The Whale review: sobere film met impact

Je houdt ervan of niet: dat lijkt de consensus te zijn over de nieuwste film van Darren Aronofsky. In The Whale probeert een obese man nog een laatste goede betekenis aan zijn leven te geven. Geen perfecte film, maar het acteerwerk zal je zeker en vast bijblijven.

Isolatie

Charlie (Brendan Fraser, The Mummy) lijdt een eenzaam bestaan. Hij geeft les creatief schrijven, maar doet dat volledig via Zoom en dan nog zonder camera. Hij schaamt zich omdat hij zo zwaarlijvig is dat hij nog amper kan rechtstaan. Als zijn verzorgster Liz (Hong Chau, The Menu) vaststelt dat hij hartfalen heeft, weigert hij naar het ziekenhuis te gaan. Ze dwingt hem ook niet meer om gezonder te leven, maar geeft hem burrito’s en gefrituurde kip. Zelfs de pizzabezorger die bijna dagelijks langskomt, heeft zijn goede klant nog nooit gezien. Charlie laat hem de pizza’s achterlaten voor de deur.

Brendan Fraser is perfect gecast als Charlie.

Toch is Charlie nog altijd begaan met mensen. Hij is gepassioneerd door zijn werk en wil in de tijd die hem nog rest zijn grootste fout proberen recht te zetten: de gebroken band met zijn dochter Ellie (Sadie Sink, Stranger Things). Hij biedt aan om haar te helpen met Engelse literatuur. Zij doet het aanvankelijk voor het geld dat hij haar belooft, maar misschien kunnen ze wel iets van elkaar leren.

Sober

Darren Aronofsky staat niet bepaald bekend voor sobere films, met onder andere het intense Requiem For a Dream, duistere Black Swan en chaotische mother! op zijn palmares. The Wrestler komt wellicht het dichtste in de buurt met wat hij doet met The Whale, maar het is een apart beestje. Een bewerking van het toneelstuk van Samuel D. Hunter waarin je die wortels nog duidelijk ziet. De film speelt zich volledig af in het appartement van Charlie, grauw en blauwgrijs in beeld gebracht door Matthew Libatique (Don’t Worry Darling). Dat stoort geenszins, want het plaatst je meteen in Charlies isolatie. Aronofsky weet de ruimtes ook goed te gebruiken om voor afwisseling te zorgen.

Andere stukken zijn iets minder geslaagd. Ty Simpkins is best goed als een missionaris die Charlie wil helpen door God in zijn leven te brengen, en heeft goede chemie met Sadie Sink, maar zijn personage lijkt eerder een soort deus ex machina om een bepaald deel van Charlie’s verhaal te onthullen.

Symptoom

Interessanter is de relatie tussen Charlie en Ellie en Charlie en Liz. In hun interacties blijkt dat Charlie eigenlijk ontzettend positief en vergevingsgezind is, behalve voor zichzelf. Na een groot verlies werd eten een ontsnappingsmechanisme. Zijn obesitas is dus niet de oorzaak, maar een symptoom van mentale problemen. Net daarom vind ik dit niet echt een problematische film, omdat Charlie net zo goed andere copingstrategieën had kunnen hebben.

Zijn obesitas is dus niet de oorzaak, maar een symptoom van mentale problemen. Net daarom vind ik dit niet echt een problematische film.

Om die reden vind ik The Whale ook zo pakkend, want verlies kennen we allemaal, op welke manier we dat ook uiten. Brendan Fraser is perfect gecast als Charlie. Hij wekt ontzettend veel empathie op in een rol die bij een andere acteur misschien karikaturaler was geweest. Ook al neigt de film soms wat naar melodrama (vooral op het einde), Frasers vertolking zal je niet snel vergeten.

De balans wordt goed behouden door het tegengas dat Sadie Sink geeft. Ellie is kwaad en soms wreed tegen Charlie, maar je snapt waarom. Ze verbergt zich achter een muur maar heeft een gouden hart. Die nuances komen ijzersterk naar voren. Sink had minstens even veel appreciatie mogen krijgen als Fraser. Hong Chau is altijd goed, maar haar rol kruipt net iets minder onder de huid. Ten slotte stormt Samantha Morton (ook zo goed in She Said) als een wervelwind binnen en buiten. Op het toneel zouden we deze klasbakken waarschijnlijk niet gauw samen zien. Dit soort trouwe adapties zijn misschien minder origineel, maar ik gun het publiek precies om dit soort acteerwerk te kunnen zien.

The Whale is vanaf 8 maart te zien in de bioscoop.