She Said review: pakkend maar soms te ingetogen

Vijf jaar na de start van de #MeToo-beweging is er nu de eerste film die vertelt hoe de wandaden van Harvey Weinstein naar buiten kwamen en hoe de bal aan het rollen ging. She Said – onlangs slotfilm van Film Fest Gent – heeft tonnen respect voor de slachtoffers, maar is op bepaalde vlakken iets te terughoudend om ook een groots journalistiek drama te zijn à la All the President’s Men.

Aan de slag

Jodi Kantor (Zoe Kazan, The Plot Against America) en Megan Twohey (Carey Mulligan) hebben nog nooit samen gewerkt, maar delen een gevoel voor gerechtigheid, vooral als het op ongelijkheid en machtsmisbruik aankomt. Maar ze weten ook hoe moeilijk het is om dat ook echt te bewerkstelligen. Megan bracht de Trump-Access Hollywoodvideo naar buiten, maar dat veranderde de uitkomst van de presidentsverkiezingen niet en leverde haar bedreigingen op. Jodi beschreef het lijden van vluchtelingen die hun toevlucht zochten in de VS.

Dan krijgt Jodi geruchten te horen over een producer in Hollywood die al jaren zijn status gebruikt om vrouwen te terroriseren. Ze krijgt van hoofdredacteur Dean Baquet (Andre Braugher, Brooklyn Nine-Nine) en eindredacteur Rebecca Corbett (Patricia Clarkson) de kans om het verder uit te spitten. Megan wordt erbij gehaald, en ze stuiten al snel op een kluwen aan geheimhouding, schimmige contracten en een groter aantal slachtoffers dan ze hadden verwacht. Alleen moeten zij nu nog hun verhaal durven te doen.

De macht overstijgen

Er is er perfect omgesprongen met de verhalen van de slachtoffers. Doorheen de film zien we geen enkele scène van misbruik.

She Said is gebaseerd op het geweldige gelijknamige boek van Twohey en Kantor. Ze schreven het in de derde persoon, waardoor er een iets grotere afstand was met de lezer en de focus lag op hun werk en de slachtoffers. Maria Schrader, die vorig jaar ook op Film Fest Gent was met haar romantisch drama Ich Bin Dein Mensch, behoudt die geest in haar verfilming. De focus ligt op de slachtoffers, voor wie She Said in de eerste plaats gemaakt werd. Om hun moed en durf blijvend in de verf te zetten.

In die zin is er perfect omgesprongen met hun verhalen. De film begint met een flashback van een meisje dat hoopvol op een filmset arriveert. In de volgende scène loopt ze wenend weg. Doorheen de film zien we geen enkele scène van misbruik, enkel illustrerende beelden. Weinstein zien we nooit van dichtbij in beeld. Een gang in een hotel, een spiegel in een badkamer, een kamerjas en een lege hotelkamer. Soms is er een geluidsfragment. Maar we zien vooral de reacties van de slachtoffers. Pure ontreddering of machteloosheid. Het is een bijzonder ingetogen maar respectvolle én doeltreffende manier om de context te tonen.

Slachtoffers kunnen overtuigen om hun verhaal te doen, dat was de taak van Kantor en Twohey. En liefst ook nog andere getuigen vinden als staving. In die zoektocht zien we hoe allesverstikkend machtsmisbruik is, zelfs bij actrices als Gwyneth Paltrow, Rose McGowan en Ashley Judd. De twee eerste horen we enkel aan de telefoon (Paltrow verleent haar eigen stem, McGowan wordt vertolkt door een actrice), maar vooral Ashley Judd krijgt hier een mooie en verdiende cameo.

Er is ook een grote rol weggelegd voor een aantal ‘onbekende’ getuigen. Jennifer Ehle en Samantha Morton spelen allebei ex-assistentes van Weinstein die in het nauw gedreven worden door Weinsteins achterban en moeten beslissen wat ze op het spel willen zetten om te getuigen. Beide actrices geven een vertolking die nog even aan je zal plakken.

De vrouw en de journalist

Voor het volledige gebrek aan sensatie wat de getuigen betreft, kan je de makers alleen maar loven. Maar dit is ook een journalistiek drama. In die zin leunt She Said dichter aan bij Spotlight dan All the President’s Men, omdat het gaat om menselijke drama’s en geen politiek schandaal dat zich meer leende tot een thriller. Beide films houden ook de productie sober, met hier een piano- en strijkgefocuste score van Nicolas Britell en een eerder vlakkere cinematografie.

In Spotlight zat de ‘sensatie’ in het journalistieke proces. Net dat werk zien we hier net iets te weinig.

In Spotlight zat de ‘sensatie’ in het journalistieke proces. De journalisten werden ook een beetje actiehelden. Net dat werk zien we hier net iets te weinig. Hoe ze contact leggen met een bron die hen tips geeft, hoe ze research doen en achter tips aangaan. Saai misschien, zeker in een digitale tijd, maar dingen die me mateloos boeiden in voorgenoemde films. Misschien was die spanningsboog er voor mij ook wel minder omdat ik het boek gelezen heb, maar dat is het enige dat She Said er van weerhoudt om in die hoogste regionen te belanden.

Carey Mulligan en Zoe Kazan zijn wel de perfecte keuzes om Twohey en Kantor te vertolken. Beide actrices kunnen nog altijd verdwijnen in hun rol, maar houden hun stille vuur hier branden. Megan is daarbij de go-getter van de twee die Jodi soms mee op sleeptouw neemt, maar ook wat rust vindt dankzij haar collega. We krijgen ook inzicht in hun persoonlijk leven, waardoor we zien dat onderzoeksjournalistiek ook echt een roeping is. Journalisten worden nog altijd al te vaak afgedaan als ‘fake news’ en ‘woke’, en dus blijft het ook belangrijk om hun goede werk in de verf te zetten.

She Said is vanaf 23 november te zien in de bioscoop.