Living review: een subtiel meesterwerk

“Leef alsof het je laatste dag is”, het is een liedje van André Hazes Jr en een spreuk die velen willen volgen, maar waar maar zelden iemand in slaagt. De sleur en verplichtingen van elke dag moeten we er soms bij nemen. Maar sommige momenten doen je beseffen dat je misschien toch meer moet genieten, ook van de kleine dingen. Vaak houden films ons zo’n spiegel voor, denk maar aan Soul of de heel erg aan te raden Pixar-short Inner Workings. Nog zo’n film in het rijtje is Living, ongetwijfeld een van de pareltjes van het jaar.

Gooi je leven om

In het Londen van 1950 begint Mr Wakeling (Alex Sharp) aan z’n nieuwe job bij de gemeente. Z’n collega’s omschrijven hun baas, Mr Willams (Bill Nighy), als “koel”. Zo zit hij nooit bij hen op de trein en houdt hij graag vast aan de bureaucratische orde en hiërarchie. Maar wanneer Williams te horen krijgt dat hij terminaal ziek is, beseft hij dat hij niet echt geleefd heeft. Daarom breekt hij los uit z’n sleur en doet hij de dingen die hij nog wil doen. Daarbij ontmoet hij onder andere de onbekende Sutherland (Tom Burke), die hem aanmoedigt in zijn opzet.

Noch z’n zoon en schoondochter, noch de mensen op het werk weten van zijn diagnose en dat wil hij graag zo houden. Toch komt hij ex-collega Margaret Harris (Amie Lou Wood) tegen, die van werk verandert en hem aanvankelijk nodig heeft voor een aanbevelingsbrief. Maar hij geniet van haar jeugdig en optimistisch gezelschap en ze spreken vaker af. Uiteindelijk besluit hij toch terug te keren naar het werk om een bepaald project tot een goed einde te brengen.

Een briljante remake

Er zijn van die films waar je eigenlijk nog nooit van gehoord had, maar die onverwacht en onmiddellijk je hart binnensluipen. Living deed dat op amper 1 uur en 42 minuten.

Er zijn van die films waar je eigenlijk nog nooit van gehoord had, maar die onverwacht en onmiddellijk je hart binnensluipen. Living deed dat op amper 1 uur en 42 minuten op het recentste Film Fest Gent. Eigenlijk is dit een remake van de Japanse film Ikiru maar regisseur Oliver Hermanus (Moffie) waagt er zich toch aan met scenarist Kazuo Ishiguro (Nobelprijswinnaar en schrijver van Never Let Me Go). Ishiguro vertaalt het op een prachtige manier naar het Londen van de jaren 50. De technische kant van de film speelt daarbij ook een rol, met knappe kostuums (Sandy Powell) en productiedesign (Helen Scott) die je meteen terug in de tijd sturen, een vierkante aspect ratio en prachtige belichting met diepe schaduwen en contrasten van Jamie Ramsey (See How They Run) en passende muziek van Emilie Levienaise-Farrouch (Rocks).

Bill Nighy levert met deze rol een van de beste van z’n carrière af. Zijn Williams spreekt op een zachte toon en heel berekend, maar de emotie is toch voelbaar. Een bepaalde scène in een bar overtuigt je daar nog eens van. Hij heeft niet veel nodig om veel te zeggen en vaak schuilt de sterkte dan ook in de dingen die op z’n gezicht staan te lezen. Maar het script verdient ook alle lof. De toon is nog opvallend licht voor het centrale thema, onder meer door de typische Britishness die Ishiguro er soms insteekt, bijvoorbeeld de zoon die uit ongemakkelijkheid niet met z’n vader durft te praten. Alles gaat ook aan een gestaag maar perfect tempo om langzaam onder je huid te kruipen.

Bill Nighy levert met deze rol een van de beste van z’n carrière af.

Er worden een paar dingen opgezet doorheen de film, die later steeds meer aan betekenis winnen. Opeens is er een onverwachte wending in de film, en vraag je je af of je iets gemist hebt, maar de manier waarop het alsnog uit de doeken wordt gedaan en hoe alles bij de laatste scènes bij elkaar komt, zal je ongetwijfeld naar de keel grijpen. Ik zou al kunnen huilen door er opnieuw maar aan te denken. Ik zei al dat je in deze film veel boodschappen zal kunnen halen, maar het siert Living ook dat niet alles per se magisch veranderd is. Ik onthoud vooral dat als je ook maar een iemand z’n leven draaglijker hebt gemaakt, je best tevreden mag zijn met je leven. En het is knap als een film dat kan doen.

Living is nu te zien in de bioscoop.