Ferrari review: geen hoogste versnelling

Ik heb zelf niet veel met autosport maar nadat Le Mans ’66 (of Ford v Ferrari) wel al goed bevallen was, waren er ook een paar dingen die me aantrokken aan Ferrari. Michael Mann zit in de regiestoel en in de cast zitten toppers als Adam Driver, Penelope Cruz en Shailene Woodley. Toch gooien een paar zaken roet in het eten om ondersteboven te zijn van het resultaat.

Geen levensverhaal

De film probeert niet het hele leven van de oprichter van Ferrari in 2 uur te proppen maar focust op een bepaalde periode eind de jaren 50. Het bedrijf bestaat intussen 10 jaar maar staat er niet zo goed voor. De verkoop slabakt en op racevlak breekt Maserati hun records. Enzo Ferrari (Adam Driver) hoopt het tij te keren door mee te doen aan de beroemde Mille Miglia met hun gloednieuwe Formule 1-wagen. Daarvoor zoekt hij geschikte piloten.

Maar ook privé is het niet rozengeur en maneschijn. Enzo is al enige tijd getrouwd met Laura (Penelope Cruz) maar ze zijn allebei nog de dood van hun zoon een jaar eerder aan het verwerken. Toch heeft Enzo ook een maîtresse, Lina (Shailene Woodley), met wie hij een zoon heeft die hij nog niet erkend heeft. In aanloop naar de race moet hij alle delen van z’n leven in goede banen zien te leiden.

Wat een leven

Adam Driver zet een van zijn meest understated rollen neer.

Wie hier vooral een racefilm verwachtte, is er wat aan voor de moeite. Beide aspecten krijgen bijna evenveel aandacht en ze lopen soms ook in elkaar over. Het is meteen duidelijk dat de relatie tussen Enzo en Laura niet alledaags is. Op veel vlakken kunnen ze elkaar niet meer luchten maar toch worden ze tot elkaar aangetrokken, en zijn ze ook verbonden in verdriet. Laura heeft ook veel invloed in het bedrijf, die ze best durft te gebruiken. Een aantal scènes zitten wel op het randje van melodrama, zoals wanneer Laura vroeg in de film haar ongenoegen met een wapen laat blijken. Toch geeft Penelope Cruz een vaak pretentieloze performance, vooral in de rustigere scènes.

Aan de andere kant van de medaille hebben we dan Adam Driver, die een van zijn meest understated rollen neerzet. En de make-upafdeling verdient een pluim, want zijn grijze pruik is best geloofwaardig. Enzo is redelijk emotieloos, mogelijk door de dood van z’n zoon, en heel bedaard, waardoor weinig hem lijkt te raken. Toch lijkt hij wel lichter wanneer hij bij Lina en zijn zoon is. Het is een iets ondankbaardere rol voor Shailene Woodley, die sowieso altijd mijn sympathie heeft maar uiteindelijk een eerder cliché rol krijgt.

Enkele rare keuzes

Toch was ik ondanks de topacteurs niet zo erg geïnvesteerd in het verhaal. Misschien omdat het allemaal nogal op de oppervlakte blijft. Maar ook de accenten spelen mee. Net als in Gucci, dat ik nog niet heb gezien, spreken alle acteurs met een Italiaans accent. En dat terwijl de kranten bijvoorbeeld wel in het Italiaans zijn. Het blijft een lastige keuze om ofwel Italiaanse acteurs te nemen ofwel de accenten gewoon te laten varen. Op Film Fest Gent waren er bijvoorbeeld ook nog geen ondertitels en dan waren er bepaalde stukken wel moeilijk te verstaan.

Meer voelde ik deze keer dan voor het racegedeelte.

Meer voelde ik deze keer dan voor het racegedeelte. In het begin van Ferrari krijgen we al een voorsmaakje op een racepiste, waar vooral het werk van het geluidsteam al opvalt. Het geluid van de motoren is indrukwekkend en de bas waneer de auto voorbijkomt, voel je echt tot in je stoel. De aanloop naar de Mille Miglia is ook echt interessant, want Ferrari zegt bijvoorbeeld verschillende dingen tegen de verschillende piloten. Het helpt ook dat er acteurs als Patrick Dempsey en Jack O’Connell daar hun opwachting maken.

De race zelf is ook mooi in beeld gebracht door Erik Messerschmidt (Devotion) met veel handheld maar ook shots van boven, of met in de achtergrond de mooie Italiaanse landschappen. Daarnaast zie je ook goed het verschil met het racen van nu, zoals de geweldig trage pitstops. Maar wat in dat deel van het verhaal dan weer roet in het eten gooide, was een bepaalde gebeurtenis in de race die voor mij veel te grafisch en shockerend weergegeven werd, zonder goeie reden eigenlijk en het getuigde toch van wat poor taste door Michael Mann. Daardoor bleef ik toch met erg gemengde gevoelens achter.

Ferrari is nu te zien in de bioscoop.