All of Us Strangers review: op zoek naar aanvaarding

Misschien hoorde je op de dag van de Oscarnominaties de echo van een cinefiele schreeuw. Andrew Haigs nieuwste, All of Us Strangers, kreeg namelijk geen enkele nominatie. Om die wandaad te verzachten, hopen we dat jullie voor dit pakkend drama massaal afzakken naar de bioscoop.

Antwoorden

Veertiger Adam (Andrew Scott, Pride, Sherlock) is aan de moeilijkste schrijfopdracht van zijn carrière bezig. In zijn nieuwe scenario wil hij zijn verleden gebruiken. En dus wil hij het uitspitten op zoek naar antwoorden. Over waarom hij is wie hij is. Teruggetrokken, zelfs vereenzaamd, niet in staat om zich te binden. Hij haalt herinneringen op aan zijn jeugd, maar dat blijkt moeilijk. Adam is ook net verhuisd, maar in het nieuwe appartementsgebouw zijn nog maar enkele woningen ingenomen. Zowel letterlijk als figuurlijk is hij geïsoleerd. Toch werpt een andere omgeving al snel vruchten af. In de lift ontmoet hij twintiger Harry (Paul Mescal, Aftersun). Er is meteen een vonk, maar omdat Harry dronken is, gaat Adam niet op zijn avances in.

Om zijn writer’s block te doorbreken, bezoekt Adam zijn ouderlijk huis. Zijn ouders stierven in een auto-ongeluk toen hij nog een kind was. Dat verlies aan steun had een gigantisch effect op zijn ontwikkeling en zelfaanvaarding. All of Us Strangers wordt deels omschreven als fantasyfilm, en wel om een geniaal verhaalelement waarmee we in Adams persoonlijkheid duiken. In zijn vroegere thuis ziet hij zijn ouders terug, zoals ze waren toen ze overleden. Even oud als hij nu is, en dolblij om hun ‘kleine’ jongen te zien.

Het blijft niet bij een ontmoeting, in beide delen van het verhaal. Adam bloeit wat open door de ‘terugkeer’ van zijn ouders, en laat ook Harry toe in zijn leven. Ze leren elkaar en zichzelf beter kennen. Want ook Harry heeft geen goede band met zijn familie. Ze bouwen samen een leven op. Maar gaandeweg lijkt Adam de verbinding met de realiteit te verliezen. Wanneer hij Harry meeneemt naar ‘zijn ouders’, is dat een kantelmoment in hun relatie.

Persoonlijk

Regisseur en scenarist Andrew Haigh bewerkte het verhaal van het boek Strangers van Taichi Yamada, waar Nobuhiko Obayashi in 1988 ook al een Japanse horrorversie van maakte. Haigh maakte er iets heel persoonlijks van. De relatie tussen Harry en Adam maakt veel los bij de mensen die de film zien, maar die band vond ik eigenlijk ondergeschikt aan Adams duik in het verleden. Haigh maakte een film voor de generaties queer mensen die zichzelf nooit helemaal hebben aanvaard door de tijd waarin ze opgroeiden. Een tijd waarin steun van ouders zelden kwam, omdat die ouders zelden wisten van de geaardheid van hun kind. Een tijd waarin ze permanent een deel van zichzelf moesten verstoppen.

Dat houdt Adam ook heel erg bezig. Wanneer hij het hen uiteindelijk vertelt, is het niet moeilijker, maar ook niet makkelijker dan hij zich had voorgesteld. Die scènes bundelen het persoonlijke aan de realiteit: op dertig jaar is er veel veranderd. Adam heeft het met zijn vader over hun band en wat hij vroeger anders had moeten doen. Zijn moeder vraagt hem of zijn ‘levensstijl’ wel de goede keuze is en hij het zich niet onnodig moeilijk maakt. Het zijn genuanceerde scènes, die nog iets zwaarder worden als je bedenkt dat Adam zijn eigen gedachten projecteert op zijn ouders. All of Us Strangers is zo ook een pakkend portret van ouders en kinderen. Ook als ze er niet meer zijn, moeten we hun fouten rijmen met de goede herinneringen.

Maar een blik

Mocht je acteur Andrew Scott nog niet kennen, dan blijft hij je na deze film sowieso bij. Als geen ander kan hij bakken emotie overbrengen met enkel een blik. De Brit heeft iets innemends, zelfs als hij de minder sympathieke kantjes van een personage speelt. De kwetsbaarheid die hij toont als Adam is soms zelfs te groot om naar te kijken. In het geweldige Pride speelde hij al een personage dat lijkt op Adam, maar dit is nog een niveau hoger. Door deze Oscarsnub was ik nog het meest teleurgesteld, ook al is Beste Acteur een overbevolkte categorie.

Paul Mescals personage blijft ergens een mysterie, ook al is hij zo prominent aanwezig in Adams leven. Maar de vertolking van de jonge acteur is opnieuw heel indrukwekkend. Zijn rol is kleiner dan je misschien zou verwachten, maar blijft na afloop ook aan je kleven. Hetzelfde geldt voor Claire Foy (The Crown) en Jamie Bell (Rocketman), die aandoenlijk en hartverscheurend goed zijn als Adams ouders. Alle vier de acteurs verdienden meer erkenning van de industrie voor hun nagenoeg perfecte vertolkingen.

Ondanks de emotionele thema’s baadt de film in warme kleuren die nostalgisch aanvoelen. Cinematograaf Jamie D. Ramsay (van ons geliefde Living) brengt ook een toepasselijke droomachtig effect in de scènes met Adams ouders. Hij en Haigh houden de film ook visueel interessant met dynamisch en divers camerawerk. Nog een crewlid van Living is Emelie Levienaise-Farrouch, die een score brengt die op het eerste gezicht niet zo opvalt, maar een etherische en mystieke sfeer toevoegt aan de film en het fantasy-aspect zo wat in de verf zet. Maar de aandacht gaat vooral naar een paar prominente nummers zoals The Power of Love van Frankie Goes to Hollywood. Dat nummer zal je nooit meer helemaal op dezelfde manier beluisteren.

All of Us Strangers is vanaf 14 februari te zien in de bioscoop.