May December review: gelaagd met soapinvloeden

Sensatieverhalen zijn niemand vreemd in deze tijden, en vaak krijgen we maar een kant te horen of hebben we direct een oordeel. Dat vormt de rode draad in de nieuwste film van Todd Haynes, May December. Wij gingen kijken op Film Fest Gent en zaten vaak ongemakkelijk maar geëntertaind te kijken.

Schandaal of niet?

Na Dark Waters pakt Haynes opnieuw een moeilijk onderwerp aan. Het script van Samy Burch, die hier haar eerste langspeelfilm schrijft, is gebaseerd op het verhaal van Mary Kay Letourneau, die in de jaren 90 een relatie had met haar 12-jarige leerling. Zij ging naar de gevangenis, maar toen ze vrijkwam, namen ze hun relatie weer op en nu hebben ze zelfs kinderen. In deze film heet de vrouw Gracie (Julianne Moore) en leerde ze Joe (Charles Melton) kennen toen ze allebei in de dierenwinkel werkten. Alleen was zij 36 en hij 13. Zij werd dan ook veroordeeld en beviel in de gevangenis van zijn kind. Nu 23 jaar later zijn ze nog altijd samen en gaat hun oudste kind naar de universiteit.

Tegelijkertijd komt actrice Elizabeth Berry (Natalie Portman) Gracie een tijdje schaduwen omdat ze haar zal vertolken in de film die over het koppel gemaakt wordt. Haar aanwezigheid en vragen zetten zowel Gracie als Joe aan het denken.

Soapinvloeden

Soms weet je met jezelf geen blijf tijdens deze film.

Vanaf het begin zijn we vertrokken voor een vaak bizarre rit. Het eerste wat opvalt, is de cinematografie die even wennen is. Voor een keer werkte Haynes niet met vaste cinematograaf Edward Lachman (omdat die z’n heup gebroken had) maar wel met Christopher Blauvelt, die al vaak meewerkte aan de films van Kelly Reichardt zoals First Cow. Wie in de cinema gaat kijken, zal meteen zien dat het beeld heel korrelig is, waardoor het lijkt alsof er nog film gebruikt wordt en alles een oudere look krijgt. Niks is minder waar want in een interview zei Blauvelt dat dit er achteraf aan toegevoegd is, een beetje als hommage aan oudere films zoals The Graduate. (In andere landen staat de film ook op Netflix maar daar is die korrel blijkbaar minder.)

Daarnaast zijn er ook vaak onscherpe momenten of ongewone hoeken, maar alles heeft wel een warme gloed die echt het gevoel van zomer overbrengt, want de film speelt zich voornamelijk af in mei. Maar die visuele “speciallekes” kan je eigenlijk wel doortrekken naar het ambigüe verhaal. Soms weet je met jezelf geen blijf tijdens deze film. Al van in het begin roepen Haynes en Blauvelt een melodramatische of soapachtige sfeer op door af en toe heel sterk en snel in te zoomen, vaak vergezeld door de dramatische score van Marcelo Zarvos. Die is dan weer gebaseerd op de muziek van Michel Legrand voor de film The Go-Between, die als tijdelijke muziek werd gebruikt maar zo paste bij wat ze wilden doen dat ze die dus geïncorporeerd hebben.

Topacteurs en een veelbelovende nieuwkomer

Met zoveel lagen in het verhaal is het niet verwonderlijk dat May December een topcast heeft aangetrokken.

Het geeft soms humor aan May December, waarbij je niet helemaal weet of je nu hoort te lachen of niet. Maar daar zorgt het script van Burch ook wel voor. Aanvankelijk lijken Gracie en Joe heel gelukkig en hebben ze ook veel vrienden, maar al snel wordt duidelijk dat niet iedereen daar zo over denkt, zelfs in hun naaste familie. Die verwikkelingen zijn wel interessant en zorgen ook voor een bepaalde spanning. Ook door de gesprekken die Elizabeth heeft om onderzoek te doen naar haar rol komen er dingen naar boven die alles nog ingewikkelder maken. Zelf beginnen Gracie en Joe ook na te denken over hun relatie. Vooral Joe lijkt aan zichzelf te twijfelen. Dat wordt ook niet geholpen door Elizabeth, die soms de grens overgaat om zich beter te kunnen inleven in Gracie.

Met zoveel lagen in het verhaal is het niet verwonderlijk dat May December een topcast heeft aangetrokken. Julianne Moore is tegelijk de oprechtheid zelve maar ook met een donker en irritant randje. Natalie Portman begint als een stereotype van een actrice die een biopic doet, maar gaat dan ook een onverwachte kant op. Het is ook best indrukwekkend hoe ze steeds meer de gedragingen en maniertjes van Moore overneemt. Maar wie eigenlijk het meeste bijblijft, is Charles Melton. Fans van Riverdale zullen hem al kennen maar voor mij was hij dus onbekend. Hij moet echter niet onderdoen voor zijn bekende tegenspelers. Zo heeft hij niet de meeste opzichtige scènes maar weet hij vooral indruk te maken met z’n innerlijke vragen die meer en meer naar boven komen. Jammer genoeg zijn ze allemaal naast de Oscarnominaties gevallen, maar dat maakt de film niet minder het kijken waard.

May December is vanaf 24/01 te zien in de bioscoop.