Skunk review: gemeen hard

Skunk is de nieuwste telg van regisseur Koen Mortier die in 2007 de wereld op zijn kop zette met Ex-Drummer (pun intended). Ook deze keer bevindt hij zich op de rand van de samenleving qua personages maar ligt de focus op jongeren met problemen.

Samenraapsel van waargebeurde verhalen

Liam is een verwaarloosde tiener die opgroeit in een gezin waar drugs en geweld schering en inslag zijn. In de openingsscène van Skunk zien we hoe Liam met een bebloed hoofd uit zijn kelder wordt begeleid. De politie neemt hem mee terwijl zijn ouders hysterisch staan te roepen. Liam wordt in een jeugdinstelling geplaatst, die soms de neiging heeft om te lijken op de ongeschreven regels van een gevangenis. Zo zijn er kliekjes en machtsverhoudingen tussen de jongeren. De instelling wordt geleid door drie volwassen die wel effectief het beste voor hebben met alle jongeren, maar ook hun eigen problemen hebben.

Het thema van intrafamiliaal geweld is om te beginnen al niet gemakkelijk en regisseur Koen Mortier verbloemt niets.

Skunk is zonder meer een harde film. Het thema van intrafamiliaal geweld is om te beginnen al niet gemakkelijk en regisseur Koen Mortier verbloemt niets. Het misbruik van Liam wordt via flashbacks gebracht zodat we steeds meer en meer weten wat voor een gebroken persoon Liam eigenlijk echt is. Elke opflakkering van verbetering van Liam gaat gepaard met een nieuwe breakdown die gekaderd wordt via flashback.

Koen Mortier heeft zich voor Skunk gebaseerd op het gelijknamige boek van Geert Taghon. Taghon heeft zijn inspiratie gehaald uit zijn jarenlange ervaring in de jeugdpsychiatrie. Alle gebeurtenissen in Skunk zijn dan ook gebaseerd op waargebeurde feiten, al zijn ze lichtelijk aangepast. Ook werden veel gebeurtenissen toegeschreven aan Liam, terwijl deze in werkelijkheid niet allemaal meegemaakt werden door 1 persoon. Jammer genoeg leidt dit heel soms tot tegenstrijdigheden. Zo mag Liam op een bepaald moment naar school, waar hij zichzelf moet voorstellen en benoemt dat hij graag met paarden bezig is en houdt van dieren in het algemeen. Dit staat echter haaks op een scene van nauwelijks 10 minuten eerder. In zo’n opzicht was het beter om sommige zaken te spreiden over meerdere personages.

Bijna perfecte cast

De begeleiders worden vertolkt door Dirk Roothooft (Wil), Boris Van Severen (Arcadia) en Natali Broods (Déjà-Vu). Het is vooral Natali Broods die als Pauline de diepste uitwerking krijgt. Ze staat het dichtste bij de mentale vooruitgang van Liam en over haar persoonlijk leven leren we ook het meeste. Over Jos, vertolkt door Dirk Roothooft, leren we dan weer weinig, ook al is hij de oudste met waarschijnlijk de meeste geschiedenis. Het personage van Van Severen, David, is eerder de jolige scoutsleider die nog wat moet leren over de gevolgen van simpele acties.

Het is duidelijk dat deze jonge cast nog een grote toekomst te wachten staat.

In de hoofdrol van Liam werd de nobele onbekende Thibaud Dooms (Zeevonk) gecast. Louis Lemaire vertolkt de jongere versie van Liam, maar dit is een rol zonder tekst. Dooms verrast echt door een zeer geloofwaardige rol neer te zetten. Het personage van Liam heeft doorheen zijn 17-jarige leven nooit liefde gekend. Het zijn de kleine zaken die Liam doen beseffen wat affectie betekent en Dooms weet dit ook op een bescheiden manier te spelen. Ook de overige jongeren laten het beste van zichzelf zien. Het is altijd duidelijk dat elke jongere, hoe gemeen ze ook doen tegen Liam, zelf ook een slachtoffer is. Het is duidelijk dat deze jonge cast nog een grote toekomst te wachten staat.

In de bijrollen is de kwaliteit wel niet altijd even hoog. Janne Desmet (Studio Tarara) is vrij overtuigend als CLB-begeleider die het beste met Liam voorheeft in de flashback, maar weinig kan doen. De ouders van Liam zijn dan weer iets pijnlijker gecast. Colin Van Eeckhout speelt de vader van Liam en we horen hem niet veel. Hij is meer bezig met zijn auto en het prostitueren van zijn vrouw, waardoor hij weinig in beeld komt. Sarah Vandeursen, die Liams moeder vertolkt, moet dan weer opboksen tegen haar imago. Jammer genoeg gaat ze nogal snel over in overacting waardoor haar personage heel vervelend overkomt. Door het heel diep West-Vlaamse accent is ze sowieso niet echt verstaanbaar, maar haar personage schiet heel snel in een hysterische bui met een zodanig hoog gekrijs dat er helemaal geen klanken meer te verstaan zijn. Deze uitbarstingen komen ook te snel om echt geloofwaardig over te komen.

De jongeren een stem geven

Zowel regisseur Mortier als acteur Dooms willen met deze film ook een politiek statement maken voor de naderende verkiezingen.

Skunk slaagt erin om de gebroken psychologische gedachtengang van een adolescent goed weer te geven. Mortier werkt met schrale settings zoals verroeste hekken, houten contructies en triest-grijze blokken om de emotionele armoede van Liam extra te benadrukken. Wanneer Liam later op een soort wraakpad terechtkomt, zien we vaak zijn jongere zelf mee in het scherm staan, gelinkt aan een specifieke flashback. Hierin zien we zowel wat de jonge Liam wil en wat de oudere Liam uiteindelijk doet. Mortier slaagt er zo in om een mooie cirkel te maken in Liams gedachten.

Skunk geeft een onverbloemde representatie weer van hoe het eraan toe gaat in de jeugdzorg. Mortier gaat niet voor de commerciële of zwaar dramatische film, maar toont een beeld van de huidige situatie, die een beetje een derde act mist. Zowel regisseur Mortier als acteur Dooms willen met deze film ook een politiek statement maken voor de naderende verkiezingen. Ze doen dit dan ook met een harde film, die soms choquerend, maar nooit belerend overkomt.

Skunk speelt vanaf 13 maart in de bioscoop.