Holly review: schijn of toch heilig?

Geloof is een moeilijk onderwerp. Het kan mensen veel steun geven om in iets of iemand te geloven, maar het kan tegelijk ook verdeeldheid zaaien. Dat thema staat ook centraal in Holly, de nieuwste film van Fien Troch die onlangs het 50ste Film Fest Gent mocht openen.

Uitverkoren

Holly (Cathalina Geeraerts) is een eerder timide meisje die naast Bart (Felix Heremans) niet echt vrienden heeft op school. Anderen noemen haar heks en lachen haar uit. Ook thuis is haar situatie niet ideaal. Ze woont alleen met haar moeder en zus en hebben het niet breed. Op een dag heeft Holly een slecht voorgevoel dat het een slechte dag wordt. Ze belt ook naar school om dat te laten weten, en ze krijgt uiteindelijk gelijk want bij een brand komen 10 leerlingen om.

9 maanden later is er voor Holly niet veel veranderd. Tot een leerkracht, Anna (Greet Verstraete, De Twaalf, Cordon), een uitstap organiseert voor de nabestaanden. Daar blijkt dat Holly een soort helend effect lijkt te hebben op mensen. Anna ontfermt zich een beetje over Holly, maar ziet ook het effect dat ze heeft en besluit om haar met meer mensen in contact te brengen. Ook Holly beseft wat voor troef ze in handen heeft, tot mensen steeds meer van haar vragen.

Intrigerend maar niet verpletterend

De mensen die een heel bovennatuurlijk verhaal vrezen, stel ik meteen gerust. De vraag is hier niet of Holly nu echt bepaalde krachten heeft of niet. Zijzelf en de mensen rond haar geloven het en het gaat vooral over het effect dat dat geloof veroorzaakt. Het scenario van Fien Troch houdt het wel gebalanceerd en subtiel. In het begin heeft iedereen er deugd van maar dan ontdekt ook Holly hoe ze er voordeel kan uithalen en haar eigen situatie kan verbeteren. Toch groeit ook snel een ongemakkelijk gevoel wanneer het allemaal wat uit de hand loopt. Dat gevoel wordt af en toe nog eens versterkt door het gebruik van trage zoomshots, bv. naar Holly’s handen of een bepaald punt in een bos.

Het verhaal toont ook hoe jaloezie, hypocrisie en eigen gewin makkelijk de bovenhand nemen. Die innerlijke tweestrijd zien we zowel bij Holly als bij Anna, maar toch had het niet de impact die ik verwachtte. Daarvoor blijft alles wat te veel op de oppervlakte en bereikt het geen echt kritiek punt. Met het opzet kon net nog iets meer gedaan worden om een duidelijkere boodschap te hebben of memorabler te zijn. Ook het einde is te veel voor interpretatie vatbaar om alles goed af te ronden.

Dat neemt niet weg dat Cathalina Geeraerts hier wel een sterke rol neerzet als Holly. Ze speelt op overtuigende wijze een meisje dat zich al niet goed in haar vel voelde en stilaan overweldigd wordt door wat haar overkomt. Ook Greet Verstraete brengt eerst de symathie en later de langzame frustratie van Anna goed over. De muziek van Johnny Jewel met een onschuldig klinkende xylofoon en lagere synthesizers brengt ook goed de onheilspellende sfeer naar boven. Holly is bovendien bijzonder mooi gefilmd met een warme belichting, die zooms waar ik het al over had en een iets smallere ratio. De film is dus zeker een intrigerende ervaring maar was voor mij ook niet echt meer dan dat.

Holly is vanaf 22/11 te zien in de bioscoop.