series te kijken op de streamingdiensten? Dan mis je toch wel wat moois van de Vlaamse zenders. Hieronder lijsten we zoals elk jaar de beste Vlaamse programma’s van 2024 op die we zelf gezien hebben.
Vrede op aarde (VRT 1)
Laten we het toegeven: tijdens de eindejaarsperiode krijgen we elk jaar meestal dezelfde films voorgeschoteld op tv. (Home Alone, iemand?) Het is dus niet zo evident om andere programma’s te vinden waar je met het hele gezin kan naar kijken zonder dat iemand gaat klagen. Een fel lichtpunt in dat dilemma blijft Vrede op aarde. Met toegankelijke en onproblematische humor, een goeie groep gasten in de chalet en de studio, en leuke rubrieken zoals de Camouflage-challenge blijft dit programma als een warm dekentje en een zeldzaam zuiver komisch programma. Wie vond nu niet tof hoe arbeider Christiaan in de bloemetjes werd gezet voor z’n pensioen, flashbacks naar Het Swingpaleis of hoe wielrenner Stijn Steels uit de kast kwam gekropen voor Linde Merckpoel? Samen nog eens terugblikken op het jaar zonder dat het deprimerend wordt, het blijft een kunst.
De Expeditie: Groenland (Play4, Streamz)
Het is niet de eerste keer dat BV’s zot genoeg zijn om vrijwillig naar de barre kou te trekken. Ik herinner me als kind namelijk 71° Noord nog. De slachtoffers waren dit keer Joris Hessels, Sven Mary, Lynn Van Royen, Average Rob, Tine Embrechts, Pommelien Thijs, Viktor Verhulst en heel kort Jinnih Beels. Onder het goedkeurend oog van Henk-Jan en stille kracht Brecht langlaufen ze 165 km in Groenland. Maar Over De Oceaan-gewijs graven ze ook dieper in het innerlijke van de deelnemers en dat leverde soms eerlijke en onverwachte ontboezemingen op. Alleszins laat deze harde tocht de echte mens achter de BV zien en dat blijft fascinerend. Het zou in elk geval niets voor mij zijn als je op elk moment dood kan vriezen. En ook heel slim om het volgende seizoen al meteen aan te kondigen in de laatste aflevering. De volgende groep zotten avonturiers trekt dan namelijk de woestijn in, wat me nog erger lijkt. Ik zal sowieso weer kijken maar geef mij dan toch maar een boot over de oceaan.
Te herbekijken op GoPlay en Streamz
Maestro Degand (VRT Canvas)
Ik wist helemaal niet dat acteur Stefaan Degand gek is op klassieke muziek, en al helemaal niet dat dirigeren zijn ultieme droom is. Z’n favoriete stuk is de vierde symfonie van Brahms, die blijkbaar aartsmoeilijk is, zelfs als je een opleiding hebt gehad, maar Stefaan begint er toch aan. Onder het goedkeurend, of soms iets minder, oog van dirigente Pascale zien we hem kleine of grotere doelstellingen halen op de weg naar het concert. Ondertussen leren we ook meer over Stefaan zelf, over hoe hij dingen aanpakt en horen we ook van zijn familie.
Als je zelf wat muziek speelt of ook van klassieke muziek houdt, is het erg interessant om te zien wat en hoeveel een dirigent juist doet voor een orkest. (Al zagen we dat ook al eens in die ene aflevering van Tomtesterom, weet je nog?) Geen moment greep echter zo naar de keel als het moment waarop Stefaan uitlegt aan het orkest dat een bepaald stuk moet klinken alsof je achter de kist van je geliefde moet lopen. Met wat de meeste mensen wel weten over zijn leven, was ook het orkest muisstil en de begeleidende dirigent in tranen. Dat moment toonde pas echt de kracht en verbinding van muziek en ook je eigen invulling ervan.
Oorlogsreporters (VRT Canvas)
Gilles De Coster zet opnieuw zijn tafel, stoelen en speciale deurframe op een verlaten plek in België, Fort 2 in Wommelgem deze keer, om mensen met eenzelfde beroep te interviewen. Nu is het de beurt aan (ex-)oorlogsreporters zoals fotograaf Daniel Demoustier, ex-journalist Dirk Draulans, jonger fotograaf Daphne Wesdorp, Robin Ramaekers en icoon Rudi Vranckx. Opnieuw wisselen Gilles en z’n team de meer standaardvragen af met moeilijkere onderwerpen of dilemma’s. De antwoorden zijn niet altijd hetzelfde, en het is dan ook boeiend om de verschillende standpunten te zien of te weten te komen waarom ze zo’n beroep willen doen. Benieuwd welke groep Gilles en co de volgende keer weer het vuur aan de schenen leggen.
De Toots Sessies (VRT Canvas)
Nu Tien Om Te Zien terug is en de VRT dan ook maar besloot om van Zomerhit een zomerlange show te maken, is er meer kans voor Belgische artiesten om wat bekender te worden bij het grote publiek. Daarvoor was qua muziekprogramma’s vooral VTM de sterkhouder met Liefde voor Muziek. Toch is er ook al sinds 2015 dit kleinschaligere programma, dat voor mij tot vorig jaar toch ook onder de radar vloog. In een korte aflevering van ongeveer 20 minuten komt een Belgische artiest 2 eigen nummers brengen en in het meest recente seizoen ook een cover van een andere Belgische artiest. Die worden afgewisseld door 2 korte vragenrondes met de artiest zelf. Er is ook voor ieder wat wils met onder andere Pommelien Thijs, Loverman, Brihang en Mayorga die dit jaar de revue passeerden. Een aanrader om wat nieuwe genres en Belgische artiesten te leren kennen.
De Rechtbank (Play4)
Dit programma mag dan al 11 jaar lopen, toch blijft het boeiend, ook omdat ze niet op hun lauweren rusten. Zo kwamen dit seizoen onder meer het sporttribunaal, verzoeningen en de drugsbehandelingskamer aan bod. Vooral van dat laatste wist ik niet dat het bestond, maar ik heb het leren kennen als een mooi en nuttig alternatief om mensen met drugproblemen ervan te verlossen in plaats van gewoon te bestraffen. Dat had soms niet de gewenste uitkomst maar vaker ook wel. Daarnaast zijn er nog altijd de vaste waarden als het vredegerecht, de politierechtbank of correctionele rechtbank. M’n favorieten zijn toch wel de procureur uit Charleroi met zijn soms snijdend sarcasme en de rechter uit Gent die tegen menig verkeersovertreder zo streng uit de hoek kwam dat je ze zag ineenkrimpen onder haar blik. Het programma is vooral ook een goeie afrader om ooit voor een rechtbank te moeten verschijnen.
Expeditie Gooris in Japan (VTM2)
Nu komt er misschien gemor of gelach, maar ik was vorig jaar eigenlijk ook een lafaard door De Verhulstjes niet op de lijst te zetten. Want het leven is soms al moeilijk of hard genoeg en wat deze programma’s gemeen hebben, is dat ze altijd een glimlach op m’n gezicht konden toveren en dat is mij ook veel waard. Ik heb de reis van de familie Gooris door Amerika gemist, maar wel het iconische “NEN BEIR” opgevangen. En met Japan als nieuwe bestemming was ik toch wel benieuwd. Je moet het natuurlijk al voor het gezin hebben voor je eraan begint, maar wat me opviel is hoe schattig de relatie tussen Kelly en Sam nog altijd is en hoe goed iedereen overeen lijkt te komen. “Allemaal komedie” zullen sommigen zeggen, maar dan zijn het toch goeie acteurs. En ja, VTM zal de reis wel betaald hebben, maar Kelly moet misschien toch reisleider worden, want ik heb veel interessante dingen gezien. Er werd ook heel wat afgelachen, vaak ook om Sam, die daar zelf niet echt mee inzit, en zijn uitspraken zijn toch deel van de charme. Dus never change, Sam.
Een Echte Job (VTM)
Ik zie dit programma eigenlijk wel elk seizoen graag, omdat je zo echt een idee krijgt van wat zorgkundigen allemaal moeten doen, en hoeveel verschillende afdelingen en specialisaties er wel niet zijn. Er zijn ook elk jaar wel BV’s die er echt aanleg voor lijken te hebben, maar dit jaar vond ik de combinatie van BV’s en afdelingen wel heel geslaagd. Zo mocht Kamal Karmach op de spoed gaan werken, waar hij bij interventies eerst liever op de achtergrond bleef zoals elke normale stagiair maar uiteindelijk echt z’n draai vond. Celine Van Ouytsel kwam terecht op intensieve zorgen in Neder-over-Heenbeek (ja het brandwondencentrum), Stephanie Planckaert stond op de afdeling thoracale heelkunde, Kürt Rogiers op de transplantatie-afdeling en Nathalie Meskens op kinderoncologie. Het waren heel verschillende omstandigheden, maar bij iedereen leek het op het einde wel alsof ze een roeping gemist hadden. (Alleen Kürt Rogiers misschien, die nogal onhandig bleek.) Het kan alleen maar meer jongeren en niet-zo-jongeren inspireren om ook de zorg in te gaan. En het herinnert me er ook altijd aan hoe veel geluk je hebt als je nooit op een van die afdelingen terechtkomt.
Ik vraag het aan (VRT 1)
Oké, eerst dacht ik: “VRT heeft naar het jarenlange succes gekeken van Liefde Voor Muziek en probeert nu iets gelijkaardigs.” Maar eerlijk is eerlijk, dit programma kan er best naast staan. Want hier zijn het geen artiesten die elkaars liedjes spelen, maar Belgische artiesten, bekend en minder bekend, die liedjes spelen die een speciale betekenis hebben voor de BV’s die ze aangevraagd hebben. Muziek kan veel bij een mens losmaken en dat komt hier wel mooi tot z’n recht. Ook de keuze van artiesten is niet standaard. Zo komt Clouseau of Gabriel Rios wel hun eigen liedje zingen maar dan heb je ook Dana Winner of Ila die hun opwachting mogen maken. Daarnaast is de band van Jeroen Swinnen ook gewoon geweldig, en brengen ze vaak interessante arrangementen.
Ook de gewone mens krijgt de kans om iets aan te vragen, al wordt dat liedje standaard door presentator Niels Destadbader gebracht, wat toch een licht zelfgenoegzaam kantje heeft in een programma dat eigenlijk over anderen gaat. En als we de verhalen van de BV’s toch niet kennen, waarom dan niet de helft BV’s en de helft gewone mensen? We zeiden al dat dat vaak nog mooiere tv oplevert. Maar m’n grootste minpunt is misschien wel de intro- en outrotune. Alsof we het doel van het programma nog niet kennen, wordt het toch altijd gezongen op een manier die niet echt bij de rest past. Dus laat dat alsjeblieft varen en de muziek voor zich spreken.
Kamp Waes (VRT 1)
Vier jaar geleden ging Tom Waes op zoek naar een groep zotten mensen die wilden weten of ze het konden maken bij de Special Forces. Het resultaat was een kijcijferkanon dat mensen verbond tijdens corona en een uitputtingsslag voor de kandidaten, waar de mens in de zetel naar keek en blij was dat wij het niet waren. In het tweede seizoen bleek Waes nog meer inschrijvingen te hebben verzameld, en met meer voorkennis hadden de deelnemers zich ook beter voorbereid. Zo goed zelfs dat er maar twee mensen afvielen na de eerste aflevering.
Het begon en verliep verder ook veelbelovend, met de verschillende persoonlijkheden die langzaam bovenkwamen. Daar zaten speciallekes tussen zoals Dries en Kaat Borstlap, die een soort supermensen bleken te zijn met een ongezonde dosis sibling rivalry, de chille en boomlange Lode, de ijzersterke dokter-in-opleiding Sara, de energieke en superoptimistische Youssef of de uiteindelijk te dominante ouderdomsdeken Jan. Het “zij liever dan ik”-gevoel blijft, net als het ongeloof bij wat de kandidaten allemaal overleefden. Zelfs Fly was onder de indruk. Als er nog een seizoen komt, zal de lat voor die nieuwe groep deelnemers dan ook onmetelijk hoog liggen.
